Voetbal is in principe een mooie ploegensport. Het brengt spektakel, euforie, ontgoocheling en vult de vrije tijd van miljoenen. Elke stad die zich respecteerde moest vroeger over minstens één ploeg in ‘eredivisie’ beschikken. De spelers, allemaal inwoners van de stad of de onmiddellijke omgeving, waren geen professionals, wel lokale helden die met hun sport nog wat bijverdienden.
Ik ging als jongen in de veertiger jaren naar ‘F.C. Malinois’. De plaatselijke sterren zoals Bert De Cleyn en vooral Torreke Lembrechts, hernamen zoals alle spelers, ’s maandags hun plaats in het normale professionele leven, de eerste als onderwijzer, de tweede als gasfitter. De sportieve burger was er niet minder gelukkig om en het lokale patriottisme kende eveneens hoogtedagen bij winst.
Dit idyllisch sportief beeld bestaat niet meer, alvast niet in de topsport. De markt en het gewin hebben voetbal verlaagd tot een kapitalistisch spel. Voetballers worden gekocht en verkocht op de wereldmarkt, hebben meestal geen binding meer met de lokale gemeenschap, die hen nochtans bejubelt als goden en die leven als goden. Elftallen worden het voorwerp van een internationale financiële maffia, worden zelfs beursgenoteerde producten. Transfersommen en lonen bereiken astronomische hoogten. De rijkste ploegen hebben de meeste kans om kampioen te worden en bekers te winnen.
En ploegen kunnen dus ook failliet gaan. Zoals Beerschot. Nu er ook weinig sportief leven is in ‘den Antwaarp’, blijft Vlaanderens grootste stad verweesd achter. Géén eerste klasse voetbal meer voor de Sinjoren : dat treft hen tot in het diepste van hun ziel. Vandaar de levensgevaarlijke trapeze-oefeningen tussen Antwerpen, Zulte-Waregem, Oostende en wat nog allemaal ! Er moet en er zal topvoetbal gebracht worden in Antwerpen. Verdomme !
Bart De Wever wordt tot zijn verbazing als burgemeester onverwacht geconfronteerd met een ultra-populair voetbaldossier, dat in zijn verkiezingscampagne geen enkele rol speelde. Uiteraard zullen zijn tegenstrevers nauwkeurig op zijn handen kijken en gebruik maken van elke echte of gefingeerde fout in zijn optreden.
De politieke betekenis van de voetbalsport wordt niet beperkt tot de Antwerpse avonturen. De massa moet in deze crisistijden een uitlaatklep hebben voor haar frustraties, en waar wordt men daarvoor beter bediend dan in de voetbalhysterie ? Topsport is de nieuwe religie. De kerken lopen leeg en de sportstadia lopen vol. Bovendien is de topsport een geschikt terrein voor de Belgisch-nationalisten.
Het is opvallend hoe de nationale radio- en vooral TV-zenders bijdragen tot de voetbalhetze. Voor elke internationale match wordt een steunprogramma uitgewerkt in de media, die het Belgische karakter van de gebeurtenis moet onderstrepen. Liefst met hulp van opgewonden fanatiekelingen.
Voetbal, ooit een eminente volkssport, is verworden tot een actief anti-sociaal fenomeen, in dienst van het ultraliberalisme en aangewend als politiek wapen ter bescherming van het unitaire België.
Marc Coucke, de man die het geld dat wordt afgetroggeld van de zieken om het te geven aan de rijke wereld van de wielrennerij, richt nu ook zijn interesse naar het voetbal. Wat moet je inderdaad doen met het teveel aan winsten, om belastingen te vermijden ??
Welke politieke partij zal ooit het lef hebben de sanering van het voetbal op te nemen in zijn programma ?
Jef Turf – www.meervoud.org