“Hey rotautochtoontjes, laat mij nu eens op de glijbaan !”

Kristof Calvo liet weer van zich horen, deze week. In een opgemerkt interview in Het Laatste Nieuws claimde hij de Antwerpse burgemeestersstoel voor zijn partijgenoot Wouter van Besien, op basis van een peiling. “Dikke Wouter, hihi.” Maar het was vooral zijn analyse die tot dat besluit leidde die voor erg veel deining zorgde in politieke kringen: “De Wever heeft geen liefde.” Wij hadden een onderhoud met de jonge partijfilosoof van Groen in speeltuin “Plons, de gekke kikker”.

“Ik voel de liefde niet bij Bart de Wever”, zei Calvo. Eén van zijn meer gemotiveerde politieke analyses die stof deed opwaaien. “Wat een kinderachtig gewauwel”, meende de goegemeente na Calvo’s uitspraken. Maar kijk, Calvo krijgt steun uit totaal onverwachte hoek. Verlicht denker en wereldwonder der politieke neutraliteit, zolang het maar sp.a is, Bart Brinckman van De Standaard, duidde de uitlating als een uitgestoken hand naar het CD&V-electoraat, waar Groen hoopt garen te spinnen. Nog volgens Brinckman is het een glasheldere verwijzing naar een brief van Paulus aan de Korintiërs (hoofdstuk 13, vers 1 tot 13) waarin hij onder meer schreef:

“Al spreek ik de taal van mensen en engelen. Als ik de liefde niet heb, ben ik een galmend bekken of een schelle cimbaal. … Al deel ik al mijn bezit uit, al geef ik mijzelf prijs om mij daarop te kunnen beroemen, als ik de liefde niet heb, helpt het mij niets.”

Klare taal. En meteen zet Calvo al zijn criticasters op hun plaats met een Bijbelkennis die men hem doorgaans niet toeschrijft. “Mijn favoriete boeken zijn alles van Musti”, liet de man zich ooit in een zomerinterview ontvallen. De fractieleider van Groen komt ietwat bezweet aangelopen, net van de glijbaan. Hemd uit zijn broek, snottepiet uit het linkerneusgat, maar enthousiast voor tien. “Sorry, dat ik wat laat ben, maar er waren wat gevoelloze kindjes die ‘schipper mag ik overvaren, ja of nee’ aan het spelen waren. Er is een vluchteling die dat gezien heeft. Zo respectloos. Ik heb ze allemaal een schop gegeven. Ik ben toch veel groter en sterker.”

Uw uithaal naar Bart de Wever die u een gebrek aan liefde verwijt, lijkt politiek nogal ondermaats qua analyse ?

“Nee, dat is niet zo. Ik heb ook cijfers, keiharde cijfers die dat bewijzen. Zwart op wit. Zo doe ik aan politiek. Met cijfers in de hand. Weg van de waan van de dag. Wilt u ze zien ?”

Graag.

“Dat gaat niet gaan, ze zitten in mijn andere broek. Mama zegt dat ik niet mag spelen in mijn parlementsbroek omdat er dan vlekken op komen. Ik vind dat niet erg, die vlekken. Mama zegt dan dat ik de was niet doe. En dat is ook waar. Ik smeer wel mijn eigen boterhammen. Maar liefde is het geheime ingrediënt in de politiek. Ik wil liefde van hier tot aan de maan en terug, van Afrika tot in Amerika. En van in de Himalaya tot in de woestijn. Overal eigenlijk. Ik ga ieder jaar naar Tomorrowland op kosten van mijn vrienden van de sigarettenfabriek, en daar is veel liefde. Heel veel liefde. Maar De Wever heb ik daar nog nooit gezien, hoor. Raar, hé ? Hij kan niet tegen de liefde. Dat staat allemaal in mijn boek.”

Uw politiek manifest : ‘Fuck de zijlijn’ ?

“Amai, jij hebt fuck gezegd! Haha. Daarom heb ik die titel gekozen voor dat dom boek. Dan zeggen mensen ‘fuck’ en moet ik lachen. Ik lees liever Musti.”

Het boek getuigt van uw ambitie om deel te nemen aan de macht. Hoe wil u mensen daartoe overtuigen ?

“Iedereen mag meespelen. Dat zeg ik niet alleen, hé. Dat zegt juf Meyrem ook. Behalve misschien de fascisten en zij die geen liefde hebben voor hun stad. Maar voor de rest… Heeft u een ogenblikje ?”

Kristof springt op van de tafel en rent weg. “Hey, rotautochtoontjes, laat mij eens op de glijbaan!” We hebben hem pas teruggezien toen mama hem kwam halen.