Vijf jaar communautaire bevriezing

maar er zijn nog veel mogelijkheden

VRIJE TRIBUNE door Jef Cassimons – www.doorbraak.be .

 

De volgende periode van vijf jaar heeft de N-VA een sleutelpositie. Kan ze daar iets mee doen buiten de communautaire standstil ? Volgens het Verbond van Vlaams Overheidspersoneel (VVO) zeker wel. Ze hebben twee concrete aanbevelingen voor de N-VA. 

Gevoelens van twijfel en wantrouwen overheersen

Wij voelen ons, om het zacht uit te drukken, ongemakkelijk met de N-VA deelname aan deze centrumrechtse regering. Niet zozeer omdat alle eventuele communautaire eisen de volgende vijf jaar bevroren worden, want dat was in het verleden toch ook de onuitgesproken droom van alle Belgische regeringen, hoe ze ook samengesteld waren. Maar deze hoop werd zelden realiteit. De koelkast politiek heeft steevast geleid tot nog hardere communautaire botsingen. Dat wordt ook nu ook het geval. De PS is goed op weg.

Wat ons wel zorgen baart, is de vaststelling dat het regeerakkoord haaks staat op wat de N-VA ons vertelde tijdens de afgelopen kiescampagne : toen heette het dat de onverantwoorde transfers van overheidsmiddelen vanuit Vlaanderen naar Brussel en Wallonië de Vlaamse welvaart bedreigden. Nu is dat gevaar plots onbestaande.

Ten eerste, werkgroepen allerhande, samengesteld met de beste experts en stevig gedocumenteerd hebben rapporten afgeleverd die bol staan van de cijfers waarmee onbetwistbaar aangetoond wordt dat de Belgische belastingdruk tot de hoogste van de wereld gerekend moet worden en dat dit te wijten is aan het verspillen van overheidsmiddelen, hoofdzakelijk opgebracht door Vlaanderen, in Waalse en Brusselse bodemloze putten. De Vlaamse economie moest, prioritair, losgekoppeld worden van de Waalse en Brusselse verspilzucht.

Nu houdt men ons voor dat Vlaanderens concurrentiepositie op de internationale markten gestabiliseerd, of zelfs verbeterd kan worden zonder de begrotingen van Brussel en Wallonië in vraag te stellen. Blijkbaar lost Vlaanderen het probleem van de te hoge lasten op arbeid alleen op en in Brussel en Wallonië kan het feest rustig verder gaan.

Voor Wallonië, dat voor een groot deel van overheidssteun leeft, moet dit leiden tot een verarming. Voor Vlaanderen zou dit inderdaad leiden tot lagere loonkosten, dus meer tewerkstelling, dus meer welvaart. Houdt men ons voor het lapje ? Wie betaalt nu de extra zuurstof die de Vlaamse economie nodig heeft ? Vlaanderen uiteraard, met saneringen ‘die de mensen zullen voelen’, dixit de vakbonden. Het zoveelste offer op het altaar van de Belgische solidariteit.

Ten tweede, was men niet, in zowat alle Vlaamse middens, tot de conclusie gekomen dat een unitair Belgisch economisch beleid geen oplossing kon bieden en dat voor de deelstaten een eigen specifiek beleid noodzakelijk was en is.

Deze regering probeert het nog eens met een beleid dat voor het noorden en het zuiden identiek is. Men heeft gekozen, naar onze mening terecht, voor een beleid van besparingen op de overheidsuitgaven, zowel de rechtstreekse in de vorm van allerlei subsidies, als de onrechtstreekse door de ’tewerkstelling’ van overtollig personeel. Ons niet gelaten natuurlijk, maar men belazert de boel en we zijn er nog niet van overtuigd dat dit beleid ook en overal daadwerkelijk doorgevoerd zal worden.

Mikt de N-VA bewust op problemen in Wallonië zodat de Walen straks zelf confederalisme zullen vragen. Is dat de geheime agenda ? We kunnen het moeilijk geloven want een ander scenario is mogelijk en andere hebben daar al op gewezen. Als men er in slaagt, met de steun van de MR, dit programma, dat daarenboven structureel zou zijn, Wallonië door de strot te duwen, dit misschien, met dank aan de N-VA, de redding van België wordt. Is het die ‘verandering’ waarover de N-VA het tijdens de kiescampagne had ? Hebben we de N-VA groot gemaakt om België te redden.

Geen probleem, zegt N-VA want België zal hoe dan ook “verdampen” tussen Vlaanderen en Europa. Dit is nonsens. Het ondemocratisch Belgisch systeem past perfect in het al even ondemocratisch Europees systeem. België zal juist overleven in het Europese keurslijf.

