Brief aan Nelly Maes
Linkse flaminganten? Dat is een beetje als Joden of West-Vlamingen. Zij zijn overal maar met te weinig volgens Thierry Le Moine.
Wel Nelly, we bestaan ! ‘We’, dat zijn de progressieve flaminganten. De linkse nationalisten. Toegegeven, we vormen geen meerderheid binnen onze geliefde Vlaamse beweging. Desalniettemin zijn we er, waren we er, en zullen we er steeds zijn.
Maar je maakt een onderscheid tussen nu en toen. ‘Toen’ waren de linkse flaminganten georganiseerd. ‘Nu’ zijn ze dat niet meer. In het verre verleden waren er inderdaad enkele schuchtere pogingen om een linkse nationalistische formatie boven het doopvont te houden.
Wie herinnert zich nog de Vlaamse Democraten van de West-Vlaamse advocaat (en ex-VU’er) Daniël Deconinck ? Die formatie wilde front vormen met de VU, maar ving bot. De weerstand van de rechtse achterban was te groot. Uiteindelijk haalde ze een kleine 0,3% in Vlaanderen en kwam ze enkel op in Limburg, West-Vlaanderen en het unitaire Brabant (uitschieter was de 1,23% in het kanton Asse. De partij scoorde trouwens opvallend ‘goed’ in het Pajottenland en Brussel).
Uiteindelijk viel de links-nationalistische formatie uiteen. Sommigen keerden terug naar de moederstal (VU), anderen zegden de politiek ontgoocheld vaarwel, en een ander deel was dan weer betrokken bij de oprichting van de trotskistische Revolutionaire Arbeiders Liga (RAL – waar ook voormalig en uitgerangeerd briljant sp.a-politicus Frank Vandenbroucke bij hoorde), nu de Socialistische Arbeiderspartij (SAP).
Maar daarna ? (Ik laat de lijst VLAAMS die in de jaren ’90 opkwam in het Franstalige landsgedeelte – niet zonder enig bescheiden succes trouwens – even buiten beschouwing.)
Ja, je hebt de Sociaal-Flamingantische Landdag, het maandblad Meervoud, de Vlaams-socialistische beweging en de Gravensteengroep. Te beperkt. Te vrijblijvend ook.
Je vind er vandaag elders nog hoor. Zelfs hier en daar duikt er één op in de traditionele partijen. Meer nog, ze zijn zelfs aanwezig in de gelederen van de N-VA en horen daar meestal bij de originele nationalistische fractie. Het zijn dikwijls zelfs pioniers van die N-VA. Terwijl, deels terecht, deels onterecht, de perceptie bestaat dat de N-VA stukje bij beetje een vooral liberaal-conservatieve partij aan het worden is, eerder dan een nationalistische, zijn het de ‘linksen’ die voluit de autonomistische kaart blijven trekken.
Vooraanstaande N-VA’ers die vandaag tot de eerder progressieve of zelfs linkse vleugel kunnen gerekend worden, zijn mensen zoals Jan Peumans, Danny Pieters, Piet De Bruyn, Lieven Dehandschutter, Wilfried Vandaele, Eric Defoort. Maar die hebben er geen enkel belang bij om heelder dagen uit te bazuinen dat ze tot die vermaledijde vleugel horen. Ze hebben hun mandaat ook voor een deel door rechtse stemmen en weten maar al te goed dat ‘links’ bij dat deel van de nationalistische achterban gelijk staat aan volkomen achterlijk en des duivels.
Onterecht. Als de rechtse flamingant (‘rechts’ is trouwens een erg heterogeen begrip) alles hekelt wat naar links ruikt, dan zegt dat trouwens niets over de intrinsieke ideologische waarde van links. Straffer nog, de meeste rechtsen die links hekelen zijn zelf linkser dan ze denken. Maar links staat hier gelijk aan Belgïë, aan PS en sp.a, aan een progressieve politieke klasse die neerkijkt op de modale Vlaming, aan een politieke klasse die elke voeling met Jan Modaal verloren heeft en haar electoraat in dure lofts ziet wonen, maar niet meer in arbeiderswijken. Een politieke klasse ook die zonder enige fierheid of gène de kaart van de Belgische grootkapitaal trekt of zelfs van het koningshuis (niet dat flaminganten allemaal bescheiden rechtlijnige lieden zijn, verre van…).
Lieven Dehandschutter, burgemeester van Sint-Niklaas
Vlaanderen heeft een écht links nodig. Ik geloof niets van het verhaaltje dat de grondstroom in Vlaanderen ‘rechts’ zou zijn. Alles hangt af van hoe je de politieke boodschap verkondigt. Een linkerzijde die én bewust Vlaams is, én sociaal vooruitstrevend én politiek-correct maar dan in de juiste betekenis van het woord. Dat zou iets kunnen doen bewegen in Vlaanderen. Wat in Catalonië, Baskenland en Schotland kan, moet hier ook kunnen.
Hoe dan ook. Linkse nationalisten zijn zoals Joden. Of als West-Vlamingen zo je wil. Je vindt ze overal. Ze hebben invloed. Zijn dikwijls niet van de stomste. Eigentijds en origineel. Passen zich rap aan. Maar ze zijn met weinig. Te weinig naar m’n goesting.
Nelly, organiseer jij een stichtingscongres?
Thierry Le Moine – www.doorbraak.be