Hoe zien en hoe zagen de blauwe leiders Verhofstadt en Rutten een modern België vroeger en nu? Over liberale geintjes en blauwe gekkigheid.
‘We leven in een geweldige tijd’. ‘We geloven in de toekomst’. ‘We zijn vooruitgangsoptimisten’. Dat kan U allemaal lezen in de Toekomstverklaring, de ontwerptekst voor het congres van Open VLD van 22-24 november e.k. . Moet er nog blauw zijn ? Maar, wat stond er nu weer in die novemberverklaring van 2002 van dezelfde Open VLD ? En, wat was nu weer het programma van Open VLD bij de federale verkiezingen van 2010 ? Het bochtenwerk van Open VLD. Allemaal praatjes. En toch, Open VLD laat het confederalisme blauw-blauw.
Novemberverklaring (2002)
Na het congres van 16 november en 7 december 2002 publiceert VLD – toen nog geen ‘open’ partij – de novemberverklaring. Sedert 2011 is het bon ton in kringen van de open liberalen om te zeggen dat niemand weet wat confederalisme is. Er werd zelfs gezegd dat dit het best bewaarde geheim van de Wetstraat is. Spijtig toch dat de Open Vld-ers hun eigen congresteksten vergeten zijn. Om het blauwe geheugen op te frissen, ziehier de keuze van VLD in de Novemberverklaring van 2002 :
‘De VLD wil een beter statuut voor Vlaanderen door de definitieve keuze voor een confederaal model. Het zwaartepunt komt bij de deelstaten te liggen die bepalen welke bevoegdheden ze aan het federale niveau laten. Het aantal bestuursniveaus moet verminderen. Vlaanderen moet minstens bevoegd worden voor de gezondheidszorgen, de kinderbijslagen, het tewerkstellingsbeleid en het mobiliteitsbeleid. Taalfaciliteiten moeten uitdoven. Elk bestuursniveau krijgt de volledige fiscale autonomie. Wat op een lager bestuursniveau kan, hoeft niet hogerop te worden beslist. Solidariteit kan er nooit toe leiden dat de betalende partij op het eind minder middelen krijgt dan de ontvangende partij. Daartoe is het noodzakelijk dat de solidariteit transparant is’ (einde citaat).
Met dit programma trok VLD in 2003 naar de federale verkiezingen. Wat heeft Open VLD hiervan verwezenlijkt ? Allemaal praatjes, blauwe praatjes.
Ook ter herinnering. 2003 is het jaar dat minister-president Bart Somers (Open VLD) aankondigt dat Vlaanderen in 2016 de Olympische spelen gaat organiseren. Alleen zwijgt Somers nu in alle talen over de Olympische spelen. Het was een liberaal geintje.
Nu wil dezelfde Somers een gelijkaardige stunt uithalen met België. Hij droomt namelijk van een België zonder grendels. Een België zonder alarmbellen, belangenconflicten, bijzondere wetten, paritaire ministerraden … En Patrick Dewael, tweet hierover : ‘Confederalisme = blokkeringsfed en omfloerst separatisme. @RuttenGwendolyn voor écht federalisme zonder grendels en met responsabilisering’. Prachtig ! Go for it Bart ! Go for it Patrick ! Jullie zijn op de goede weg. Veel succes toegewenst ! Dagdromen is een liberale deugd. Indien het lukt, dan organiseren we in 2016 de Olympische spelen te Mechelen en Tongeren, als eerbetoon aan Bart en Patrick, de ‘founding fathers’ van het ontgrendelde België. Wedden dat de Olympische spelen in 2016 niet in Vlaanderen worden georganiseerd ?
Een nieuwe start (2010)
In 2010 trekt Open VLD naar de verkiezingen met als programma ‘Een nieuwe start. Ambitie 2020’. Hoofdstuk V van dit verkiezingsprogramma handelt over ‘Een nieuwe start voor ons land’. Zoals gebruikelijk is Open VLD optimistisch. De liberalen kiezen radicaal voor een confederaal model en de uitvoering van artikel 35 van de Grondwet. Spijtig dat de Open VLD-ers hun verkiezingsbeloften van 2010 vergeten zijn. Als geheugensteun, ziehier het confederale programma van Open VLD :
‘Beide taalgemeenschappen leggen samen vast welke bevoegdheden ze gezamenlijk willen uitoefenen en welke bevoegdheden ze apart willen organiseren. De grondwet voorziet sinds de vierde staatshervorming uit 1993 expliciet in die mogelijkheid. Artikel 35 van de grondwet laat toe duidelijk te omschrijven welke bevoegdheden tot de federale overheid behoren. Alle andere bevoegdheden vallen dan onder de deelstaten.
Open Vld ziet volgende bevoegdheden als gezamenlijk uit te oefenen in confederaal verband :
- buitenlandse zaken
- defensie
- politie
- de basisorganisatie van justitie
- de basiswetgeving van de economische en monetaire unie: het financieel beleid en de bescherming van het spaarwezen, het hypothecair krediet, het consumptiekrediet, het bank- en verzekeringsrecht, het mededingingsrecht, de wet op de handelspraktijken, de industriële en intellectuele eigendom, de normalisatie, de grote energie-infrastructuren,…
- de gemeenschappelijk basissokkel van de fiscaliteit en de parafiscaliteit
- een transparant solidariteitsmechanisme
- delen van de sociale zekerheid, waaronder de pensioenen in de privésector en de confederale ambtenarenpensioenen en de conjuncturele werkloosheid.
