Geen verandering zonder verzet
www.doorbraak.be – door Klaas Cobbout.
De stakingsgolf is het beste bewijs dat de regeringen met N-VA inderdaad verandering brengen. Toch baart de zenuwachtigheid bij CD&V zorgen.
Eerste bedrijf : een jonge oppositiebeweging voert fors campagne met slogans als ‘kracht van verandering’ en ‘verandering voor vooruitgang’. Tweede bedrijf : precies volgens de verwachting wint deze oppositiekracht de verkiezingen en slaagt er (tegen veel verwachtingen in) ook in regeringen te vormen. Derde bedrijf : er gebeurt niets meer. Kunt u zich zoiets voorstellen ? Wat een anticlimax zou het zijn voor N-VA, als er dezer dagen niemand op straat zou komen tegen het regeringsbeleid. Het ergste wat N-VA na de geslaagde formaties had kunnen overkomen : een milde herfst.
Vakbonden kunnen voor N-VA geen vrienden zijn. Al jaren schildert N-VA de vakbonden af als defensieve clubs die met sardonisch genoegen elke modernisering van ons economisch model afblokken. Hoe zou je een ‘herstelbeleid’ kunnen verkopen als die logge bewakers van de status-quo niet zouden morren ? Voor N-VA komt een echt pijnlijke aanval nooit uit syndicale hoek, maar wel van waarnemers die opmerken dat Michel op veel punten niet gek veel verschilt van Di Rupo. Dankzij de hete herfst en de historisch hoge opkomst bij de vakbondsmanifestatie op 6 november kan niemand nog beweren dat de federale regering gewoon een doorslagje is van de vorige.
De stakingsgolf komt N-VA goed uit. Syndicale sabotage ’trotseren’ past perfect in het beeld dat N-VA voor zichzelf ziet : daadkrachtig, doortastend, volhardend. Tegen de stroom in, ook als de wind flink tegen zit. Doen wat moet omdat het moet – niet omdat het populair is. Het helpt natuurlijk dat een staking exact het tegenovergestelde is : pure stilstand. Van de wekelijkse spoorstaking ondervindt de gewone werkman-kiezer veel last. Echt juichen als er weer een nieuwe stakingsaanzeg bekend wordt doen ze bij N-VA niet – daarvoor is de economische schade te reeël – maar communicatief ligt er niemand echt wakker van. Het alternatief (geen kik van de bonden) zou veel moeilijker uit te leggen zijn.
Zenuwoorlog
Als ze zich bij N-VA ergens zorgen om maken, dan is het om CD&V. De christendemocraten staan onder enorme druk. Het politieke been van de christelijke zuil staat in de regering, het middenveldsbeen schopt hard tegen diezelfde regering. De spreidstand van CD&V wordt op het terrein soms pijnlijk duidelijk. Een voorbeeld : op veel plaatsen in Vlaanderen vergaderen mandatarissen van CD&V traditiegetrouw in gebouwen die toebehoren aan de CM, het ACV, Familiehulp – aan Beweging.net (vroeger : ACW). Veel van die gebouwen hangen dezer dagen vol met affiches en spandoeken waarop het regeringsbeleid wordt afgeschilderd als asociale horror. Je zal er, als regeringspartij, maar je ontmoetingen organiseren.
De zenuwachtigheid zorgt in christendemocratische rangen voor veel verwarring. De laatste weken durfden sommige CD&V’ers al eens ongecontroleerd chargeren tegen de eigen coalitie. De media zoomde er gretig op in. Zelfs politieke nobodies en has-beens zoals Robrecht Bothuyne of Sabine de Bethune kregen bij journalisten een open doekje. Telkens volgt er daarna een verontschuldigend telefoontje van mensen als fractieleider Koen Van den Heuvel. Bij N-VA en Open Vld weten ze niet goed wat ze er mee aan moeten. De forse CD&V-kritiek bij de bespreking van enkele beleidsnota’s op Vlaams niveau en bij de hearings op federaal niveau was knap vervelend.
CD&V heeft zichzelf ondertussen te ver gewaagd om de regeringen Bourgeois en Peeters zomaar te laten vallen. CD&V-voorzitter Wouter Beke heeft de regeringen en hun ‘noodzakelijke’ hervormingen al te vaak vurig verdedigd. Maar stilaan ontstaat bij N-VA en CD&V de vrees voor een ander, erger scenario : verrotting. De regering blijft gewoon voortbestaan, maar voor de rest van de legislatuur belet CD&V dat de regeringen een eenduidig beleid voert en dat eenduidig uitlegt. Dan helpt het niet dat de vakbonden het verhaal van een veranderend beleid verspreiden : dan zal het beleid in de feiten verlamd zijn. Na de hete herfst zal CD&V over de eigen schaduw heen moeten springen. Anders wachten nog vier pijnlijke jaren.
Foto’s : staking 24/11/14, Mortsel, Agfa-Gevaert.
Foto’s (c) Gazet van Hove.