Door S. D.
Van de rellen in mei 1968 tot protesten tegen de oorlog in Afghanistan. Betogende jongeren, het is geen nieuw fenomeen. Het ligt in de aard van pubers zich te verzetten tegen bepaalde, doorgaans conservatieve denkbeelden. Opvallend is dat bij de klimaatmars generaties niet tegenover elkaar kwamen te staan, zoals bij vroegere betogingen wel het geval was. Sterker nog, overal in de media duiken ouders en leerkrachten op die om evenveel aandacht als hun protesterende kinderen schreeuwen. Leerkrachten vertellen hoe trots zij zijn op die leerlingen. Ouders loven dat hun dochter of zoon verzaakt aan de leerplicht. Er wordt zowaar gepleit voor een heus ‘spijbelrecht’.
In hoeverre zijn die betogende jongeren goed geïnformeerd ? Wat we de laatste weken zagen, waren scholieren die vinden dat er ‘iets’ moet gebeuren om de klimaatverandering tegen te gaan. Wat precies, dat blijft erg onduidelijk. Dan was de actie van Dries van Langehove, die vorige week opdook in de klimaatmars om te pleiten voor kernenergie, sterker beargumenteerd. De heisa doet denken aan het boek van Jean-Marie Dedecker : “De Aarde warmt op, de geesten verhitten.” Is een deftig en inhoudelijk debat over klimaatverandering en vervuiling – want dat zijn twee verschillende zaken – nog mogelijk ? Komen we niet vervaarlijk dicht bij een situatie waarbij klimaatnegationisme strafbaar wordt ? De heisa rond klimaat ontpopt zich tot een dogmatische vorm van religie. Er komt een Apocalyps aan, en wij moeten met zijn allen boete doen. Er zijn zelfs regels over de consumptie van voeding, zoals vlees.
Vliegreisjes, voor het klimaat
Aanhangers van een geloof wordt vaak verweten dat ze hypocriet in het leven staan en de eigen geloofsregels, die ze anderen willen opleggen, graag aan hun laars lappen. In Nederland kreeg de jonge fractieleider van D66, Rob Jetten, vorige week de bal keihard in zijn gezicht. Jetten wil ecologische regeltjes opleggen die de burgers handenvol geld zullen kosten. Maar de jonge politicus vliegt de wereld rond. Hoe zit het met de vliegreisjes van klimaatgoeroe Anuna ? Ondertussen weten we dat de appel niet ver van de boom valt. Moeder Katrien van der Heyden gaf het activisme door aan haar dochter, lazen we in De Morgen. Dat verbaast ons weinig. Van Der Heyden noemt zich een feministe en ze geeft advies over ‘gender, multiculturaliteit en gelijke kansen’. Als sociologe klaagt zij ‘toxische mannelijkheid’ aan en wil zij stereotypen over mannen en vrouwen naar eigen zeggen helpen aanpakken.
Reeds in 2016 kwam Anuna in de pers. Zij was toen veertien jaar en ze stelde “dat ze vroeger een jongen wilde zijn, maar nu niet meer”. Kortom, klimaat en gender, de hippe thema’s van politiek correct links, keren zowel bij moeder Van Der Heyden als bij dochter Anuna terug. We zien een generatie kinderen op straat komen die zich niet afzet tegen de ouders, maar het volledig eens lijkt te zijn. Dat is opmerkelijk. Moeder Van Der Heyden laat weten dat ze toch stilaan schrik krijgt van de omvang van de hele actie. Want ja, zelfs buitenlandse media willen nu interviews… Duidelijk is dat dochter Anuna en moeder Van Der Heyden regelmatig de pers hebben opgezocht, ook in het verleden. Van opiniestukken over gender, het zich ‘onbaatzuchtig’ (sic) mengen in de discussie rond Schild & Vrienden, het geven van interviews als veertienjarige over gender… De vraag mag gesteld of de klimaathype niet begint te draaien rond een generatie pubers en een generatie hippe bakfietsouders, die hun ego willen versterken door in de schijnwerpers te lopen en te tonen aan de buitenwereld hoe goed zij wel niet bezig zijn. Misschien moet Anuna vlug de stap naar de partijpolitiek zetten en voor Groen in het parlement gaan zetelen. Zoals de mannen van Katastroof twitterden : “Dan kan ze zoveel afwezig zijn als ze zelf wil.”
(c) ’t Pallieterke.
Foto’s (c) Gazet van Hove.