Op voorwaarde dat op confederaal niveau een consensus kan gevonden worden over aanvaardbare groeinormen binnen de gezondheidszorgen, kan de financiering van de gezondheidszorgen op het confederale niveau blijven. Inzake de organisatie van de gezondheidszorgen kan dan een veel grotere autonomie gelaten worden aan de deelgebieden’ (einde citaat).
Wat heeft Open VLD hiervan verwezenlijkt ? Beantwoordt de zesde staatshervorming aan datgene wat men de kiezer heeft voorgehouden ? Open VLD heeft in plaats van een confederaal België gezorgd voor vele bijkomende grendels. De zesde staatshervorming is zelfs de ultieme vergrendeling van België. Met dank aan de salon-confederalisten van Open VLD.
De financiering van de deelstaten in het VLD-programma van 2010
Het Open VLD-programma van 2010 bevat ook een interessant hoofdstuk omtrent de financiering van de deelstaten. Wie het nu leest, zal zijn ogen nauwelijks geloven.
Neen hoor, wat volgt is geen citaat uit de congresteksten van N-VA. Ziehier ‘de nieuwe start’ die Open VLD aan de kiezer heeft beloofd in 2010 :
‘Een confederaal model gebaseerd op eigen verantwoordelijkheid, transparante solidariteit en confederale loyaliteit. De geschiedenis leert dat geen enkel federaal noch confederaal staatsverband houdbaar is zonder eigen verantwoordelijkheid van de deelgebieden, zonder een transparante solidariteit tussen de deelgebieden en zonder loyaliteit van de deelgebieden. Na de verkiezingen moeten er oplossingen komen, ook voor de communautaire impasse. De geesten in Franstalig België rijpen. Gezien de uitdagingen waarvoor we staan, is er geen tijd meer te verliezen. Het is nu tijd voor daden’
…
‘Ter vervanging van de huidige dotaties aan de gemeenschappen en gewesten (vandaag in de vorm van gedeelde personenbelasting, gedeelde BTW en begrotingskredieten) wordt aan de gewesten een bevoegdheid in de personenbelasting toegekend. De gemeenschappen worden vervolgens vanuit de gewesten gefinancierd. Voor het Brussels Hoofdstedelijk Gewest wordt omwille van de hoofdstedelijke functie een aangepaste financiering voorzien.
Concreet betekent deze hervorming : (1) de huidige dotaties worden geschrapt; (2) het confederale tarief in de personenbelasting wordt dienovereenkomstig drastisch verlaagd; (3) op de verlaagde confederale personenbelasting heffen de gewesten zélf een eigen belasting om de vermindering aan inkomsten t.g.v. de schrapping van de dotaties te compenseren.
Mensen zullen op hun belastingsbrief dus duidelijk zien hoeveel belastingen ze betalen aan de confederale overheid en hoeveel aan de regionale overheid’ (einde citaat).
En zeggen dat dezelfde Open VLD met veel positief enthousiasme een nieuwe financieringswet heeft goedgekeurd die in de verste verte niet gelijkt op wat in het verkiezingsprogramma van Open VLD stond. Daarom is het steeds nuttig om voor de verkiezingen aandachtig te luisteren naar wat de liberalen beloven … zo komt men alvast te weten wat ze nooit gaan verwezenlijken.
Collectieve amnesie ?
Hebben de liberale leiders te kampen met collectieve amnesie ? Zijn ze vergeten dat de grote liberale denker Karel De Gucht in december 2010 stelde dat België een permanente diplomatieke conferentie is ? Hij deed deze uitspraak in Le Vif.
In dat beruchte interview stelt wijze Karel : ‘In de vijf jaar dat ik lid was van de federale regering als minister van buitenlandse zaken en als vice-premier heb ik vastgesteld dat er weliswaar geen enkel dossier was waar Vlamingen en Franstaligen het eens waren. Zij die zich verzetten tegen de splitsing van het land, en dat is een grote meerderheid van de politici, zouden zich moeten realiseren dat het niet mogelijk is dat de twee grote gemeenschappen verdergaan met over ieder dossier verschillende opinies te hebben. Ça ne va plus !’.
Maar enfin – zoals De Gucht het zo vaak zegt in keurig Nederlands – waar gaan we naartoe indien de liberalen nu zelfs al niet meer luisteren naar de woorden van Karel De Gucht ? Zijn er dan geen zekerheden meer in het blauwe universum ?
Parole, parole, parole, parole, parole
In de Gazet van Antwerpen en het Belang van Limburg verklaarde ondervoorzitster van Open VLD Maggie De Block enkele weken geleden over het schrappen van de term confederalisme uit het programma van Open VLD: ‘dat zijn allemaal praatjes’. En toch … in de ontwerpteksten voor het congres van november 2013 kiest Open VLD openlijk voor wat Verhofstadt in 1997 de Belgische ziekte noemde. In de Toekomstverklaring, kan men nu lezen : ‘We kiezen zelfbewust voor een sterk Vlaanderen binnen een federaal België’.
Maar wat maakt het allemaal uit ? Eén ding weten we met zekerheid. Wat het programma van de Open VLD ook moge zijn, niemand moet dit ernstig nemen. Het blauwe programma wordt na de verkiezingen toch steevast blauw-blauw gelaten. Praatjes, allemaal praatjes van de blauw-blauwe partij.
Prof. Dr. Hendrik Vuye – www.doorbraak.be .