Netflix-reeks “When They See Us”
De nieuwe miniserie “When They See Us” van Netflix gaat over de geruchtmakende zaak van de Central Park Five. De serie heeft de pretentie een documentaire te zijn, maar is in werkelijkheid een opeenstapeling van leugens, vervalsingen en antiblanke, racistische haatpropaganda. De Central Park Five, vier zwarte jongeren en een latino, allemaal tussen 14 en 16 jaar oud, werden schuldig bevonden aan een reeks mishandelingen en aan de groepsverkrachting van Patricia Meili, een blanke jogster, in Central Park in 1989.
De vrouw werd halfdood geslagen. Ze lag in coma toen haar lichaam werd ontdekt. Volgens de documentaire werden de vijf jongeren zonder enige aanleiding gearresteerd door brutale blanke agenten, alleen maar omdat zij op het verkeerde moment in Central Park waren.
Allemaal racisten !
Nog steeds volgens de documentaire werden zij tot bekentenissen gedwongen omdat de politie hen intimideerde, fysiek onder druk zette, hen geen maaltijden liet brengen en niet toestond naar het toilet te gaan. Zelfs zonder dat men de voorgeschiedenis kent, is dat natuurlijk een zwak punt. De meeste mensen zullen op de duur álles bekennen als ze maar lang genoeg gefolterd worden. Maar wie zou een groepsverkrachting en eventueel een moordpoging bekennen omdat hij ‘geïntimideerd’ wordt, tijdens het verhoor geen eten krijgt of niet naar het toilet mag gaan ? De film fietst daar echter behendig omheen en bouwt dan verder het propagandaverhaal uit.
Linda Fairstein, gespecialiseerd in het onderzoek naar seksuele misdaden, wordt volkomen ten onrechte afgeschilderd als het Grote Blanke Beest. Een machtige, blonde, arrogante blanke raciste, van het type dat de zwarten een Beckzilla noemen, naar het Japanse filmmonster. Ook Donald Trump, toen nog geen president, krijgt een rol als racistisch monster dat voor de doodstraf pleit. Het rechtssysteem wordt in de miniserie afgeschilderd volgens alle stereotypen die in de antiblanke en haatpropaganda gebruikelijk zijn : allemaal boosaardige racisten, die als enig levensdoel hebben onschuldige kleurlingen zo lang mogelijk in een kerker te laten wegrotten. En natuurlijk worden de Vijf schuldig bevonden en veroordeeld, hoewel ze niets gedaan hadden. Tot zover de propaganda.
Een nachtje ‘wilding’
In de echte wereld buiten Nteflix maakten de Vijf deel uit van een bende van een dertigtal kleurlingen die naar het park trokken voor een nachtje ‘wilding’, het mishandelen of verkrachten van willekeurige, liefst blanke voorbijgangers. Nog voor de aanval op de jogster had die bende al minstens vijf mannen aangevallen, waarvan vier joggers. Twee slachtoffers, John Loughlin en Antonio Diaz, werden op een verschrikkelijke manier toegetakeld. Zij bleven bewusteloos en overdekt met bloed liggen. Eén van de Vijf, Yusef Salem, bekende zelf tijdens de rechtszitting – dus niet alleen tijdens het politieverhoor! – dat hij een 35 centimeter lange ijzeren buis had meegebracht die hij als knuppel had gebruikt.
Patricia Malone, een blanke vrouw die op die fatale nacht met haar echtgenoot door Central Park fietste, werd ook aangevallen, maar ze kon zich losrukken en ontsnappen. In de miniserie wordt haar getuigenis vervalst, en zij wordt voorgesteld als alweer een racistische ‘Beckzilla’ die alleen haar beklag deed over de vreemde geluiden die de jongeren maakten toen zij voorbijfietste. Terwijl zij in werkelijkheid op een haar na het slachtoffer werd van een groepsverkrachting.
De Vijf werden gearresteerd omdat zij deel uitmaakten van die ‘wilding gang’. De politie wist toen zelfs nog niets over de aanval op mevrouw Meili. Ze was nog niet gevonden. Maar volgens het klassieke patroon van het doorschuiven van de schuld begonnen de Vijf elkaar al met de vinger te wijzen over een groepsverkrachting en een moord. De ene zei “dat hij de moord niet had gepleegd”. Hij dacht duidelijk dat Patricia Meili dood was. Een ander beweerde dat “Antron het had gedaan”, één van de Vijf. Een derde dader zei tegen de politie : “Ik heb niets te maken met de verkrachting. Ik heb alleen maar aan haar borsten gevoeld.” Een vierde gaf toe dat hij het slachtoffer in bedwang had gehouden, maar dat hij haar niet had verkracht.
