‘Hand in hand’ slaat de bal mis met nieuwe campagne
Door Daniël Walraeve – www.doorbraak.be .
‘Leg racisme het zwijgen op’. Met een nieuwe campagne bewijst ‘Hand in Hand’ waarom de strijd tegen racisme nog niet heeft geholpen.
Een stevige Antwerpse tongval, een sterke focus op Syriëstrijders en woordvoerders die al hun negatieve voorbeelden bij N-VA gaan zoeken.
De campagne ‘Ik ben geen racist, maar’ – in opdracht van ‘Hand in Hand’ ontwikkeld door de Mortierbrigade – komt uit dat kleine hoekje vol mensen die echt denken dat N-VA het nieuwe Vlaams Belang is. Met de zogenaamde Berberrel nog vers in het geheugen is het vast ook geen toeval dat het geviseerde ‘racisme’ sterk geconcentreerd lijkt op Marokkanen.
Interessanter dan de motieven van ‘Hand in Hand’ is de methode van de campagne ‘Ik ben geen racist, maar’. De campagnewebsite bestaat uit een filmpje waarin een volwassen vrouw clichés over (vooral) Marokkanen opsomt. Hoe meer bezoekers van de website afkeuring laten blijken voor de uitspraken van de vrouw, hoe korter het filmpje wordt. Tienduizend ‘dislikes’ leggen haar helemaal het zwijgen op. De campagne verzamelt met andere woorden een menigte om ‘racisme’ de mond te snoeren. Met enige zin voor overdrijving zou je dat kunnen omschrijven als : virtueel lynchen.
Onbedoeld heeft ‘Hand in Hand’ een perfecte metafoor gecreëerd voor een groot deel van de antiracistische strijd, zoals die tot nu toe is gevoerd. Meningen die we beschouwen als dom, veralgemenend en racistisch moeten worden gesmoord in de kiem. Wanneer racisme niet meer uitgesproken kan worden – bijvoorbeeld omdat we een sociaal taboe organiseren – dan zal racisme verdwijnen. We hoeven niet te luisteren naar idiote vrouwen die jammeren over de Marokkanen op de bus : we moeten ze gewoon wegwuiven.
De campagne ‘Ik ben geen racist, maar’ brengt de jaren 1990 weer helemaal terug. Ook in de nasleep van ‘Zwarte Zondag’ vond politiek correct Vlaanderen dat er geen enkele ruimte kon zijn voor uitspraken die begrepen werden als racisme. Elke klacht of kritiek gericht tegen migrantengroepen moest actief worden geweerd uit de publieke ruimte en uit de media. Zelfs toen het VB verkiezing na verkiezing bleef groeien, bleef men vasthouden aan hetzelfde recept : doe alsof het niet bestaat, doe alsof je het niet moet horen.
Je kan je afvragen of elk voorbeeld in de campagne van ‘Hand in Hand’ wel echt racisme betreft. Is elk vraagteken bij hoofddoeken racisme ? Is elk onbehagen bij mensen die ‘handtastelijk of agressief doen’ racisme ? Is elke vrees voor de terreurgolf en voor Islamitische Staat racisme ? Kan iemand die naar eigen zeggen een goed geïntegreerde vriendin met Marokkaanse roots heeft wel echt een kernraciste zijn ? Maar eigenlijk doet het er niet toe. Ook de echte racisten – en in Vlaanderen zijn er meer dan genoeg – verdienen beter dan een muilkorf.
Racisme kan niet bestreden worden met censuur. Verban de mening naar het verborgene, en onderhuids zal de kwaal blijven etteren – zelfs winnen aan kracht. In plaats van racistische dames spreektijd af te nemen, zou men beter het gesprek aangaan. Vanwaar komen de vooroordelen ? Wat is er van aan ? Welke aspecten zijn gegrond, welke problemen zijn reeël en waar is er sprake van ongefundeerde onzin ? Ik ben geen racist, maar ik wil racisten wel laten uitspreken.
Foto’s : (C) Reporters.