Door Dries Van Langenhove – (c) ’t Pallieterke
Een tijdlang hadden onze politieke tegenstanders een monopolie op de ‘mainstreammedia’. Daarmee controleerden ze volledig het publieke discours. Zij alleen bepaalden welke onderwerpen er op de agenda werden geplaatst, welke interpretaties en conclusies de mensen bereikten, en vooral : welke vragen er werden gesteld.
Vanuit politiek oogpunt heeft hen dat natuurlijk geen windeieren gelegd. Want degene die bepaalt welke vragen er (mogen) worden gesteld, bepaalt het hele narratief – zijn verhaal is het énige verhaal.
Een opmerkelijk voorbeeld daarvan, dat mij altijd is bijgebleven, is een interview dat Patrick Janssens eens gaf aan de VRT, na zijn terugkeer in de politiek na een jaren durende ‘pauze’. Daarin vertelde hij zonder schroom dat hij die ‘pauze’ nodig had na Bart De Wevers verkiezingsoverwinning. Maar gedurende die ‘pauze’, trok socialist Janssens wel gewoon verder zijn parlementair loon. De vraag die zich daarbij haast vanzelf opwierp, was of zulks wel verenigbaar is met enig normbesef. Maar die vraag kwam er niet. Dat voorbeeld is mij bijgebleven, niet omdat het zo’n ongelofelijk moeilijke vraag zou zijn geweest – het zou een lastige vraag zijn, maar niks onoverkomelijks -, maar precies omdat het zo’n logische en voor de hand liggende vraag was en de VRT-journalist besloot om ze tóch niet te stellen.
En dat is natuurlijk slechts een zeer kleine illustratie van de situatie tijdens de afgelopen decennia. Links kreeg de vragen op voorhand of à la carte, en werd daarom nooit geconfronteerd met moeilijke, maar daardoor vaak ook meer pertinente vragen. En als het zelfs dán nog niet goed ging, dan mochten ze het interview desnoods gewoon helemaal opnieuw doen.
Maar ironisch genoeg slaan mijn vroegere ergernissen en frustraties over het bovenstaande de jongste tijd steeds meer om in positieve energie, optimisme en – ja, ik geef het toe – ook een beetje leedvermaak. Waarom? Omdat ik steeds meer overtuigd ben van het feit dat het comfort dat onze politieke tegenstanders genoten als gevolg van hun media-monopolie, hen uiteindelijk zwak en oncreatief heeft gemaakt. Terwijl het ons juist sterk, dynamisch en creatief maakte.
“Wie nooit vragen krijgt, heeft op den duur ook geen antwoorden meer.”
Neem de proef maar op de som. Ga naar een klimaatmars en vraag de deelnemers eens hoe ze het klimaatprobleem willen oplossen. Verder dan “geld bijdrukken” zullen ze niet geraken, want het linkse journaille heeft hen decennialang niets anders voorgeschoteld dan een vrijgeleide voor inhoudsloze bangmakerij.
Hetzelfde patroon herhaalt zich overal. Vraag het de socialisten maar eens hoe ze de sociale zekerheid staande willen houden in combinatie met open grenzen. Ze hebben geen antwoord. Vraag het de communisten van de PVDA maar eens hoe ze – mochten ze ooit aan de macht komen – hun fulmineren tegen pestbelastingen zullen combineren met een programma waarvoor hallucinante hoeveelheden extra belastingen nodig zouden zijn. Ze hebben geen antwoord. Vraag het de globalisten van Groen maar eens hoeveel extra migranten volgens hun binnengehaald 11.11.11-konijn voldoende zullen zijn om eindelijk aan onze ‘morele plicht’ te voldoen. Ze hebben geen antwoord.
Daarom ook dat deze partijen steeds weigeren om met mij in debat te treden. Ze hebben simpelweg geen antwoorden. De volgende keer dat u zich ergert aan de makke houding waarmee de mainstreammedia de linkerzijde al decennialang behandelen, realiseert u zich dan dat het een vergiftigd geschenk is geweest, want het heeft hen intellectueel lui en oncreatief gemaakt. Daarom ook dat de onderbouwde rechterzijde nu de bovenhand neemt. Wij hebben moeilijke tijden doorgemaakt. We hebben de sociale media moeten gebruiken om de mainstreammedia te ontmaskeren. We hebben onze standpunten tot in de puntjes moeten uitwerken en beargumenteren om ons tegen de continue aanvallen van het establishment te kunnen verdedigen. Wij hebben dus geen schrik van moeilijke vragen. Wij hebben geen schrik van het debat.
Laat die verkiezingen maar komen, want eens ik in het parlement zit, zal het onvermogen van de linkerzijde om te antwoorden op de meest simpele vragen pijnlijker en duidelijker worden dan ooit tevoren.
Dries van Langenhove (°1993) studeerde politieke wetenschappen en rechten aan de UGent en is er studentenvertegenwoordiger in de raad van bestuur. Als oprichter van Schild & Vrienden is hij sedert de PANO-reportage wereldberoemd in Vlaanderen.
Foto’s (c) Gazet van Hove.