In de Bondsrepubliek Duitsland deed de voormalige socialistische bondskanselier Helmut Schmidt (SPD) de voorbije dagen opnieuw van zich spreken. In een interview met Radio Télévision Suisse stelde hij onomwonden dat de islam een rem vormt op de integratie. Islamitische immigranten maken deel uit van een culturele traditie die niet compatibel is met de Europese, aldus Schmidt. Met Griekse, Spaanse en Italiaanse immigranten stelt zich daarentegen geen probleem : die integreren zich of keren naar hun landen van herkomst terug.

Het is niet de eerste keer dat de voormalige kanselier een dissident geluid laat horen. Eind 2004 reeds veroorzaakte hij heel wat deining toen hij verklaarde dat het fout was om in de jaren zestig gastarbeiders uit vreemde culturen naar Duitsland te halen. Bij die gelegenheid stelde hij ook dat het multiculturele concept maar moeilijk verenigbaar is met de democratische rechtsstaat : “Multiculturele maatschappijen hebben tot op heden enkel gefunctioneerd waar de staat op een autoritaire wijze wordt geregeerd.”


 Gigantische vergissing

Sindsdien hebben ook andere vooraanstaande Duitse socialisten opzien gebaard met openlijke kritiek op het multiculturele dogma. De bekendste onder hen is zonder twijfel Thilo Sarrazin, voormalig schepen van Berlijn en jarenlang bestuurslid van de Duitse nationale bank. In zijn boek ‘Deutschland schafft sich ab’, dat geruime tijd op nummer één in de Duitse verkooplijsten prijkte, noemde hij de immigratie van de voorbije decennia een gigantische vergissing. De meerderheid van de islamitische immigranten, aldus Sarrazin, houdt vast aan een cultureel andere levensstijl, is in sterke mate afhankelijk van staatssteun en haalt ontoereikende resultaten in het onderwijs. “Voor het gastland zijn ze een economische en culturele last. En als ze in de loop der jaren de meerderheid vormen, wat regionaal al gebeurt en op den duur voor het hele land onvermijdelijk zal zijn als de trends niet veranderen, dan vormen ze ook een gevaar voor de culturele identiteit.”

We weten natuurlijk ook wel dat één zwaluw de lente niet maakt. Het gaat om vrije en goed gedocumenteerde dissidente stemmen binnen de Duitse socialistische partij SPD, die niet (meer) uit de handen van het partijapparaat moeten eten. Voor de rest blijft de koers van de SPD inzake immigratie ongewijzigd, d.w.z. men blijft “zijn kop in het zand steken”.

In eigen Belgenland moet de eerste vooraanstaande socialist die openlijk een gedurfd, dissident standpunt in dit debat over immigratie en de multi-culturele maatschappij inneemt, nog geboren worden. Als de bandrecorder en de camera’s afstaan, durven een aantal socialisten wel ‘stoere taal’ spreken over deze onderwerpen. De voormalige Antwerpse socialistische burgemeester Bob Cools is zo iemand. Hij “is binnen” en kan verder rustig genieten van een goed overheidspensioen.

Dit zegt ook veel over het democratische gehalte van de socialistische partijen in ons land. Bepaalde onderwerpen worden er onder de mat geveegd en de aanhangers zijn zodanig geconditioneerd dat ze alles zomaar klakkeloos slikken.

Socialisten en vrij denken, toch nog altijd een moeilijk huwelijk.

Filmpjes