Kristof Calvo vergist zich van tijdperk met zijn pleidooi voor een nieuwe belgitude.
Door Raf Praet – www.doorbraak.be
De late oudheid was rijk aan historici met een antiquarische inslag. Deze auteurs, zoals bijvoorbeeld Procopius, keken met een warme, maar tragische nostalgie terug op het grote Romeinse rijk, dat in hun eigen tijd onherroepelijk verloren is. Men zou kunnen denken dat deze antiquarische mentaliteit vandaag niet meer bestaat. Niets is minder waar. Gisteren gaf Kristof Calvo een nieuw boek uit, F*ck de zijlijn. In zijn boek presenteert hij enkele zogenaamde oplossingen voor maatschappelijke problemen. Dit stuk legt enkele van zijn oplossingen onder de loep. De maatschappelijke problemen zijn belangrijk, de oplossingen louter oprispingen van een naïef Belgisch antiquarianisme.
Referendum
In zijn boek roept Calvo op tot het houden van een referendum over de toekomst van België. Ondanks zijn nostalgie voor het Belgisch verleden laat Calvo zien dat hij zijn geschiedenis niet kent. Na de horror in de loopgraven van de Eerste Wereldoorlog hebben de Vlaams-nationalisten een diepgaand engagement verklaard voor de vrede. De Vlaamse Beweging is en blijft een vredesbeweging. AVV-VVK en ‘Nooit Meer Oorlog’ zijn onherroepelijk met elkaar verbonden. Het natuurlijke resultaat van deze vredevolle onafhankelijkheidsbeweging in het Europa van vandaag is de staatshervorming. Wij Vlamingen klagen al te graag over deze moeilijke institutionele oefeningen. Desalniettemin is de staatshervorming een unieke formule ; België is het enige land dat aan het splitsen is door een geleidelijk, bemiddeld en vredevol proces. Het schokeffect van een referendum zou deze vredevolle evolutie volledig onderuit halen. De ontbinding van België is onafwendbaar en zal onvermijdelijk geleidelijk zijn.
Taal
Het boek van Calvo gaat terecht in op de treurige talenkennis van de Vlaamse en Waalse jeugd. De meertaligheid van weleer wordt meer en meer vervangen door een kennis van de moedertaal en een basiskennis van de nieuwe lingua franca, het Engels. Hoewel Calvo een correcte analyse maakt, is zijn conclusie volledig verkeerd. Meer België in de vorm van een ‘erasmus.be‘ of in de vorm van Franse ondertitels op tv zal het probleem niet oplossen, omdat het probleem van de talenkennis niet exclusief Belgisch is. In Nederland en andere landen heeft men evenzeer last van een verminderde talenkennis, door de toenemende verengelsing van de maatschappij. Het probleem van de talen kan enkel opgelost worden door het uitdragen van een hoogstaand meertalig opvoedingsideaal, ‘Bildung’, in de universiteiten en hogescholen van Europa.
Nostalgische eend in de bijt
Met de naïeve terugkeer naar België toont Calvo tevens aan hoe beperkt zijn inzicht in het Europa van vandaag is. Meer en meer ecologische en progressieve bewegingen koppelen hun strijd voor een solidair en groen Europa aan de ontvoogding van de regio’s. Meer en meer klinkt de roep voor solidariteit door transparantie in Europa door de verdamping van de natiestaat. Naast de groenen en progressieven uit Catalonië, Baskenland en Schotland, slaat Calvo met zijn nostalgische belgitude een mal figuur. Groen zal op een glazen plafond stoten omdat het zich openlijk profileert als een fris, onverzuild alternatief voor sp.a, maar in de realiteit vast blijft hangen aan dezelfde traditionele Belgische structuren.
Antiquarianisme blijkt een fenomeen van alle dagen. De zesde-eeuwse auteur Procopius schreef in Constantinopel een geschiedenis van keizer Justinianus’ oorlogen. Hoewel Justinianus’ Romeinse rijk eindigde in het noorden van Italië, beschreef Procopius het rijk alsof het het Rome van het verleden was, met inbegrip van Gallia en Britannia. Procopius leefde helaas in een imaginair Romeins rijk. Evenzeer leeft Calvo in een imaginair België.
Foto’s : © Reporters.