door Redactie Politiek ’t Pallieterke .

Paul Magnette is net met een stalinistische score herverkozen als PS-voorzitter. En de teneur voor de verkiezingscampagne is al duidelijk. Tegen de zogenaamde ‘rijken’ en voor hogere belastingen. Een verwachte kopie van de PTB/PVDA en een demagogie die de partijen die straks met de PS willen regeren eigenlijk nu al pijn kan doen.

File:Paul Magnette Charleroi.jpg
Paul Magnette – foto (c) Wikipedia/Axel Delepinne

Dat de Franstalige socialisten een populistische verkiezingscampagne voeren is niet nieuw. Even terug in de tijd. We zijn 1987-1988. Na vijf jaar oppositie viert de Parti Socialiste een klinkende verkiezingsoverwinning. In de Waalse kantons wordt een historisch hoge score van 44 procent gehaald. Het succes is deels te danken aan de Voerense woelwater José Happart. Voorzitter Guy Spitaels haalde het stemmenkanon binnen, ook al heeft Happart weinig van een socialist. Bij de regeringsonderhandelingen komt het statuut van Voeren ergens op de tiende plaats. Spitaels heeft Happart gebruikt voor de broodnodige stemmen en weinig meer. Bedoeling van de PS was gewoon opnieuw regeringsverantwoordelijkheid op te nemen, een staatshervorming te onderhandelen en een einde te maken aan het herstelbeleid van twee rooms-rode regeringen. De PS had toen ook de luxe dat er op haar linkerzijde geen echte oppositie was. De groenen van Ecolo kampten nog met groeipijnen.

De huidige situatie is totaal anders. De PS wordt opgejaagd door de neocommunisten van de PTB/PVDA en zolang dat het geval is, lijkt het erop dat met de PS geen land te bezeilen valt. Zeker nu de PTB/PVDA in de peilingen de socialisten op de hielen zit en zelfs de kaap van 20 procent lijkt te ronden. Paul Magnette ziet de verkiezingsstrijd als een van politiek overleven. Intern is er geen vuiltje aan de lucht. De burgemeester van Charleroi werd herverkozen als partijvoorzitter met een monsterscore van meer dan 93 procent. Slecht een derde van de kiesgerechtigde leden bracht een stem uit, maar bij de PS konden ze dat op een goede manier verdraaien : het was een hoge opkomst.

De PS wordt opgejaagd door de PTB/PVDA en zolang dat het geval is, lijkt het erop dat met de PS geen land te bezeilen valt

Economische leugens

Gesterkt door deze score gaat Magnette in interviews voluit voor een demagogisch en populistisch discours. De PS wordt hier een kopie van de neocommunisten van de PTB/PVDA van Raoul Hedebouw. De economische nonsens – ja zelfs de leugens – die hier verkocht worden, zijn niet bij te houden. Magnette heeft het constant over de rijken die meer moeten betalen. Wat in de praktijk neerkomt op vooral de middenklasse die meer belastingen zal moeten betalen, terwijl de fiscale druk hier al torenhoog is.

De Europese Commissie waarschuwt dat landen zoals België straks meer begrotingsdiscipline aan de dag moeten leggen. Waarna die waarschuwing door de PS wordt weggelachen. Magnette zegt verder dat wie 42 jaar heeft gewerkt recht moet hebben op een volwaardig pensioen, terwijl de gemiddelde effectieve loopbaan hier 33 tot 35 jaar bedraagt.

Wegrelativeren van transfers

De PS-voorzitter krijgt bij zijn discours steun van zijn secondant Thomas Dermine. De staatssecretaris voor Relance en Strategische Investeringen maakt het nog bonter. Hij haalt regelmatig de Vlaams-Waalse transfers aan en relativeert die weg. Ze zijn niet zo hoog als in andere landen, is zijn boodschap. Alleen maakt Dermine hier meestal vergelijkingen met regio’s in landen met een andere staatsstructuur (zoals het nog altijd relatief centralistische Frankrijk).

Verder herhaalt hij constant het riedeltje dat Wallonië nog altijd een achterstand moet inhalen op andere oude industriële regio’s. Maar met een werkzaamheidsgraad van 65 procent doet Wallonië het nog altijd veel slechter dan andere vroegere ‘rust belts’ zoals Lotharingen of de oude Britse industriegebieden. Daar zitten ze al mooi boven de 70 procent.

En uiteraard bleef minister van Werk Pierre-Yves Dermagne niet achter in een interview met De Standaard. Zijn principe : wij willen hervormen, maar niets doen om het onhoudbare begrotingstekort in te perken, niets om meer mensen aan het werk te krijgen en niets om de pensioenen betaalbaar te houden. Zo zet men zijn toekomstige coalitiepartner buitenspel.

De economische nonsens – ja zelfs de leugens – die verkocht worden, zijn niet bij te houden

De Croo wil voor een tweede mandaat gaan

En toch. Eerste minister Alexander De Croo zegt voor een tweede mandaat te willen gaan. Een internationale functie wordt blijkbaar moeilijk. Bij zijn partij, Open Vld, denkt men blijkbaar dat er nog altijd een kans bestaat om een kanseliersbonus binnen te rijven en zo de electorale schade te beperken. Kan zijn. Maar als De Croo verder wil regeren, dan zal dat met de PS moeten zijn. Hij kan moeilijk anders doen dan een Vivaldi-bis verdedigen. Dan rijst de vraag of de demagogische koers van de PS het komende jaar niet negatief zal afstralen op De Croo en zijn partij. De redenering dat de socialisten in Wallonië een radicale campagne voeren en na de verkiezingen wel zullen bijdraaien, gaat eigenlijk niet op. Ze hebben hun radicalisme tijdens de regeringsonderhandelingen voor Vivaldi I niet afgegooid, waarom zouden ze het nu doen ? Ook de N-VA moet opletten. Voorzitter Bart De Wever distantieert zich weliswaar meer en meer van de PS en hamert erop dat hij geen klassieke nieuwe staatshervorming wil met ellenlange onderhandelingen. En dat als de PS zelf een radicaal-links beleid wil voeren, ze dit zonder de N-VA zal moeten doen en zonder Vlaams geld. Allemaal goed en wel, maar de perceptie overheerst dat De Wever en co op zijn minst onderhandelingen zullen voeren met de PS om tot een gemeenschappelijke basis te komen. Met een partij die een extreemlinkse boodschap aan het verkondigen is. Daar zullen de andere partijen De Wever tijdens de hele verkiezingscampagne mee confronteren. Hij zal al zijn verbaal talent nodig hebben om dat te counteren.

foto’s (c) Gazet van Hove.