Dat zei Joël De Ceulaer afgelopen donderdag (25 april 2013) tijdens een workshop interviewtechnieken op de “Nacht van de Journalistiek”. Die uitspraak kan alvast gelden voor het nogal zacht getinte interview in De Standaard van vorig weekend, door zijn collega Bart Brinckman afgenomen van Patrick Janssens.
Nadat de oud-burgemeester van Antwerpen meedeelde dat hij een doctoraat zal schrijven over stadsontwikkeling, ging hij met Brinckman op de koffie. De meeste eerdere perspraatjes waren al emo-interviews en bovendien kon de oud-sp.a-voorzitter uitweiden over zijn doctoraat, in plaats van zijn politieke positie te ontleden. Net dat bood evenwel de meeste stof om op in te gaan. Hij zou stoppen met politiek maar blijft wel nog zetelen in het Vlaams Parlement en sluit niet uit om in 2014 nog eens op een lijst te staan.
‘Janssens reduceert zijn mandaat tot een goed betaalde uitholbaan’, schreef politicoloog Carl Devos op zijn wekelijkse blog. Mocht er in zijn plaats talent kunnen komen, zou Janssens opstappen. Devos vond dat een vorm van een oude politieke cultuur; normvervaging, ‘intellectuele arrogantie zelfs’.
‘Zonder twijfel bij Open VLD’
In Terzake knikte Kathleen Cools daarentegen instemmend toen Janssens over zijn mandaat begon en na diens antwoord rondde het anker af met de slotvraag hoe hij terugkeek op zijn politieke carrière. Waarop een clichérepliek volgde … Zulke nummertjes krijgen we wel vaker te zien. Is het niet Herman Van Rompuy die in de Zevende Dag een haiku mag voordragen, dan wel Johan Vande Lanotte, aan wie geen vraag over het beruchte Zilverfonds gesteld wordt.
Iedere journalist kan nochtans bedenkingen zoals die van Devos formuleren. Zo stelde ook De Standaard teleur. Los van dat interview met Janssens, zei De Ceulaer trouwens op de Nacht van de Journalistiek dat journalisten te nauw staan bij politici : ‘Ze mogen politici gerust harder aanpakken.’
Die uitspraak kwam net in de week waarin woensdag de eerste aflevering van De coulissen van de Wetstraat werd uitgezonden. De kijker kon Ivan De Vadders reconstructie zien van de voorzittersafzetting van Karel De Gucht in 2004, omwille van het VLD-dispuut inzake het migrantenstemrecht. Spraakmakende televisie. Maar afgaande op de uitspraken van De Ceulaer zou een reeks als De coulissen van de Medialaan minstens even interessant geweest zijn.
Ter promotie van de driedelige reeks tekende De Vadder present in tal van media. In Humo kon u lezen dat de politieke journalist close is met Karel De Gucht. In Cafe Corsari ging reporter Cath Luyten dan weer na hoe goed de politici De Vadder kennen. Als hij in de politiek zou stappen, bij welke partij zou dat dan zijn ? Renaat Landuyt (sp.a) daarop : ‘Zonder twijfel bij Open VLD.’
Dansen, dansen
De verhalen van politieke verslaggeving in tijden van verzuiling lijken niet meer van deze tijd. Toch beweert good old Rik Van Cauwelaert – die het dinosauriërtijdperk van de politieke journalistiek nog meemaakte – dat journalisten vandaag de dag niet per se onafhankelijker zijn.
Peter Vandermeersch daarover in Humo op de vraag of de omgang tussen pers en politiek in Nederland heel anders is als in België : ‘Als ik terugdenk aan het trouwfeest (in 2005) van Ivan De Vadder (…) Alle journalisten waren er, alle politici, en ze dansten er letterlijk met elkaar – hoeveel nauwer kan een band zijn ? En de maandag erna moeten journalisten weer objectief over politici schrijven.’ En Vandermeersch – sinds 2010 hoofdredacteur bij NRC Handelsblad en voordien van De Standaard – spreekt uit ervaring.
Sander Carollo
De auteur is laatstejaarsstudent journalistiek.
www.doorbraak.be