In de miniserie is dat allemaal weggelaten. Daar ontkennen de Vijf alles waardig maar met kracht. Toen Patricia Meili kort daarop werd gevonden, zwaargewond, in coma, maar levend, legden de speurders natuurlijk onmiddellijk het verband. De verdachten werden nooit mishandeld of bedreigd. De verhoren gebeurden in aanwezigheid van hun ouders en van een advocaat, en ze werden op video opgenomen. De minderjarigen kregen een straf van vijf tot tien jaar, en de enige meerderjarige kreeg vijftien jaar. Over hun schuld kon geen redelijke twijfel bestaan. Er was maar één ding dat aan de speurders bleef knagen : mevrouw Meili had ernstig hersenletsel opgelopen en ze herinnerde zich niets van de aanval. Maar uit de sporen op haar lichaam bleek duidelijk dat er een zesde dader moest zijn geweest. Die is nooit gevonden.
Serieverkrachter als redder
De zaak leek afgesloten, tot in 2002 een coup de théâtre volgde. Mathias Reyes nam alle schuld voor de aanval op mevrouw Meili op zich. Hij had levenslang gekregen wegens een moord en een reeks onwaarschijnlijk brutale en sadistische verkrachtingen, waarbij hij minstens één keer had geprobeerd een slachtoffer de ogen uit te steken. Belangrijk detail : Reyes zat in dezelfde gevangenis als Wise, één van de Vijf, en hij had niets meer te verliezen. Hij bekende dat hij en hij alleen Patricia Meili had verkracht en mishandeld.
Hij stond bekend als een pathologische leugenaar, maar zijn DNA bleek overeen te komen met één van de DNA-sporen op het lichaam van mevrouw Meili. Sporenonderzoek met DNA stond in 1989 nog in de kinderschoenen, maar dit resultaat werd niet in twijfel getrokken. De meest waarschijnlijke hypothese is dat Reyes samen met anderen deelnam aan de verkrachting, of dat hij zich later aan de comateuze vrouw vergreep.
Waarom zou Reyes liegen ? Er zijn enkele plausibele hypothesen. Het gebeurt meer dat psychopathische moordenaars misdaden bekennen die zij onmogelijk gepleegd kunnen hebben. In de beruchte zaak van de “Wurger van Boston” is dat vrijwel zeker gebeurd. Reyes had toch niets meer te verliezen en hij was een dwangmatige leugenaar die zwolg in zijn eigen leugens. Wise was de leider van een gevreesde bende in die gevangenis. Had hij Reyes bedreigd ? Of wilde Reyes gewoon nog eens een moment de gloire in de media beleven ? Zijn verhaal rammelde aan alle kanten. Hij beweerde dat hij helemaal alleen had gehandeld, terwijl er sporen van zes daders waren. Hij beweerde dat hij het slachtoffer met een tak en een steen had neergeslagen, terwijl ze geen enkele verwonding had die daarop wees. Ze had enkele snijwonden, maar Reyes ontkende dat hij een mes had gebruikt. Volgens de media – notoir onbetrouwbaar – kende hij details over misdaad die nooit publiek waren gemaakt. Misschien. Maar die kon Wise hem in de gevangenis verteld hebben.
Intussen was Amerika echter in de greep gekomen van antiblank racisme en politiek correcte waanzin. Zelfs een serieverkrachter en moordenaar als Reyes werd blindelings geloofd. De tegenstrijdigheden in zijn bekentenis werden genegeerd en de Vijf werden plots van alle schuld vrijgesproken. Niet alleen van de verkrachting en bijna-moord op mevrouw Meili, maar in één adem ook van álle andere mishandelingen die zij tijdens die nacht van ‘wilding’ hadden gepleegd. Of heeft Reyes dat misschien ook allemaal op zijn eentje gedaan ? Zij kregen een schadevergoeding van 41 miljoen dollar.
Ze zijn nu schatrijk en arrogant. Zoek op Google hun foto’s maar eens op met zoekterm “Central Park Five now”. Zoek tegelijk de oorspronkelijke foto’s op die na hun arrestatie in 1989 zijn genomen en vergelijk die tronies met de angelieke koorknapengezichtjes van de acteurs die dat geboefte in de miniserie vertolken. Het verschil spreekt boekdelen over de manier waarop de kijker wordt gemanipuleerd. Over de manier waarop brute criminelen worden voorgesteld als onschuldige slachtoffers van blank racisme.
door Paul Baûmer – (c) ’t Pallieterke.
