door Julien Borremans in ’t Pallieterke .
Na de onverkwikkelijke doortocht van Sarah Schlitz en het uitblijven van een kernenergiedeal met Engie zijn Groen en Ecolo toe aan de volgende dieptepunten van hun dramatische deelname aan Vivaldi, namelijk de nieuwe windparken op zee en de wanpraktijken bij bpost. Het is opvallend hoe Groen en Ecolo zich keer op keer in de vernieling rijden en hoe ze door hun ideologische dwalingen met succes de politiek van de verschroeide aarde toepassen.
De leugens en de ideologische ontsporingen lagen aan de basis van de val van Sarah Schlitz. Maar wat de zaak nog erger maakte, was dat Groen en Ecolo blijkbaar de ernst van de aangerichte schade niet inzagen. Covoorzitter van Groen, Jeremie Vaneeckhout, bedankte Schlitz voor “haar enorme engagement in de strijd voor gelijke kansen”. Gewezen voorzitter Meyrem Almaci banaliseerde de feiten. Het zegt wat over de ethische standaarden die in die partijen worden gehanteerd.
“De groene profeten blijven heilig overtuigd van hun gelijk, terwijl de feiten het tegenovergestelde bewijzen”
Ideologisch nepverhaal
Maar veel essentiëler zijn het uitblijven van een akkoord over het verlengen van de twee kerncentrales en de bouw van nieuwe windmolenparken op de Noordzee. Tinne Van der Straeten heeft zich in het energiedossier compleet vastgereden, waardoor de energiezekerheid voor de komende jaren wankel is. Om de aandacht af te leiden, start men met een ideologisch nepverhaal over windmolenparken op de Noordzee. Ons land gaat capaciteit van wind op zee verdrievoudigen tot bijna 6 gigawatt en dat dankzij de bouw van drie nieuwe windparken.
Dit vraagt om gigantische investeringen voor de uitbouw van een enorme infrastructuur, terwijl “één luttele kernreactor op één vierkante kilometer ruimschoots méér schone energie opwekt dan al onze Belgische windparken op zee samen”, zoals Maarten Boudry vaststelt. “Een moderne kerncentrale draait meer dan 90 procent van de tijd op volle kracht, bij weer en wind, terwijl windturbines op zee slechts een capaciteitsfactor van 40 procent hebben.” Bovendien gaat het om “een massale industriële verkaveling van natuurgebied op de Noordzee”.
Dweil van bpost
Dan is er nog de opeenhoping van wantoestanden bij bpost, wat wijst op een diepgewortelde cultuur van wanbeheer. Voogdijminister Petra De Sutter wringt zich in alle mogelijke bochten om haar verantwoordelijkheid te ontlopen. Jarenlang heeft het overheidsbedrijf allerlei constructies opgezet om de Belgische staat op te lichten door systematisch te veel aan te rekenen voor diensten zoals het bussen van kranten, het beheren van de rekeningen van de overheid en het innen van de boetes.
Michael Freilich trok in het parlement meermaals aan de alarmbel. Dat deze wanpraktijken jarenlang onder de radar konden blijven, doet wel vragen rijzen over de betrokken ministers die de hete aardappel naar elkaar doorschoven. Een interne audit moet opheldering bieden, maar Freilich heeft daar bedenkingen bij : “De vooringenomenheid van de PS in dit dossier stelt me niet gerust dat dit onderzoek op onafhankelijke wijze zal gebeuren.”
Freilich verwijt minister De Sutter een gebrek aan daadkracht en transparantie. Ze nam de ontsporingen aanvankelijk niet ernstig. “Er zitten nogal wat schotten tussen bpost en de overheid, en ik krijg ook niet zomaar inzage bij een beursgenoteerd bedrijf”, jammerde ze dit weekeinde in De Standaard. Maar wat heeft haar weerhouden om als voogdijminister hard op tafel te slaan en de onderste steen bij bpost om te keren ? We moeten opnieuw vaststellen hoe ze “de dweil is van bpost”, aldus Freilich. Bovendien werd Dirk Tirez door voogdijminister De Sutter als CEO aangesteld. Hij zou het brein zijn achter heel wat constructies om de Belgische staat op te lichten.
Brokkenparcours
Het laatste woord is zeker nog niet gezegd. De BMA – de concurrentiewaakhond – voert een onderzoek. Het parket wacht de resultaten van de BMA af alvorens strafrechtelijke conclusies te trekken. Voelt Petra De Sutter de bui hangen ? In De Standaard is ze er alvast niet gerust in : “Als jullie vinden dat ik moet opstappen : geen probleem. Ik heb een job om naar terug te keren.” Een veeg teken ?
Als beursgenoteerd bedrijf heeft bpost alvast een dreun gekregen. Welke externe partner wil nog investeren in bpost ? Voor een grondige opkuis van het bedrijf zal men moeten wachten tot na de verkiezingen van 2024. Bovendien rijst de vraag hoe nauw de betrokkenheid is van DPG Media bij het tot stand komen van de gunning van het krantencontract. Vanuit die hoek blijft het alvast oorverdovend stil. Het brokkenparcours van Groen/Ecolo is angstaanjagend. Het zal de komende generatie heel veel energie en centen kosten om de geleden schade te herstellen. Maar wat minstens even erg is, is dat de groene profeten heilig overtuigd blijven van hun gelijk, terwijl de feiten het tegenovergestelde bewijzen. Groen en Ecolo verliezen steeds meer de realiteit van de begane grond uit het oog. De electorale val zal des te harder aankomen.
foto’s (c) Gazet van Hove & wikipedia.