Over journalisten
Ze geloven blijkbaar elkaar nog wel, maar daar houdt het op.
Door Miel Swillens – www.doorbraak.be .
Wie het zich anders had voorgesteld, zat ernaast. De gruwelijke aanslagen in Zaventem en in de Brusselse metro hebben niks veranderd. De VRT gaat ongestoord door met zijn politiek-correcte struisvogelpolitiek. Wel werd de aanpak enigszins bijgesteld. Wanneer een studiogast het waagt enig verband te suggereren tussen de terreur en de islam, wordt hij tegenwoordig onthaald op gespeelde naïviteit. De lichaamstaal van VRT-coryfeeën als Martine Tanghe of Ivan De Vadder drukt dan opperste verbazing uit. Hoe komt u daarbij ? Dat begrijp ik niet. Leg dat maar eens uit ! Dat volstaat om de toch al niet erg moedige studiogast in zijn schulp te doen kruipen.
Ook Bart Schols van De afspraak weet wat van hem wordt verwacht. Inviteer je een gast die niet honderd procent politiek-correct betrouwbaar is, dan haal je Abou Jahjah (ondertussen zowat het vaste maatje van Schols) erbij. Die moet dan de boosdoener voortdurend onderbreken en verbaal matrakkeren. Dat overkwam eerder al Etienne Vermeersch, in De afspraak van gisteravond (23 maart) was het de beurt aan Jan Segers van Het Laatste Nieuws. Die had in een column enkele kritische bedenkingen gemaakt bij de rol van de moslimgemeenschap en ons westerse samenlevingsmodel ‘superieur’ genoemd. Meer was voor Abou Jahjah niet nodig om de journalist heftig van racisme en nog veel meer te beschuldigen. Het beleid van de VRT laat aan duidelijkheid niets te wensen over : voor de samenlevingsproblemen die de terreuraanslagen op een bijzonder pijnlijke manier hebben blootgelegd, moet je de kop in het zand steken.
In een opmerkelijk artikel in het Britse weekblad The Spectator (22/3) schrijft auteur en journalist Douglas Murray het volgende :
‘Zo gaat dat in Europa. Al wat nauwelijks de moeite waard is te worden gezegd, wordt eindeloos herhaald. En de dingen die dat wel waard zijn worden verzwegen. Over welke dingen gaat het ? Onder andere over het feit dat we nu met de gevolgen leven van een fantasie van immigratie en integratie waarmee men al jaren geleden komaf had moeten maken. Maar in plaats daarvan zijn onze regeringen blijven doen alsof de verzwakking van de Europese buitengrenzen en het verdwijnen van de binnengrenzen, samenvallend met een van de grootste volksverhuizingen uit de geschiedenis, geen voelbaar effect konden hebben op de toekomst van ons continent. Zij doen alsof Groot-Brittannië altijd Groot-Brittannië zal blijven, Frankrijk altijd Frankrijk, Zweden altijd Zweden, België altijd België.’
België zal altijd België blijven, Vlaanderen altijd Vlaanderen. Dat is ook wat (met de hulp van journalisten) onze politici ons voorhouden te geloven. Ze moeten wel, zeker die uit de traditionele partijen, want ze hebben boter op het hoofd. Ze hebben ons opgescheept met een probleem dat ze niet meer kunnen oplossen. Dat is de situatie waarin een decennialang non-beleid, een politiek van laisser faire, laisser passer, ons heeft gebracht. Maar daarover mag het niet gaan. Dat moet worden begraven onder een berg knuffelbeertjes en niet aflatend sentimenteel geleuter.
Foto’s © Reporters.