www.doorbraak.be door Julien Borremans .
De MO-columniste maakt ons met een vermanend vingertje duidelijk dat ons denken vaak gestuurd wordt door koloniale machtsverhoudingen
Voorbije weekend gafDe Standaardeen forum aan dr. Olivia U. Rutazibwa. Ze is docente Europese Studies en Internationale Ontwikkeling aan de University of Portsmouth (VK). Rutazibwa is geboren in Brussel, heeft Rwandese ouders en is in Antwerpen opgegroeid. We kennen haar vooral als redacteur van MO, waar ze bijdragen publiceerde over o.a. postkoloniale machtsverhoudingen en diversiteit.De MO-columniste maakt ons met een vermanend vingertje duidelijk dat ons denken vaak gestuurd wordt door koloniale machtsverhoudingen, die uiteraard invloed hebben op hoe we hier in Europa omgaan met diversiteit. Uiteraard is dit gesneden brood voor onze openbare omroep waar ze ook al een forum kreeg en De Standaarduiteraard.
De boze, racistische witte man
Deze witte wereld waarin blanke mannen van middelbare leeftijd de plak zwaaien wil Rutazibwa zo snel mogelijk zien verdwijnen.
InDe Standaardkrijgt ze in een interview de nodige ruimte om haar marxistische mantras en denkschemas uit te rollen. De witte wereld waarin ze is opgegroeid sluit systematisch bepaalde mensen uit, terwijl anderen worden bevoordeeld.Deze witte wereld waarin blanke mannen van middelbare leeftijd de plak zwaaien wil Rutazibwa zo snel mogelijk zien verdwijnen.In onze maatschappij is er immers een ongelijke machtsverdeling die door de boze witte man in stand wordt gehouden. Uiteraard belandt het begrip racisme weer op ons bord. Racisme is institutioneel vervlochten met ons systeem. Rechten worden toegekend op basis van kenmerken zoals kleur of etniciteit en bepalen uiteraard de levenskwaliteit van de betrokkenen.
Dan volgt de donkerrode kers op de marxistische taart : Een kapitalistisch systeem is erop gericht om een kleine groep mensen aan zo veel mogelijk taart te helpen. In ons deel van de wereld hebben we daarop een correctie uitgevoerd, waardoor we een paar decennia stabiliteit hebben gehad, ten koste van de rest van de wereld. Daar zullen we nu een antwoord op moeten vinden. Dat zal niet lukken zonder het kapitalisme ter discussie te stellen. Diversiteit is een schaamlapje en is alleen in de media aanwezig. Voor de rest heerst er hard racisme en islamofobie.
Een marxistisch schema
Rutazibwa hanteert een marxistisch schema : ze vertrekt van een absolute dichotomie, een onoverbrugbare kloof tussen twee antagonisten. De marxistische dualiteit tussen de kapitalistische burgerij en het proletariaat wordt hier vervangen door de gespletenheid tussen de witte man en de kleurlingen. De witte man bezit alle macht en buit de kleurlingen genadeloos uit. De ingewikkelde, gestratificeerde en diverse maatschappij wordt hier gereduceerd tot een overgesimplificeerde, onrealistische tegenstelling.
Haar verhaal is een onappetijtelijke mix van complotdenken, schuld, slachtofferschap, een ongeziene polarisatie en occidentofobie.
Daarna bouwt Rutazibwa een historische schuld op door te wijzen op het koloniale verleden van de witte man, die tot op de dag van vandaag blijft doorwerken om de historische ongelijkheid in stand te houden.
Uiteraard is dit weer een sterke simplificatie van de werkelijkheid. Niet enkel de witte man heeft een koloniaal verleden. We verwijzen daarvoor graag naar o.a. het Ottomaanse Rijk en de opgebouwde traumas die tot op heden in de Turkse samenleving voor de nodige oprispingen zorgen.
Rutazibwa trekt een rechtstreekse lijn van de koloniale onderdrukker naar de mislukte integratie van vele kleurlingen in onze maatschappij.Haar verhaal is een onappetijtelijke mix van complot-denken, schuld, slachtofferschap, een ongeziene polarisatie en occidentofobie.Met de laatste term verwijstPaul Cliteurnaar de westerse zelfhaat van o.a. mensen die hier trouwens alle kansen kregen.
Historische schuld
Deze historische schuld moet uiteraard gelicht worden. Een vergelijk is niet mogelijk. Typisch marxistisch. De Rwandese docente predikt een activisme dat veel weg heeft van de marxistische revolutie. De kapitalistische logica moet worden doorbroken door de totale diversiteit te installeren, wat het einde van de witte wereld betekent, een variant op de klasseloze maatschappij.
Rutazibwa installeert een valse tegenstelling tussen de witte man en de kleurling, wat uitmondt in een pigmentsocialisme.
Dit is gratuite onzin.Rutazibwa installeert een valse tegenstelling tussen de witte man en de kleurling, wat uitmondt in een pigmentsocialisme.Hoe donkerder de huid, hoe groter de achterstelling. Ze ontwikkelt een vorm van racisme, waarbij de witte man een socio-genetisch onderdrukkingsmechanisme heeft ontwikkeld, waardoor de kleurling genadeloos wordt uitgebuit.
Ze belandt dan in een doorgeschoten verheerlijking van de diversiteit, waarbij minderheden worden betutteld en niet op hun verantwoordelijkheid worden afgerekend. Ze verliest de realiteit uit het oog.
Uiteraard is onze samenleving niet antagonistisch, maar veelgelaagd, divers, ingewikkeld en wat rommelig. Onze samenleving wordt samengehouden door een gedeelde burgerlijke cultuur, met gedeelde waarden, normen
Ontwortelingsmechanismen
Rutazibwa rept met geen woord over de vele kansen die ze in onze maatschappij heeft gehad. Minderheidsgroepen krijgen in o.a. het onderwijs heel wat mogelijkheden. Mensen die uit de boot vallen kunnen via het OCMW ruim de kans benutten om terug aansluiting te vinden. Dit zijn maar twee voorbeelden.
Dat ondanks de vele kansen, nog heel wat nieuwkomers, allochtonen de boot missen, heeft met een aantal mechanismen te maken die buiten het gezichtsveld van Rutazibwa vallen. De problemen die bijvoorbeeld bepaalde jonge allochtonen ondervinden, hebben te maken met ontwortelingsmechanismen : verstoorde gezagsverhoudingen in het gezin, een opvoeding vol achterdocht tegenover de heersende structuren, de islamitische huwelijksmoraal die moeders onmachtig maakt, een sterk eergevoel, de onderwijs- en kennisachterstand van de ouders, een noodlottige gedoogcultuur
Deze explosieve samenloop van omstandigheden zorgt ervoor dat er in de achterstandswijken een multi-etnisch sub-proletariaat groeit dat zich van de heersende cultuur en haar waarden en normen gaat afkeren.
Manipulatie
Tijdens het interview krijgt Rutazibwa alle ruimte om haar betoog op te bouwen. Anders is het met Michal Modrikamen die in dezelfde krant op een veel kritischer interview wordt getrakteerd. Modrikamen pleit voor sterkere grenzen, respect voor de soevereine natiestaat en de strijd tegen de radicale islam. De interviewer schrikt er niet voor terug om Modrikamen te confronteren met een aantal ontwikkelingen uit zijn privleven. Dit is grove manipulatie, een kwaliteitskrant onwaardig.
