Dat het net Duitsland, Nederland en Oostenrijk zijn die de kat de bel aanbinden, verwondert niet. Zij hebben een omvangrijke Turkse gemeenschap binnen hun grenzen. In Nederland en Duitsland zijn er bovendien zeer binnenkort belangrijke verkiezingen, waarbij ‘rechts-populistische’ partijen het establishment het vuur aan de schenen leggen. Ook in Oostenrijk staat zo’n partij, de FPÖ, sterker dan ooit. Het verklaart voor een groot deel waarom de overheden in die landen hun toevlucht nemen tot wel heel drastische maatregelen.

En drastisch zijn ze zeker en vast, want met het verbieden van dergelijke bijeenkomsten begeeft men zich wel op heel glad ijs. De Turkse president Tayyip Erdogan reageerde al furieus, maar hij is natuurlijk bijzonder slecht geplaatst om van leer te trekken tegen deze maatregelen : hij heeft intussen van zijn land quasi een dictatuur gemaakt. Maar wij hebben Erdogan niet nodig om grote vraagtekens te plaatsen bij wat in se een inperking is van de vrijheid van vergadering en van meningsuiting, twee hoekstenen van de Europese beschaving.

Paniek

Natuurlijk is het zo dat ook grondwettelijke vrijheden niet absoluut zijn. Maar inperkingen, bijvoorbeeld om de openbare veiligheid te verzekeren, worden aan zeer strikte voorwaarden onderworpen. In de praktijk wordt er door de Europese rechtspraak zeer omzichtig mee omgegaan, en dat is volkomen terecht. Het is dus zeer de vraag of de maatregelen in Duitsland en Nederland juridisch overeind blijven als ze worden aangevochten (en die kans is groot). Nog los van de electorale context moet paniek bij de traditionele politiek in Europa wel groot zijn, als ze zo snel fundamentele vrijheden op de helling wil zetten. Stilaan stoot het Europese establishment op de grenzen van zijn eigen decennialang gevoerde multiculturele beleid. De vox populi of het ‘gezond verstand’ zal zich inderdaad afvragen wat Erdogan hier komt zoeken. Maar het antwoord is zo klaar als een klontje : honderdduizenden Turken die aan het referendum mogen deelnemen, omdat ze naast de nationaliteit van de EU-lidstaat waar ze wonen, ook een Turkse paspoort hebben. Evenzoveel Turken wier voornaamste loyaliteit nog steeds in het moederland ligt. Al die Turken zijn door onze elites naar hier gehaald, gepamperd en naar de mond gepraat. En nu zouden ze plots geen bijeenkomsten meer mogen houden ? Geef toe, dat slaat nergens op.

De hypocrisie van de Europese elites is stuitend. De dubbele nationaliteit was nooit een probleem. Men laat toe dat Turkije, via het overheidsorgaan Diyanet, zowat alle Turkse moskeeën in Europa controleert. Jarenlang waren met talloze Turkse vlaggen opgeluisterde bijeenkomsten en optochten gewone kost. Hele stadsdelen verwerden tot parallelle samenlevingen. En als klap op de vuurpijl wordt met Turkije nog altijd officieel onderhandeld over toetreding tot de EU. Welk theater wordt hier opgevoerd ?

Tu quoque ?

In eigen land wordt eerder terughoudend naar deze zaak gekeken. Enkel de N-VA sloot zich bij monde van de fractieleider in de Kamer, Peter De Roover, aan bij de oproep van de Oostenrijkse bondskanselier om Turkse politieke meetings in ons land te verbieden. Het kan volgens De Roover niet dat “tegenstellingen bij ons opgejut worden”. Hier gaat De Roover toch echt uit de bocht. Niet alleen zet hij bovengenoemde grondwettelijke vrijheden op de helling, hij gebruikt daarbij een argumentatie die het aspect van openbare orde of mogelijke onwettigheden duidelijk overstijgt. Met wat slechte wil kan men ook van De Roovers eigen N-VA zeggen dat ze ‘tegenstellingen in ons land opjut’, en op basis daarvan haar meetings verbieden. Dat is niet eens vergezocht: argumenten van die strekking werden meermaals aangewend om bijeenkomsten van het Vlaams Blok/Vlaams Belang te verbieden (voornamelijk door Brusselse burgemeesters). Het VB vocht dat steevast aan bij de rechter of bij de Raad van State, en kreeg in veel gevallen terecht gelijk.

Bij de N-VA zal men wellicht aanvoeren dat het in dit geval gaat om bijeenkomsten op last van buitenlandse politici die hier campagne komen voeren. Tja, en dan ? Die bijeenkomsten worden zonder uitzondering georganiseerd door mensen die de Belgische nationaliteit hebben – en mogen op die meetings dan geen buitenlandse gastsprekers worden uitgenodigd ? Wie gaat overigens bepalen wanneer een bijeenkomst bedoeld is om campagne te voeren, en wanneer niet ? Nee, men is zich hier (juridisch) volkomen aan het vastrijden. We geven toe dat dergelijke bijeenkomsten ook ons storen. Dat deden ze in het verleden al, toen er voor de meeste politici nog geen vuiltje aan de lucht was. Ze geven ons een gevoel van onbehagen omdat ze aantonen dat Europa een aantal ‘vijfde colonnes’ herbergt die, als het eropaan komt, niet zullen aarzelen partij te kiezen voor hun land van herkomst. Miljoenen immigranten die zich niet willen integreren en nooit Europeaan zullen worden. Deze situatie is het gevolg van de waanzinnige politiek die de Europese elites de voorbije decennia hebben gevoerd. Daar moet zeker iets aan gedaan worden, en het is de verdienste van de ‘populistische’ partijen om – uitgespuwd door alle weldenkenden – op die nagel te blijven kloppen. Wat we echter niet willen, is dat diegenen die op dit moment overal in Europa aan de knoppen zitten, in blinde paniek onze fundamentele vrijheden gaan ondergraven. Dat zal de huizenhoge problemen in Europa niet oplossen, maar de verkruimeling en vervreemding van dit continent alleen maar bespoedigen.

in

Foto’s (c) Reporters.