door Johan Sanctorum – www.doorbraak.be .

Deze column draag ik graag op aan de Vlaamse pater Daniël Maes, de trouwste fan van de Syrische president Bashar al-Assad. Het was al bekend via publicatie van het zogenaamde Caesar-archief, genoemd naar een voormalige beul die uit de biecht klapte, dat Assad er nabij Damascus een foltercentrum op nahield waarin duizenden mannen en vrouwen werden gefolterd, uitgehongerd, verkracht en willekeurig geëxecuteerd. Het ging hier niet om IS-militanten maar om (vermeende) politieke tegenstanders van het regime.

Zopas gaf Amnesty International een nieuw rapport vrij, genaamd Human Slaughterhouse : in de beruchte gevangenis van Saydnaya, een voormalig Grieks-orthodox klooster (!), werden tussen 2011 en 2015 duizenden gevangenen opgehangen. Sommigen nog kinderen of tieners, waarvan door het geringe gewicht de nek niet brak en die soms een half uur lang aan de galg spartelden en gorgelden tot de doodstrijd ten einde liep. Soms gingen militairen eraan trekken om die nek te breken, met wisselend succes en onder enorm geschreeuw. Allemaal getuigenissen, alles nauwgezet beschreven, inclusief een hallucinante 3D-reconstructie. Ook hier ging het in hoofdzaak om burgers die een foute politieke gezindte werden toegeschreven. Alles wijst er bovendien op dat het martel- en executiecomplex tot op vandaag in gebruik is.

Hier en daar wordt gemompeld dat het kiezen is tussen de pest en de cholera, de minste van twee kwalen : IS of Assad. Edoch, voor objectieve analisten begint te dagen dat IS groot is geworden dankzij Assad. Hij heeft hen een tijd laten begaan. Via de groei van die organisatie kon hij alle politieke dissidenten als “terroristen” catalogeren en zijn strijd internationaal verpakken als strijd tegen terreur. Met als baseline : “als ik er niet meer ben, dreigt de chaos”. Het Westen liep met open ogen in de val, en verroerde geen vin toen Rusland Assad te hulp kwam.

Een groot deel van het actuele vluchtelingenprobleem valt dus op het conto van Bashar al-Assad te schrijven. Het Westen heeft een cruciale fout gemaakt door zich zo op IS te richten en de grootste en gevaarlijkste speler op het Syrische slachtveld te negeren. Waarbij de voormalige VS-president Obama zich onnoemelijk zwak toonde. De Syriërs hebben gelijk : was Assad in het begin van de opstand al van het toneel verdwenen, dan was er ook geen kalifaat geweest. De grootmachten hebben er anders over beslist.

Voor Poetin is dit uiteraard geo-strategie op topniveau. Hij kijkt monkelend toe hoe Europa economisch en politiek kreunt onder een ongeziene vluchtelingenstroom, met de Turkse president Erdogan als sluiswachter. Niettemin lopen er in Europa, en vooral in Vlaanderen, een aantal creaturen rond die blijven applaudisseren voor de Syrische dictator. In hun naïeve denkwereld gelden de praatjes van Assad als alternatieve waarheid : ja, deze man is de ultieme dam tegen het wereldwijde moslimfundamentalisme. Kunnen we hier van populisme spreken, of gewoon van domheid ? Ik opteer voor het laatste : zelfs louter politiek-demagogisch is deze zolenlikkerij ten aanzien van de groot-moefti gênant en maakt ze geen indruk tegenover de overstelpende bewijzen omtrent massaslachting die door Amnesty International worden aangedragen.

Syrië is de laatste plek waar je wil zijn, zoveel is zeker, en dat is niet enkel aan IS te danken. Geen enkele rechtse Europese politicus liet zich in de voorbije jaren nog maar in de buurt van Assad zien. Wilders, Nigel Farage, Le Pen … deze laatste bewees wel enige lippendienst aan de dictator, maar hoedde er zich voor om ermee op de foto te gaan staan : met Assad gaan konkelfoezen in een penetrante lijkengeur van massa-executies, non merci. Niet zo Filip Dewinter en zijn acolieten Jan Penris en Anke Van Dermeersch. Ook nu weer heeft een delegatie wasknijpers van het Vlaams Belang op kosten van het regime zijn opwachting bij de Syrische dictator mogen maken, om “aan feitenonderzoek te doen”, want die Amnesty International-rapporten zijn natuurlijk maar leugens, verspreid door linkse rakkers die heimelijk sympathiseren met de moslimterroristen.

Het heeft iets zielig. Welk feitenonderzoek ? Is er iets dat we nog moeten weten, behalve de stereotype propagandapraat en de wens van het VB om nog eens het nieuws te halen ? Dewinter is politiek al lang uitgespeeld en acteert maar wat, troost zoekend in de schaduw van Wilders en co. en zich nu optrekkend aan het succes van Donald Trump. Zou Bashar al-Assad weten dat Filip Dewinter bij ons een marginale brulboei is en dat de VRT-camera’s erbij waren om te bewijzen dat VB-voorzitter Tom Van Grieken een broekje is zonder gezag ? Ja dus, ik voel een lichte gêne bij deze dictator die zich bijna excuseerde voor de tête-à-tête met de toekomstige niet-burgemeester van Antwerpen.

Tenenkrullend onderga je dit soort ondraaglijke lichtheid, met grote trots doorgetweet via ‎@FDW_VB (“President Bashar Al Assad ontmoet in Damascus. Lang gesprek van één uur. Moedig en indrukwekkend man.”) Zou Dewinter het foltercentrum van Saydnaya mogen bezoeken ? De massagraven inspecteren ? Ik vermoed van niet. Heeft hij ernaar gevraagd ? Jawel, en de president deed het af als verzinsels, simpel toch. Een Syrisch president zonder de minste legitimiteit en een Vlaams politicus die door niemand nog ernstig wordt genomen : in vele opzichten is dit een grappig-pijnlijk spiegelspel van de dubbele leugen.

Ik begrijp niet waarom een stuk donkerbruin Vlaanderen zich, tegen beter weten in, aan deze alternative truth blijft vastklampen. Het is toch niet omdat links onvoldoende de gevaren van de islamisering onderkent, dat de andere zijde op de koffie moet gaan bij een beul in maatpak ? (Extreem)rechts maakt een kapitale fout door zich te verbranden aan de man die ooit nog wel een proces wegens oorlogsmisdaden en genocide te wachten staat. Moreel is het onverdedigbaar, maar zelfs strategisch geeft het geen pas. Bashar Al Assad zal onze problemen niet oplossen, integendeel. Het beste wat hij voor deze wereld én voor Europa kan doen, is opkrassen. Maar dat zal dankzij Vladimir Poetin wel niet snel gebeuren.

Of waarom we ons in de toekomst zeker nog mogen verheugen in méér VB-toerisme naar het land dat door de Britse krant The Guardian wordt omschreven als ‘The worst place on earth’. Smaken verschillen. Prettige reis nog.