Dat kribbelde ze op het titelblad van mijn exemplaar. ‘Ze’ is Nelly Maes en het exemplaar waarvan sprake is er één van Ongebonden Best, een biografie, opgetekend door Alain Debbaut en uitgegeven door Pelckmans, die voorgesteld werd in het stadhuis van Sint-Niklaas.
Ik moest wel even moeite doen om het te kunnen lezen. Mevrouw Maes schrijft namelijk zoals ze praat : snel en gedecideerd, waardoor het op het eerste gezicht wat slordig lijkt, maar op het tweede opvalt hoe ze precies de juiste snaar weet te raken. Ik voel me namelijk ‘links’ en ‘Vlaams’ – waarbij de volgorde van die woorden overigens van geen enkel belang is – en toen ik een tijd geleden hier op deze digitale pagina’s de wens uitsprak om een nieuwe, Vlaamsgezinde en links georiënteerde partij op te richten, kwam van haar de reactie dat daar in Vlaanderen op dit moment geen plaats voor is, dat zo’n partij niet zou overleven. Een koude douche, maar ik nam me voor mij er niet door te laten ontmoedigen.
Toen ik dan met mijn boek voor haar kwam te staan, om het te laten signeren, zei ik haar dat ook. Waarop zij rustig antwoordde : ‘Mocht ik uw leeftijd hebben, ik zou hetzelfde zeggen.’ Niet dat ik daar helemaal van wegsmolt, want ze had mijn sympathie eerder op de avond al gewonnen. Zonder valse bescheidenheid, maar met zeer veel zelfrelativering nam mevrouw Maes de vele loftuitingen in ontvangst. Politieke mede- en tegenstanders als Vic Anciaux, Hugo Coveliers en Freddy Willockx kwamen herinneringen ophalen aan de vele avonturen die ze met die eigenzinnige en gedreven politica hadden meegemaakt. Maar er was meer dan de gebruikelijke lovende woorden die bij zo’n gelegenheid horen. Ook de trieste periodes uit haar politieke loopbaan kwamen aan bod, met het pijnlijke schisma van de Volksunie en vooral de leemte die dat achterliet op de politieke linkerzijde van het Vlaamsgezinde landschap.
Ze noemt zich nu politiek dakloos en ze is lang niet de enige in Vlaanderen. Dat mag echter geen domper zijn op haar engagement. De partijpolitiek heeft ze achter zich gelaten, maar haar inzet voor een sociaal, verdraagzaam en ‘inclusief’ Vlaanderen vindt een uitlaatklep in de Gravensteengroep. Het enthousiasme waarmee ze daar na afloop, bij een fris glas bier, over praatte – snel en gedecideerd dus -, werkt nog altijd aanstekelijk. Daarom zal ik deze biografie graag ook aanraden aan mijn linkse, niet-Vlaamsgezinde en mijn Vlaamse, niet-linksgezinde vrienden. Wie weet komt er zo dan dankzij Nelly Maes alsnog die nieuwe linkse, Vlaamse partij ?
Tom Garcia maakt linkse en rechtse vrienden en vijanden op twitter als @linksvlaams . Eerder publiceerde hij ‘Gezocht : linkse Vlaamsgezinden en omgekeerd’.