Gaat N-VA dezelfde weg op als sp.a en Open VLD en wordt CD&V de lachende derde ?
De recente geschiedenis van de Belgische politiek is een waarbij partijen zoals sp.a of VLD de ambitie koesterden om brede volkspartijen te worden. In hun opwaartse spiraal verloochenden ze hun bestaansreden en ondermijnden zo hun succes. Wacht de N-VA hetzelfde lot, terwijl de CD&V likkebaardend toekijkt ?
De Belgische politiek heeft iets van een koningsdrama waarbij op einde van het laatste bedrijf alle hoofdrolspelers ontzield op de bühne liggen. De momenten waarop een koningsfiguur zoals Verhofstadt of Stevaert diens partij naar de macht stuwde, wenkte de afgrond. Zoals Shakespeare’s Macbeth begint men al gauw spoken te bestrijden terwijl de dreiging zich vlak voor de neus bevindt.
De N-VA waagde een enorme gok door de communautaire eisen jarenlang in de diepvries te stoppen. De partij hoopt aan te tonen dat de N-VA geen wankelmoedige Hamlet is, maar een partij die bestuursverantwoordelijkheid kan en durft op te nemen. Een half jaar is een veel te korte periode voor een eindbalans. Tot nu toe geven de N-VA ministers de indruk dat ze hun departementen naar hun hand kunnen zetten. Er werden ook gevoelige knopen doorgehakt over de indexsprong of de inzet van het leger tegen terrorismedreiging. De Vlamingen beginnen, volgens sommige peilingen, voorwaar zelfs meer vertrouwen in België te krijgen…
Vaak zijn het echter een aantal mediagenieke en symbolische federale en Vlaamse dossiers die bepalen of een machtsdeelname een tragedie wordt. Toegegeven, met lijstjes kan men alles aantonen. Toch wordt de lijst van dossiers waarbij men de N-VA dreigt te beschouwen als een star personage behoorlijk lang.
-De partij van de lokale verbondenheid en het sociaaleconomisch weefsel zet zich nog achter de Uplace shopping mal;
-In het energiedebat houdt men vast aan kernenergie, een symbool van het Belgique à papa en de Belgisch-Franse haute-finance. Dit terwijl in het buitenland steeds meer wordt ingezet op duurzame energie die lokaal wordt opgewekt; energie die betrokken is bij de lokale gemeenschap en omgekeerd.
-Op cultureel vlak ondersteunt de N-VA het afschaffen van de bibliotheekplicht van de gemeenten. Taal en literatuur zijn niet alleen deel van de identiteit van een gemeenschap, ooit waren ze de bakermat van de Vlaamse Beweging;
-In de discussie over de taks-shift komt de N-VA niet uit de verf als een partij met een sterke visie om het fiscale systeem eerlijker voor de hardwerkende Vlaming te maken.
Dit arbitraire lijstje kan zonder moeite worden uitgebreid met andere thema’s zoals de overkapping van de Antwerpse ring of de visie op een arbeidsloopbaan die verder gaat dan het inperken van tijdskrediet voor mensen die dreigen opgebrand te geraken. Maar lijstjes blijven niet meer dan lijstjes.
Toch tekent er zich een rode draad tussen al deze bedrijven af : een N-VA die vooral inzet op betrouwbaar bestuur. Bij vele symbolische dossiers lijken de eigen uitgangspunten of de kracht van de verandering zoek. Meer nog : de kracht van de verandering (al is dat mogelijks perceptie) lijkt vaak vanuit een andere hoek te komen.
Vanaf het moment dat de ambitieuze Macbeth de kroon in handen nam, werd hij bang van de eigen schaduw. Uiteindelijk rukte het omliggende woud tegen hem op. De vijand had zich altijd voor zijn neus bevonden.
Zal deze fase van de Belgische politieke geschiedenis zoals zo vaak eindigen als een koningsdrama ? Bart De Wever is op en top historicus. Hij beweert soms dat de geschiedenis zich herhaalt, zij het vaak op een andere en onvoorziene wijze. Hij heeft de kans om dit te bewijzen.
Foto © Reporters
Chris Ceustermans is auteur en observator van het stedelijk leven in Antwerpen en Brussel. In 2014 verscheen bij WPG-Manteau zijn roman ‘De Boekhandelaar’. In september 2015 verschijnt zijn roman : Koude oorlogsdromen. http://deboekhandelaar.com/