Marine Le Pen, de EU en Vlaanderen

door Koenraad Elst – www.doorbraak.be .

Sociaal

Dat Frankrijk dan bankroet gaat, is even waarschijnlijk onder het Front National als onder de PS, die vandaag aan de macht is. Zij stelt namelijk hetzelfde economisch beleid voor, met de o zo Franse verstaatsing, bedrijfsonvriendelijke arbeidswetgeving en een ruime sociale bescherming. In betere tijden kon dat, maar wij zijn toch blij dat bij ons de N-VA tijdig ingezien heeft dat een euro eerst verdiend moet zijn voor hij kan uitgegeven worden. Vrienden die meer van economie kennen, zijn de N-VA dankbaar dat zij haar communautair programma bevroren heeft om eerst vanuit een PS-vrije regering de staatshuishouding te saneren.

Het VB zou in de regering meer de sociale kaart trekken, maar heeft genoeg Vlaams verstand om de economie toch niet te zwaar te belasten. De Franse tegenhanger van het VB zal echter, net als de PS, de economische neergang van het land verderzetten. Op economisch gebied heeft De Gucht dus in grote lijnen gelijk, al is er toch één winstpunt bij het FN tegenover de PS : het zou de geldkraan naar de asieleisers en hun steunorganisaties dichtdraaien. Dat is economisch zeer gevolgrijk, want het neemt de Franse staat een enorm extra gewicht van de schouders.

Euro

Ondanks heel wat bedenkingen bij Marine Le Pen’s plannen over migranten en de islam, is ook voor mij duidelijk dat ze een minder kwaad zou zijn dan het djihad-negationistische en dwaas-hoogmoedige beleid van Hollande en van Juncker, Tusk of Verhofstadt. Haar anti-EU-programma is echter ronduit verwerpelijk. De EU moet natuurlijk grondig hervormd en gedemocratiseerd worden,maar haar voortbestaan als éénmakende structuur is noodzakelijk, zeker nu Europa zich moet meten met nieuwe grootmachten.

Anderzijds staat de geschiedenis ook bol van onverwachte gevolgen. Europa zou bij haar presidentschap zijn voordeel kunnen doen. En het in dit dossier zelden genoemde Vlaanderen nog meer.

Als FN wint en zijn belofte om de eurozone te verlaten nakomt, kan die eurozone nog meer pluimen verliezen. Italië denkt ook al langer aan een herstel van de nationale munt en heel Zuid-Europa kan dan verloren gaan. Maar dat verlies heeft een zonnige keerzijde.

Sinds de financiële crisis van 2008 heeft men gesproken van een realistischer alternatief voor de euro. Het zou wel rekening houden met de schaalvoordelen en dus een transnationale “grote” munt willen behouden, maar zonder de zwakke zuidelijke aan de sterke noordelijke economieën te koppelen. Dat zou dan resulteren in de opsplitsing in een “neuro” en een “zeuro”. Welnu, in het geschetste scenario wordt de euro feitelijk een neuro : een sterke munt die geen transfers naar bodemloze putten in het zuiden moet goedpraten.

Frexit

FN zou, tegen alle binnen- en buitenlandse pleidooien in, zelfs een referendum kunnen uitschrijven over de vraag of Frankrijk uit de EU moet stappen. Stellen we ons het radicaalste scenario voor : wat als Frankrijk de EU verlaat ? België komt dan in de Duitse invloedssfeer, los van Frankrijk. We krijgen een soort Groot-Duitsland bevrijd van de Franse bevoogding die het onuitgesproken doel vormde van de euro-constructie en deels zelfs van de EU zelf. Het wordt dan een aanzienlijk homogenere unie, wellicht slag-krachtiger, maar met iets minder gewicht op wereldschaal.

Voor de EU zijn er naast evidente nadelen dus ook voordelen. Maar wat zullen de gevolgen zijn voor het communautaire kluwen in België ? Het is sinds lang mijn overtuiging dat de amateuristische en beuzelachtige Vlaamse beweging op haar eentje nooit zal slagen in haar beoogde splitsing van België. Alleen een sterke internationale wind zou de Belgische constructie kunnen omverblazen (en zelfs dan is het nog maar de vraag of de Vlamingen met hun gauw gevulde kinderhand hun kans wel zullen weten te grijpen). Welnu, hier zou weleens een gunstige internationale wind kunnen opsteken.

De EU is een veel gevolgrijker constructie vandaag dan bij het Verdrag van Rome. De Walen zouden het als een pijnlijk verlies aanvoelen, zo fundamenteel van hun moederland Frankrijk gescheiden te worden. Om die reden zijn er aan Franstalige kant stemmen om België Frankrijk te laten volgen, maar het pro-EU overwicht is nog te sterk, zeker aan Vlaamse kant. Het Waalse rattachisme neemt daardoor toe. Uiteindelijk zijn het de Walen die terloops bewerkstelligen wat voor de Vlamingen altijd onoverkomelijk moeilijk geweest is : België splitsen.

Capitale d’Europe

Wat met de EU-hoofdstad ? Frankrijk geeft de EU-hoofdstadfuncties van Straatsburg op (tenzij het de gestolen provincies Elzas-Lotharingen netjes teruggeeft aan Duitsland). Brussel komt door de Franse (en mogelijk ook Nederlandse) exit wat perifeer te liggen, dus wellicht kiest de EU dan voor een nieuwe hoofdstad. Ergens aan de Donau hebben ze allicht nog een vallei liggen waar een vers ontworpen hoofdstad kan verrijzen, zonder de verkeers-, bestuurlijke en maatschappelijke problemen van Brussel. Dat zou de ontnederlandsende druk op de Vlaamse Rand heel wat verlichten.

Het alternatief is dat de traagheidswet sterker blijkt en Brussel de hoofdstad blijft. In dat geval krijgen we, na de bekende tegenstelling tussen Walen en Vlamingen, ook één tussen Wallonië en Brussel. Waar Vlamingen nooit in geslaagd zijn (zelfs niet op het niveau van de plannenmakerij), gebeurt nu : Wallonië, nu “la Wallonierattachée”, laat Brussel los. De pro-EU druk rond Brussel is namelijk te sterk : niet zozeer vanwege de quantité négligeable die de Vlaamse Beweging is, wel vanwege de andere EU-landen die geen gedoe rond hun hoofdstad willen; en vanwege de Brusselaars zelf, die gehecht zijn geraakt aan het statuut van “capitale de l’UnionEuropéenne”. En zo komt Brussel toch nog terug bij het onafhankelijk wordende Vlaanderen, gebeurlijk met een bijzonder EU-statuut maar niet echt los van Vlaanderen.

Besluit

We hebben een kleine denkoefening gemaakt rond de gevolgen van een gebeurlijke verkiezingszege van Marine Le Pen. Uiteraard zullen zich nog wat wendingen voordoen, we maken geen aanspraak op onfeilbaarheid in deze inschatting. Maar het is belangrijk om wakker te zijn voor de mogelijkheden die nu ontstaan. Voor Europa, maar zeker voor de Zuidelijke Nederlanden, kunnen zij dramatisch zijn. Er staat meer op het spel dan Vlaams vlagvertoon op een sportwedstrijd : dit keer zou de inspanning van vroegere generaties om “los van België” te geraken, echt tot een verandering kunnen leiden, alvast van de landsgrenzen.

Zoals een oude versie van de Brabançonne begon : Quil’aurait cru ?

 

Foto’s : (c) Gazet van Hove.