Met vaderlijke sympathie
COLUMN – door Johan Sanctorum – www.doorbraak.be .
De groenen zijn politiek dood, en Anuna De Wever kondigt de gewapende strijd aan. Moeten we ons zorgen maken ?
In de schaduw van de glorieuze intrede van Caesar Bart in Antwerpen en de tumultueuze zege van Guyke in Ninove, spelen zich een paar zaken af die ook onze aandacht verdienen, en in feite niet los staan van elkaar.
Zo is er de totale electorale implosie van de Groenen in Vlaanderen én daarbuiten, en een boek van Anuna De Wever waarin ze nieuwe actiemiddelen aankondigt.
Van Agalev naar Groen
Jos Geysels, de man die Agalev in de partijpolitiek loodste en het cordon bedacht .
Eerst droevig nieuws van het ecologistische front. De campagnes waren al een veeg teken, met een voorzittersduo waarvan de mannelijke helft (Jeremie Vaneeckhout) onzichtbaar bleef, en een ander duo uit Gent waarvan de vrouwelijke helft (Hafsa El-Bazioui) niet opdaagde in het VRT-programma De Afspraak.
Omdat het hommeles is met partijgenoot Filip Watteeuw, wordt er gefluisterd. ‘Sorry, ik had het te druk met de kiesstrijd in Anzegem’, aldus Jeremie. Terwijl alleen Elisabeth Meuleman uit Oudenaarde de euvele moed had om te zeggen wat er scheelt : ‘Groen’ is in Vlaanderen een scheldwoord geworden.
Daarmee kwamen de echte groenen boven water zoals we ze vandaag kennen : betuttelaars die alles beter weten, de Vlaming beschouwen als een problematische soort en beleid verwarren met obsessionele regelneverij
Dat heeft een lange voorgeschiedenis die ik ooit al eens uit de doeken deed. De Vlaamse groenen hebben hun wortels in de eerder rechts-ecologische Agalev-beweging rond pater Versteylen, een idealist met een hoek af die gaandeweg doctrinaire scherpslijpers en politieke carrièremakers naast zich moest dulden.
Onder hen Jos Geysels, niet toevallig de latere bedenker van het cordon sanitaire en de man die bepaalde welke uitgeverijen (on)geschikt waren om op de Antwerpse Boekenbeurs aanwezig te zijn. Daarmee kwamen de echte groenen boven water zoals we ze vandaag kennen : betuttelaars die alles beter weten, de Vlaming beschouwen als een problematische soort en beleid verwarren met obsessionele regelneverij.
Het extreemrechtse varkentje zouden ze wel even wassen via het cordon. Het pakte anders uit, naarmate de samenleving geconfronteerd werd met de nadelen van de multiculturele utopie. Het cordon bestaat nog steeds en wordt vooral verdedigd door de iets minder rechtse concurrentie : de N-VA van Bart De Wever. Met de groenen zelf zou het alleen maar bergaf gaan, sinds ze de paarse regering van Verhofstadt-I eerst in het zadel hielpen, om in 2003 gedumpt te worden na een desastreuze verkiezingsuitslag. De kernuitstap is een van de rotte erfenissen uit die tijd.
Van groen naar woke
Sindsdien dolen de groenen door het politieke landschap als geesten. Overvol van het grote gelijk vermijden ze elk oogcontact en willen ze zelfs geen hand geven aan een politieke tegenstander. Op de Belgian Pride zijn ze wél aanwezig, als teken van tolerantie.
Helaas, in hun parallel universum is iedereen die niet mee is met het ‘Grote Verhaal’ een zielig reptiel. Allemaal zijn het ook vegetariërs, of de straffere versie, veganisten. Het syndroom van Geysels bleef aan de partij plakken, als een combinatie van hooghartigheid en smetvrees, met een voorliefde voor abstract-utopische fata morgana’s.
Op geen enkel moment heb ik de groenen een positief verhaal horen vertellen, alleen doemscenario’s en het aanpraten van schaamte. Wie stemt nu voor zo’n partij ?
