Vergeet even het zacht gekookte sprookje ‘dat immigratie onmisbaar zou zijn voor onze economie’. 30 procent van de migranten van niet-Europese afkomst is hier werkloos. Alleen Spanje doet het nog slechter dan wij.
Vergelijk dat even met het Vlaamse werkloosheidscijfer (6 procent) en het is duidelijk dat er een gigantisch probleem bestaat . Prof. Marc De Vos, directeur van denktank Itinera, spreekt van “een tikkende tijdbom” (De Tijd, 15 maart 2013) en verwijst naar de zware rellen in de Franse ‘banlieus’ in 2005.
Uitsluiting of eigen schuld ?
In deze context duikt dan steevast het ‘discriminatie’-alibi op. Allochtone jongeren zouden (vaak of altijd) uitgesloten worden op onze arbeidsmarkt. “Krijgt een werkgever de keus tussen het aannemen van een Marc of een Mohammed, dan kiest hij sneller voor een Marc” beweert Bart Eeckhout in de krant De Morgen, (5 maart 2013). Een nogal goedkope bewering als je het ons vraagt, want waren het niet de werkgevers die destijds pleiten voor de grootschalige import van ‘gastarbeiders’ of goedkope werkkrachten uit het buitenland ?
Werkgevers willen dat hun werk goed gedaan wordt en bij de meesten zal het niet veel uitmaken of dat nu door een blanke Vlaming of door een gekleurde allochtoon met rode partijkaart gebeurt. ‘Uitsluiting’ is een veel te gemakkelijk excuus. Volgens de VDAB (Vlaamse Dienst voor Arbeidsbemiddeling en Beroepsopleiding) heeft de lage participatiegraad ook – en vooral – te maken met “een lager onderwijsniveau en een taalachterstand” bij allochtonen. Bijna 42 procent van de allochtone werkzoekenden heeft geen of slechts een beperkte kennis van het Nederlands. Geen wonder dat het dan niet lukt op de ook voor Vlamingen veeleisende arbeidsmarkt. Verder wijst de VDAB ook op socio-culturele en institutionele oorzaken. Bij dat laatste gaat het over de erkenning van (buitenlandse) diploma’s, bij het eerste over “het vaak lage zelfbeeld van migranten, een gebrek aan zin om hun leven in eigen handen te nemen en hun beperkte netwerk.”
Voeg daar – maar dat zegt de VDAB wijselijk niet – nog de comfortabele hangmat van onze sociale zekerheid aan toe en je krijgt al een veel genuanceerder beeld van de problematiek. Zwartwerk geeft ook op ruime schaal nog een extra inkomen aan vele allochtonen (en ook aan een pak autochtonen).
Struisvogelpolitiek van de gevestigde machten
Marc De Vos haalt ook zwaar uit naar de struisvogelpolitiek die hier decennialang is gevoerd door het beleid of wat daar moest voor doorgaan. “Uit vrees dat het toenmalige Vlaams Blok er goed garen bij zou spinnen en omdat we de droom van een multiculturele samenleving niet wilden opgeven, vertikten we het om het migratieprobleem te erkennen. Daardoor hebben we jarenlang een veel te laks immigratiebeleid gevoerd en importeerden we zo een hoop problemen.” Zo hoort u het ook eens ‘uit onverdachte bron.’
Prof. Marc De Vos slaat nagels met koppen, maar helaas slaat hij de bal ook wel eens mis. Een vierde van de inwoners van dit land is van niet-Belgische afkomst. En 12 procent is afkomstig van buiten de Europese Unie. De Vos wijst op de problematische factor van de soepele gezinshereniging, maar voegt daar dan aan toe: ‘Toch mogen we die mensen niet verloren laten gaan. Want zij zijn de enige demografische reserve die we nog hebben.’ Dat is één van de hardnekkigste mythes over de vermeende heilzame effecten van massa-immigratie.
Maar daarover komen we in de toekomst nog terug in een volgend artikel …