En toch moeten we niet stilzitten

Bij dit alles zijn we niet blind voor de politieke realiteit. Na de jongste verkiezingen was de N-VA inderdaad niet ‘incontournable’ en aan de kant blijven staan, was zeker niet de beste optie. De leiding van de N-VA mag dan ook gerust gefeliciteerd worden voor de handigheid en de doeltreffendheid waarmee zij dit politiek dilemma omzeild heeft. De N-VA heeft, met de kaarten die de kiezer haar in handen gaf, het best mogelijke spel gespeeld en daar wordt een prijs voor betaald : geen communautaire eisen tijdens deze legislatuur.

 

Dat neemt niet weg dat men deze periode van vijf jaar en de sleutelpositie van de N-VA in deze regering, kan benutten om de Vlaamse Gemeenschap beter te structureren, zonder dat daarvoor een grondwetsherziening nodig is en zonder in botsing te komen met de Waalse Gemeenschap. We denken concreet aan twee actiepunten :

1. het aanhalen van de band met de Brusselse Nederlandstaligen.
2. het imago van Vlaanderen en de Vlaamse doelstellingen internationaalverbeteren.

De band met de Brusselse Nederlandstaligen

Grondwettelijk is de Vlaamse regering bevoegd voor de persoonsgebonden materies die de Nederlandssprekenden in Brussel aanbelangen. In de praktijk komt daar niet veel van terecht want de voogdij over de VGC, de Vlaamse Gemeenschapscommissie, die de belangen van de Nederlandsprekenden in Brussel moet behartigen, wordt niet door de Vlaamse maar door de Brusselse regering uitgeoefend. Wij, en ook andere, hebben al gewezen op deze ronduit kafkaiaanse toestand, een gevolg van de slordige grondwetswijzigingen in het verleden.

Dit frustreert de Nederlandstalige Brusselaars. Ze voelen zich in de steek gelaten door de Vlaamse stiefmoeder die de mond vol heeft over grote principes, zegt hoe het moet, maar te gierig is om te voorzien in de nodige middelen. Sommigen spelen dan ook, tot groot genoegen van de Franstaligen, met de idee van een Brussels gewest, ook voor persoonsgebonden materies. Dit is uiterst betreurenswaardig want het zou de succesvolle politiek, vooral in het Nederlandstalig onderwijs, volledig op de helling zetten.

Prof. Hendrik Vuye, heeft een tijdje geleden, om deze toestand te keren, een goed en heel concreet voorstel geformuleerd :

1. de twee Nederlandstalige ministers van de Brusselse regering krijgen een dubbelmandaat en worden ook lid van de Vlaamse regering;
2. de huidige samenstelling van de VGC (de Nederlandstalige leden van het Brussels parlement) wordt aangevuld met de leden van het Vlaams parlement, in Brussel verkozen;
3. in het Vlaams parlement wordt een Brussel-commissie opgericht die de Nederlandstalige leden van het Brussels parlement, als geassocieerde leden, bij haar werking betrekt.

Met deze structuur ontstaat permanent overleg met de Nederlandstalige Brusselaars die zich niet langer stiefmoederlijk behandeld zullen voelen en bezitten we een degelijk orgaan om de band met Brussel aan te halen. Een grondwetsherziening is niet nodig om deze structuur de facto te realiseren met een akkoord onder Vlamingen; de Franstaligen hebben hier geen zaken mee en men kan dit dus niet bestempelen als een nieuwe communautaire eis. Nu prof Hendrik Vuye de N-VA fractievoorzitter is in de Kamer verwachten we dat hij van de invloed die deze functie meebrengt, gebruik zal maken om zijn voorstel met de collega’s Ben Weyts en Sven Graz te bespreken en te implementeren.

Het imago van Vlaanderen en de Vlaamse doelstellingen, internationaal te verbeteren

Ook deze materie hebben we al meerdere malen aangekaart. Het Vlaamse imago is internationaal niet altijd zoals we het zouden wensen. Dikwijls wordt ons etnische scherpslijperij of zelfs ronduit racisme aangewreven. We kunnen de schouders ophalen en verwijzen naar de openheid die de Vlaamse gemeenschap altijd al gekenmerkt heeft en de kwaadwillige verzinsels die de Franstaligen maar al te graag verspreiden op internationale fora, maar mocht het Belgische systeem imploderen dan zou deze houding ons zuur kunnen opbreken. Dan zal het te laat zijn om ons imago bij te stellen.

Dus moeten we nu het zekere voor het onzekere nemen en werken aan een verbetering van ons internationaal imago. We moeten er voor zorgen dat Vlaanderen en de Vlaamse doelstellingen internationaal ernstig genomen worden. Een uitstekende kans om dit positief te benaderen, bieden de in het vooruitzicht gestelde gemeenschappelijke Nederland-Vlaanderen economische missies. Samen vormen wij een blok dat tot de 20 grootste zou kunnen gerekend worden. We wachten op de concrete invulling.

Er kan dus in de volgende vijf jaar stevig aan de weg getimmerd worden zonder formele nieuwe communautaire eisen. En als de Franstaligen de afspraak ernstig nemen steken ze best geen stokken in de wielen.

 

De auteur is Algemeen Voorzitter van het Verbond van Vlaams Overheidspersoneel (VVO)