En dus ging het op 9 juni over ‘klimaatneutraliteit’. Een begrip waar de modale Vlaming zich amper iets bij kan voorstellen, behalve dat het hem veel geld kost, hij zijn diesel moet inruilen voor een onbetaalbare elektrische auto die na 250 kilometer plat valt en geen vlees meer mag eten. Tegelijk bleven ze kernenergie afwijzen — waarmee we misschien al die warmtepompen en laadpalen van stroom kunnen voorzien — om vuile gascentrales te promoten.
Daaraan gekoppeld natuurlijk de nieuwe woke-ideeënlijnen rond LGBTQ+, de regenboogvlaggen en de kruistocht tegen racisme en discriminatie, met de witte mannelijke hetero als mikpunt.
Bij de lokale verkiezingen, een week geleden, gaf diezelfde modale Vlaming aan dat Groen vooral geassocieerd wordt met pestmaatregelen, het oprichten van verbodstekens, het uittekenen van onmogelijke verkeerslussen en het neerpoten van bloembakken op de openbare weg, in de stille hoop dat iemand er tegen knalt. Op geen enkel moment heb ik de groenen een positief verhaal horen vertellen, alleen doemscenario’s en het aanpraten van schaamte. Wie stemt nu voor zo’n partij ? Ondertussen heeft het voorzittersduo, dat nooit ernstig werd genomen, de handdoek in de ring gegooid.
Van woke naar terreur
Als het van Anuna afhangt, is het gedaan met ludieke acties (Extinction Rebellion-Facebook).
En zo kom ik bij Anuna De Wever en haar nieuwe boek Laten we eerlijk zijn. In een GvA-interview zet ze omstandig uiteen waarom ze de groene beweging achter zich laat en zelfs het klimaatactivisme voor bekeken houdt. Alleen in een gewelddadige omverwerping van het kapitalisme ziet ze nog heil. Racisme, het klimaat, migratie, Gaza… het wordt allemaal op één hoopje gegooid. Het resultaat klinkt als een bommelding. 23 jaar is dit meisje intussen.
Misschien komt ze daar, in de ondergrondse, wel wat geestelijke erfgenamen van Jos Geysels tegen die het balanceren op de kiesdrempel hebben opgegeven om over te gaan naar meer doorslaggevende argumenten
Ik weet niet of ze in haar naïviteit beseft wat dat betekent voor haar en de beweging waar ze zoveel tijd en energie in steekt. Aangeven dat geweld een legitiem middel is om een politiek doel te bereiken, is in feite de opstap naar terreur. Het zou haar sieren mocht ze dat ook met zoveel woorden zeggen. Waarna het publiek draagvlak voor de klimaatbeweging en zelfs het milieuactivisme, nul komma nul zal zijn.
Misschien komt ze daar, in de ondergrondse, wel wat geestelijke erfgenamen van Jos Geysels tegen die het balanceren op de kiesdrempel hebben opgegeven om over te gaan naar meer doorslaggevende argumenten. Niet uitgesloten dat dit zootje uiteindelijk versmelt met de bestaande terreurcellen van islamitische komaf, gezien Anuna De Wever in haar boekje nu ook de tragedie in Gaza recupereert als een product van het kapitalistische systeem.
Laten we eerlijk zijn, Anuna, en aanvaard dit voor één keer van een oude witte heteroseksuele man : idealisme en activisme zijn ok, ook al heb je met de klimaatspijbelacties vooral de onwetendheid bevorderd. Dat je niet meer in wetenschap en technologie gelooft, is ook je volste recht. Maar dat je nu dreigt de boel in de fik te zullen steken, is zo puberaal dat ik mijn vaderlijke instinct voel ontwaken. Van de lat op je blote billen en geen fuiven komend weekend. En als het niet betert, van de zomer geen zeilexcursies. Geweld roept geweld op, wist pater Versteylen al.
Johan Sanctorum (°1954) studeerde filosofie en kunstgeschiedenis aan de VUB. Achtereenvolgens docent filosofie, tijdschriftuitgever, theaterdramaturg, communicatieconsultant en auteur/columnist ontpopte hij zich tot een van de scherpste pennen in Vlaanderen en veel gevraagd lezinggever. Cultuur, politiek en media zijn de uitverkoren domeinen. Sanctorum schuwt de controverse niet. Humor, ironie en sarcasme zijn nooit ver weg.
foto’s (c) Gazet van Hove .