Van 13 tot 22 november is het Week van de Pleegzorg. De gemeente Hove is sinds kort een Pleegzorggemeente. Daarmee starten we met Pleegzorg Provincie Antwerpen een duurzame samenwerking.

Momenteel vormen al tien gezinnen in onze gemeente een pleeggezin. Maar Hove wil nog meer gezinnen aantrekken om een pleegkind of een pleeggast, een volwassene met een beperking of een psychiatrische problematiek, in huis te nemen. Een van die gezinnen die een pleegkind een nieuw thuis geven is het gezin Vermeulen. Herman Vermeulen (58) en Goedele Sel (48) doen dat al sinds 2014. “Intussen zitten we al aan het zevende pleegkind. We zijn er in 2014 mee begonnen. Heel veel mensen verklaarden ons gek, want we hadden al vier kinderen, en wat gingen we in godsnaam met nog een extra kind doen, een kind met een serieus rugzakje bovendien.”

De vier kinderen van Herman en Goedele, Hanne (23), Tomas (19), Linde (17) en Nore (12) helpen mee met het opvangen van de pleegkinderen. “Het is een familiegebeuren”, zegt Goedele. “We vonden dat ook belangrijk. Als we het zouden doen, dan zouden we het met het ganse gezin doen, dus ook met de kinderen, en ze doen het supergoed. Vooral de jongste is heel betrokken omdat zij ze mee naar school nam toen ze nog in de lagere school zat.”

Crisispleegzorg

Het gezin is begonnen als een crisispleeggezin. Daarbij wordt een kind uit een noodsituatie gehaald, meestal door de jeugdrechter. Vaak gaat het om een moeilijke thuissituatie, zoals intra-familiaal geweld, ouders die naar de gevangenis moeten of dronkenschap. De opvang is voor maximaal zes maanden, maar kan nog eens met zes maanden verlengd worden. Pleegzorg zoekt overigens altijd naar een match tussen pleegkind en pleeggezin. Herman herinnert zich het moment dat het allereerste pleegkind toekwam, intussen al zes jaar geleden: “De eerste keer was heel spannend, omdat we niet wisten wat er ging gebeuren en wat voor kind we toegewezen zouden krijgen. ’s Ochtends ging de telefoon en ’s middags stond het kind hier. We vonden crisispleegzorg wel het beste bij ons passen omdat we daar makkelijker pauzes kunnen inbouwen tussen de kinderen door. Wij hebben tussen elk kind een periode gehad zonder kind. Om ons eigen ding te doen en eens geen kleuter in huis te hebben. Wij hebben natuurlijk ook onze vier kinderen nog, en wij hebben niet echt de behoefte om nog eens een kind op te vangen tot die 18 is of ouder. Dat is het voordeel van die crisiszorg.”

Intussen zijn er dus al zes pleegkinderen gepasseerd, en zijn die verschillen tussen hun eigen kinderen en de pleegkinderen duidelijk. “Heel vaak, zeker bij crisispleegkinderen, zijn die kinderen gewend aan fastfood en ongezond eten”, verklaart Goedele. “Hier bij ons thuis eten we veel groeten en fruit, wat voor een aantal kinderen toch wel wennen was. Ook het gebrek aan structuur bij sommige kinderen is iets wat we misschien niet direct verwacht hadden. Ons tweede kind bijvoorbeeld wist niet wat eten aan een tafel was, ging op de gekste momenten naar de ijskast om er iets uit te nemen, wat uiteraard niet mocht.” “We probeerden dat op te lossen door gewoon de normale structuur te behouden”, vult Herman aan. “Dezelfde structuur die we ook aan onze kinderen meegaven. Op vaste tijden eten of een vieruurtje. Dat lukt meestal wel. Kinderen hebben snel door wat de normale gang van zaken is, al is de ene daar al wat sneller in dan de andere.”

Momenteel zit het gezin aan hun zevende pleegkind. Deze keer is het geen crisispleegzorg, maar perspectief-biedende pleegzorg, wanneer het verblijf langer dan een jaar duurt. “Voor ons is dit een beetje nieuw nu. We zijn er per toeval ingerold, omdat het eigenlijk niet de bedoeling was dat het zo lang zou duren. Maar het vlot gelukkig erg goed tussen het kind en het gezin, ook met zijn mama”, vertelt Goedele. “In het begin was het moeilijk omdat deze vierjarige jongen uit een andere cultuur kwam en geen Nederlands kon, maar intussen gaat het zeer goed. De eerste maanden zei hij niks, maar nu moeten we hem temperen omdat hij soms te veel praat (lacht). Het zal voor hem ook ongetwijfeld heel moeilijk zijn geweest.”

Voldoening

De grote troef van pleegzorg ? “Er zijn twee dingen waar wij erg veel voldoening uit halen”, merkt Herman op. “Enerzijds is het een verrijking voor jezelf. Je visie verruimen en een beetje je eigen situatie in perspectief plaatsen. Wij hebben zelf een gezin waar het allemaal heel goed gaat, maar er zijn ook andere gezinnen waar dat niet is. Anderzijds is er de voldoening die je krijgt wanneer je zo’n kind ziet openbloeien. Die kinderen komen hier best gedesoriënteerd toe, maar komen snel in de structuur van het gezin terecht en hebben daar zichtbaar deugd aan ook.”

Ook afscheid nemen van een pleegkind is voor Herman en Goedele geen probleem. “Er denken veel mensen dat afscheid nemen een groot probleem is. Maar als je weet dat ze terug naar de ouders gaan of naar een veilige omgeving, dan valt dat best mee. Je bent vooral blij dat je ze hebt kunnen helpen om ze terug op het rechte pad te krijgen”, vertelt Goedele. “Ook omdat de duur van het verblijf bij ons altijd redelijk kort was, was het makkelijker om afscheid te nemen. Nu zullen we dat nog moeten afwachten, aangezien we hem intussen al een veel langere tijd bij ons hebben”, vult Herman aan. “We zullen moeten afwachten of het een impact zal hebben op ons.” “Wij beschouwen ze ook als kinderen van iemand anders”, gaat Goedele verder. “Ze spreken ons bijvoorbeeld aan met onze voornamen. In crisissituaties binnen pleegzorg wordt er vaak met de ouders samengewerkt, waardoor het kind ook vaak in het weekend zijn ouders mag zien. Dan is het niet aan ons om doorheen de week de rol van ouders op te eisen. Dat zou ook voor het kind niet optimaal zijn.” Tot slot willen Goedele en Herman ook een hulp zijn voor mensen die interesse tonen in pleegzorg. “Als er gezinnen moesten zijn die ook met het idee zitten, mogen die ons altijd contacteren. Het is niet altijd rozengeur en maneschijn, maar mits goede communicatie met pleegzorg en een juiste instelling naar de pleegkinderen toe, is het best haalbaar.”

Ook pleeggezin worden ?

Sommige kinderen wonen bij hun mama en papa, andere kinderen wonen bij een van de twee, en sommige kinderen wonen een tijdje in een ander gezin, een pleeggezin. Zij zorgen voor het kind, net zoals een mama of papa dat zouden doen. Misschien denk je zelf al een tijdje na om een pleegkind op te vangen in je gezin ? Of je wil gewoon weten wat een pleeggezin eigenlijk kan betekenen voor een pleegkind ? Alle info vind je op www.pleegzorgvlaanderen.be/antwerpen

Foto’s (c) Gazet van Hove.