Herman Longin en zijn echtgenote Ria Coppens uit Mortsel-Dorp zijn terug voor drie maanden naar hun ontwikkelingsproject in het plaatsje Namutumba in Oeganda.
Op 24 januari jl. vertrokken ze met het vliegtuig via een tussenlanding in Kigali (Rwanda) naar de Oegandese hoofdstad Kampala, het vliegveld ligt in Entebbe.
Ze hebben al een eerste meeting gehad met de verantwoordelijke van de school en hebben de eerstvolgende plannen besproken.
Eén van de eerste strenge regels is het korte haar … voor al die leerlingen, zowel jongens als meisjes, haar afgeschoren tot tegen de hoofdhuid. Mooie meisjes worden opeens een jongen …. Ook hun adoptiekind Brittje gaat voor het eerst naar een kleuterklasje, dit gaan we in één van de volgende weken bezoeken. Hun ander adoptiekind Roy volgt terug Engelse les.
Ze hebben reeds een telefoontje gekregen van Tanya uit het buurland Tanzania, zij vertelde hen dat het bij hun 46° is, dus zal het in Oeganda ook wel zoiets zijn.
Ze zijn de voorbije week een weekje gaan rondtoeren met hun beste vriend Francis als gids en chauffeur. Ze bezochten eerst Herna en Leo, een Nederlands koppel die hier een prachtproject hebben in Mukono, een 40 tal kilometer van Kampala. Het was een blij weerzien, jammer dat zij deze week terug naar Nederland vertrekken, na een verblijf van drie maanden. Enkele uurtjes bijpraten… dan gaat de tijd vlug. Zij hebben hier weer super goed werk verricht en hebben o.a. enkele workshops georganiseerd voor SOLARCOOKING met de hulp van een bedrijf uit Kampala.
Solarcooking is koken met behulp van de warmte van de zon. Een zwarte kookpot met het voedsel erin wordt in een speciale plastiek zak gestoken, deze pot wordt dan midden een kartonnen plaat, bedekt met een zilverpapier, geplaatst en naar de zon gedraaid. Door de weerkaatsing en warmte van de zon wordt de zwarte pot opgewarmd en alzo het voedsel klaargemaakt.
Het is een eenmalige investering voor de families en ze sparen zo vele shillings uit omdat ze minder houtskool moeten kopen. Het is daarbij nog goed voor het milieu in Afrika.
Na het bezoek bij Herna en Leo zijn Herman en Ria verder gereden naar hun school in Namutumba.
Het derde gebouw, geplaatst door leerlingen van de school en bedoeld voor kleuterklasjes, stond onder dak. Binnenin was één lokaal zo goed als klaar, alleen het zwarte schoolbord moest nog gecementeerd worden. In het tweede lokaal lag nog geen vloer. De buitenzijde was ook bijna helemaal bezet. Ook ramen en deuren waren geplaatst. Nu was men volop bezig aan een overdekt terras. Voor de start van de schilderwerken is het nog een dikke week te vroeg. Alle muren en vloeren waren nog te nat. Ondanks de extreme temperaturen heeft men hier toch goed doorgewerkt en mogen ze best tevreden zijn.
Wonder … wonder … op de zandweg naar onze school zien we de langverwachte elektriciteitsdraden aan de palen hangen. Eindelijk, na meer dan twee jaar worden deze werken uitgevoerd. Op onze vraag wanneer de school aan de elektriciteit wordt aangesloten antwoord men ons dat eerst heel de lijn afgewerkt moet worden en de transformator geplaatst. Een datum heeft men nog niet … hangt af van de snelheid der werken.
Daarna reden ze weg uit Namutumba richting Mbale, de weg is mooi geasfalteerd, toch duurt het dikke anderhalf uur om de 80 km. te overbruggen. Vanuit de verte zie je de Mount Elgon opduiken in de mist. Het Mount Elgon gebergte maakt de grens met Kenia.
Er was afgesproken dat ze in Mbale een Universiteit mochten bezoeken, deze is alleen voor moslims toegankelijk. Zoals alles hier, moet dit plechtig gebeuren, Ria moest doeken rond haar hoofd en benen doen, alvorens ze het domein mochten oprijden.
De hitte was enorm en dan nog gesluierd lopen, Ria stikte bijna, zelfs haar handen mochten niet vrij zijn… Zo liepen ze dan bijna anderhalf uur in het compound van de universiteit, want binnen in de gebouwen mochten ze niet in. Ria voelde haar precies een wandelende marionet, gelukkig zag ze daar ergens een paar vrouwen die aan het koken waren, voor haar het moment om een praatje te maken en even van die saaie uitleg te ontsnappen. Volgens die dames droeg Ria een Saria en ze moesten hard lachen toen ze bij hen haar beklag deed dat ze bijna stikte, ze nodigden haar uit om bij hun warme vuren te komen staan …Lang duurde Ria’s ontsnapping niet, want ze kwamen haar al zoeken en ze moest terug de serieuze madam zijn. Om alles plechtig af te sluiten moesten ze nog een nieuw bureel bezoeken. Ria mocht in de “ere stoel” zitten….. (een autozetel ).
Het was al donker toen ze in het hotel aankwamen, jammer want het was er best sjiek. Hier zouden ze twee nachten blijven slapen en lekker genieten van de moderne luxe in de brousse-omgeving.
Enkele dagen later vertrokken ze richting Tororo, waar ze een afspraak hadden met Charles, één van de verantwoordelijke van een project van Jos en Hilde Noben uit Hove.
De weg van Mbale naar Tororo is er één van de slechtste die je je maar kan inbeelden, je rijdt van de ene put naar de andere, wat moet dat zijn als het geregend heeft. Ooit…… lag er hier rond deze putten asfalt, maar die is door al het zware verkeer totaal stuk gereden. Hier rijden constant zware vrachtwagens aan en af om van de Mount Elgon rotsen te transporteren naar Tororo, om daar cement te maken. Tororo is alom gekend om zijn cementfabriek.
In Tororo aangekomen pikten ze Charles op en was het nog een dikke veertig minuten rijden over droge zandwegen, met een wolk van stof achter hen, tot ze bij een kleuterschooltje aankwamen. Een gebouw mooi geschilderd met twee klaslokalen en een bureeltje. Vooraan was er een kleine speeltuin voor de kinderen. De meeste kleuters zijn weeskinderen of half weeskindjes. Verderop was er nog een tweede gelijkaardig schooltje. Dit alles wordt volledig gesponsord door het project van Jos en Hilde. In beide schooltjes werden we verwelkomd met enkele liedjes van de kinderen. Een mooi project, deze vele kindjes hebben geluk dat ze ondanks hun familiale omstandigheden hier zo goed opgevangen worden en de nodige voorbereiding kunnen krijgen om later naar het eerste leerjaar te kunnen gaan. Een mooi voorbeeld voor het nieuwe deel van Herman en Ria’s eigen project.
Tororo … Jinja en zo terug richting Kampala, het was voor hen leuk om ook eens dit deel van het land te zien. Terug in de hoofdstad Kampala nemen ze enkele dagen de tijd om voorbereidingen te nemen voor hun verder verblijf. Wordt vervolgd.