Met een parabel peilt Bart Maddens naar het verschil tussen de N-VA en de Volksunie.
Door Bart Maddens – www.doorbraak.be .
In het jaar 251, toen keizer Decius de vervolging van de christenen verscherpte, werden zeven jonge gelovigen door de Romeinen ingemetseld in een grot vlakbij Efese. De zeven vielen in een diepe slaap. Op een miraculeuze wijze bleven ze bijna twee eeuwen lang slapen. Pas in 447 werden ze gewekt toen de grot per toeval werd ontdekt. Groot was hun verbazing toen bleek dat hun vervolgde geloof opeens de officiële staatsgodsdienst was geworden.
Stel je voor dat een kabinetsmedewerker van wijlen vice-premier Hugo Schiltz iets soortgelijks was overkomen. Hij is in 1990 in slaap gesukkeld ergens in een afgelegen kantoortje en wordt pas 25 jaar later wakker, nog steeds op het kabinet van de Vlaams-nationale vice-premier. Ook hij zal zijn ogen niet kunnen geloven. Jan Jambon vice-premier en minister van Binnenlandse Zaken ? Dat kan toch onmogelijk dezelfde Jan Jambon zijn die recent politiek secretaris is geworden van de Vlaamse Volksbeweging, die separatistische scherpslijper van wie Schiltz niets moet weten. Maak me niet wijs dat de koning zijn handtekening onder die benoeming heeft gezet. En wablief ? Die minister wil nu meer macht en middelen voor de Belgische staatsveiligheid ? Weet hij dan niet dat het Vlaams-nationalisme vijand nummer één is van de staatsveiligheid ? Dat zelfs de Vlaams-nationale ministers door de veiligheidsdiensten worden afgeluisterd ? En de Vlaams-nationalisten leveren ook de minister van Defensie ? En ze bepleiten een verdubbeling van het defensiebudget ? Grapje, toch ? Wat dan met de Nooit Meer Oorlog-gedachte ? En de staatshervorming ? Toch niet weer in drie fases zeker ? Wablief, helemaal géén staatshervorming ? Kom nou… Het zal echt niet simpel zijn om dat allemaal uitgelegd te krijgen aan die arme Volksunie-cabinettard.
Bedoel ik hiermee dat het eertijds vervolgde Vlaams-nationalisme vandaag de officiële staatsgodsdienst is geworden ? Dat nu ook weer niet. Maar het verschil tussen de regeringsdeelname van de N-VA vandaag en de Volksunie 25 jaar geleden is toch wel immens. De Volksunie speelde altijd een relatief perifere rol in de Belgische regering. De VU-ministers werden in de regering gedoogd omdat ze de bijzondere meerderheid moesten leveren voor de staatshervorming. Er was niemand die ernstig geloofde dat de VU-ministers een stempel konden drukken op het sociaaleconomische beleid. De VU-politici werden geweerd op de zogenaamde gezagsdepartementen. In 1977 stelde koning Boudewijn zijn veto tegen de benoeming van Frans Baert tot minister van Justitie. De Volksunie kon amper doordringen tot de Belgische machtscenakels.
Natuurlijk kwam dat in de eerste plaats omdat de partij veel kleiner was dan de N-VA vandaag. Maar toch lijkt er ook meer aan de hand. De Volksunie heeft altijd een sympathiek anarchistisch trekje gehad. De partij stond van nature argwanend tegenover het staatsapparaat. De tegenstelling tussen ‘volksnationalisme’ en ‘staatsnationalisme’ in de Volksunie-ideologie was daar een weerspiegeling van. Het volksnationalisme groeit organisch van onderuit, respecteert de culturele eigenheid, en is open, democratisch en pacifistisch. Het staatsnationalisme is van bovenaf opgelegd, steunt op een sterk staatsapparaat, neigt naar repressie en militarisme, en miskent de culture eigenheid. Vandaag trekken de specialisten hun neus op voor dit onderscheid tussen ‘goed’ en ‘slecht’ nationalisme. Nationalisme is altijd ‘slecht’, en volksnationalisme is staatsnationalisme in wording, heet het tegenwoordig.
Soms lijkt het wel alsof die stelling wordt bevestigd door de evolutie van Volksunie naar N-VA. Vandaag heeft de N-VA geen enkele gêne meer om zich met het staatsapparaat te identificeren. Zelfs al had Hugo Schiltz destijds de kans gehad om minister van Defensie te worden, quod non, hij zou al het mogelijke hebben gedaan om die beker aan zich te laten voorbij gaan. De N-VA daarentegen was er juist op gebrand om dat departement in handen te krijgen, en meer in het algemeen de departementen die het meest geassocieerd zijn met het staatsapparaat. De partij zet sterk in op het veiligheidsbeleid en profileert zich als vriend van politie, leger en staatsveiligheid. De N-VA gedraagt zich als een kartelpartij die de staat bezet en in bezit neemt (om de woorden van Wilfried Dewachter te gebruiken). De partij maakt er geen enkel geheim van dat ze zoveel mogelijk partijmensen op strategische plaatsen wil benoemen.
Misschien wel het meest bevreemdende daarbij is de wijze waarop de N-VA dweept met de staatsveiligheid. ‘En dat we staatsgevaarlijk zijn dat willen we weten’ zongen de Volksunie-ers vroeger op Vlaamsgezinde manifestaties. Bijvoorbeeld wanneer ze op een TAK-wandeling in Voeren een van de vele opzichtig-onopvallende donkere autootjes van de staatsveiligheid passeerden. Ik zie het de N-VA-politici niet meer doen. Volgens de huidige generatie Vlaams-nationalisten is het een regelrechte schande dat dat er meer geld gaat naar de Senaat dan naar de staatsveiligheid. Niet dat ik een grote fan ben van de Senaat, maar ik heb toch nog altijd liever dat mijn belastingcenten naar een parlement gaan dan naar een schimmige overheidsdienst die zich bezig houdt met het bespioneren van de eigen burgers.
Of van de eigen parlementsleden. Uit het onderzoek van Lars Bové in De Tijd (24 april) bleek dat, tussen 2010 en 2013, bijna één derde van de verkozen politici opduikt in de dossiers van de staatsveiligheid. Zou het toeval zijn dat er uitgerekend in die periode uitzonderlijk veel Vlaams-nationalisten rondlopen in het parlement ? En is de N-VA vergeten dat het door haar zo geliefde Coördinatieorgaan voor de Dreigingsanalyse ook werd opgericht, in 2006, om bedreigingen van ‘nationalistische aard’ te bestrijden ? Of zou daar vanaf nu verandering in komen ? Wie weet leidt de Vlaams-nationale ‘greep naar de macht’ ertoe dat de staatsveiligheid voortaan niet meer de Vlaamse maar wel de Belgische nationalisten in het vizier neemt. Wie weet verlegt de staatsveiligheid zijn actieterrein van het parlement naar de overzijde van het Warandepark. Waarschijnlijker is echter dat er in hogere Belgische kringen eens hartelijk wordt gelachen om zoveel naïviteit.
En die cabinettard van Hugo Schiltz ? Ach, die zou beter het voorbeeld volgen van de zeven christenen van Efese en nog 171 jaar blijven slapen. Dan kan hij wakker worden in een onafhankelijk Vlaanderen.
Foto’s : (C) Reporters & VTM.