door Jurgen Ceder in ’t Pallieterke .

In Nederland moeten ze asielzoekers nu al op cruiseschepen huisvesten. Het VK stuurt ze naar Rwanda. België denkt met voorlichtingscampagnes (aan vluchtelingen die reeds in de EU zijn) de instroom te kunnen verminderen. Europese landen gaan op zoek naar nieuwe, originele methodes om de asielstroom het hoofd te bieden. Het zijn lapmiddelen die niet raken aan de kern van het probleem.

Er is een nieuwe asielcrisis op komst, voorspelt Dirk Van den Bulck, commissaris-generaal voor de Vluchtelingen in De Standaard. Er zijn al 16.000 achterstallige dossiers. In het verleden slaagde men er in dergelijke achterstand in te halen door de instroom te beperken. Dat zal nu niet lukken. De commissaris-generaal ziet veel tekenen aan de wand dat de druk nog zal toenemen.

In juni alleen al waren er 3.000 nieuwe asielaanvragen en het aantal is waarschijnlijk verder gestegen in de zomermaanden. Het is duidelijk dat er heel wat meer aanvragen zullen zijn dan vorig jaar. Voor een groot deel gaat het over ‘secundaire migratie’, een eufemisme voor mensen die al in Europa zijn en verder trekken naar een land waar ze meer materiële voordelen kunnen krijgen. Dat is een praktijk waaraan de Dublin-regels eigenlijk een einde hadden moeten stellen.

Blijkbaar is België een zeer aantrekkelijk land voor asielmisbruikers. De Scandinavische landen waren dat vroeger ook, maar door een strengere aanpak, zeker in Denemarken, worden ze nu meer gespaard. “Ons asielsysteem wordt op grote schaal misbruikt”, zei de eerste commissaris-generaal voor de Vluchtelingen, Marc Bossuyt, in mei nog aan Gazet van Antwerpen. “In ons land hebben we 30.000 opvangplaatsen, die permanent volzet zijn omdat het merendeel van de mensen daar eigenlijk niet hoeft te zitten.”

De Conventie van Genève is een nutteloze relikwie

Als de Conventie van Genève, een relikwie uit andere tijden, niet hervormd kan worden, moeten de EU-landen er uitstappen. De conventie wordt in de praktijk alleen nog gebruikt waarvoor ze helemaal niet bedoeld was, namelijk economische migratie. En waarvoor ze wel bedoeld was, dat wordt ook toegepast zonder : de EU had heus geen juridische verplichting nodig om Oekraïners op te vangen.

Ook Vlaanderen heeft sinds de oorlog in Oekraïne bewezen een gastvrij en gul land te zijn. Maar dan gaat het over echte vluchtelingen, niet over gelukszoekers die van de vele gaten in het asiel- en immigratiebeleid gebruik maken om Europa binnen te dringen en daarna naar de meest gunstige bestemming door te reizen.

Doorsturen naar Rwanda, het opeisen van cruiseschepen, volstrekte nutteloze ontradingscampagnes bij vluchtelingen die reeds onder valse voorwendselen in de EU zijn binnengedrongen, enzovoort : het blijft gepruts in de marge. Indien de Europese politiek maar half zo veel wilskracht zou tonen bij het asielbeleid als bij het klimaatbeleid, was ze al lang uitgekomen bij de enige oplossing : een asielstop voor vluchtelingen van buiten Europa en een kordate bewaking van de buitengrenzen, inclusief een pushbackbeleid.