Door Chris Janssens – www.doorbraak.be .
Het onverwachte verzoek van Doorbraak om tweewekelijks een column te schrijven, was een – aangename – verrassing. Tenminste voor mij. Anderen denken daar mogelijk anders over. Doorbraak is hiermee immers het eerste medium dat een Vlaams Belang-mandataris een vaste rubriek geeft om zijn gedacht, mening, opinie vrij te formuleren.
Een drietal maanden geleden was ik ook al eens verrast, zij het minder aangenaam. Toen stelde de redactie van Knack.be immers haar zogenaamd Schaduwparlement voor : zeven, op 25 mei 2014 niet (her)verkozen politici mogen wekelijks de online versie van het weekblad met opiniestukken bestoken.
Alle partijen werden daarbij betrokken, tot en met twee formaties die geen enkele verkozene hebben in het parlement : wijlen LDD en de PVDA. Slechts één partij mocht niet aan bod komen … U raadt al welke. Nochtans zouden we met enig cynisme kunnen stellen dat het Vlaams Belang-potentieel aan niet-(her)verkozen politici na de meest recente parlementsverkiezingen toch voldoende groot is !
Geheel terzijde : achteraf gezien zullen we er maar niet over klagen dat we er niet mogen bij zijn, want Knack-journalist Joël De Ceulaer noemde het Schaduwparlement van zijn eigen werkgever de voorbije week immers ‘een panel van politieke losers’.
De journalistieke farce van Knack.be leverde niettemin en eens te meer het bewijs dat het Vlaams Belang in het Belgisch bestel behandeld wordt als een partij van dissidenten in de vroegere Oost-Europese betekenis van het woord. Dat impliceert meteen dat er geen echte democratie is in dit land; in een échte democratie kunnen er immers geen ‘dissidenten’ zijn. Elke mening, en bij uitstek elke mening van een democratisch verkozen volksvertegenwoordiger, zou op een gelijkwaardige behandeling moeten kunnen rekenen. Dat dit principe voor verkozenen van het Vlaams Belang niet geldt, zal zelfs de meest rabiate tegenstander niet ontkennen.
De ‘mainstream’-media hebben afgebakend wat politiek correct is en vooral wat dat niet is. Ondanks het feit dat Vlaanderen overwegend centrum-rechts denkt en stemt, is er een kleine zelfbenoemde elite van (minstens in de geest) mei ’68-journalisten die bepalen wat al dan niet bespreekbaar, wat al dan niet voor in aanmerking komt. Een column van de professionele oproerkraaier Dyab Abou Jahjah ? Geen probleem voor De Standaard, niet toevallig. Een opiniestuk van een door het volk verkozen politicus op een Vlaams Belang-lijst ? Geen sprake van ! En zo kan het dat de voormalige ‘Alles voor Vlaanderen, Vlaanderen voor Kristus’-krant wekelijks een column publiceert van de oprichter van de Arabisch-Europese Liga, die deze week twitterde dat Brussels minister-president Rudi Vervoort ‘een punt heeft’ als die de aanpak van het moslimterrorisme van vandaag vergelijkt met de jodenvervolging van 70-80 jaar geleden. Maar een opiniestuk van een Vlaams Belanger over welk thema dan ook ? Ho maar !
De massamedia schieten schromelijk tekort in het belichten van de waaier van de vele opinies. De façade van de Vlaamse democratie verbergt veel angst voor de burger. In een steeds meer gemediatiseerde wereld rijst onherroepelijk de vraag hoe representatief de vierde macht als communicatieorgaan nog is. Haar legitimiteit daalt evenredig met oplage- en verkoopcijfers.
De politiek-correcte wereldverbeteraars zijn er, in eendrachtige samenwerking met de moraliteitsbrigades van allerlei antiracismecentra en andere mensenrechtenliga’s, in geslaagd om samen met een politieke partij ook de door die partij op de agenda gezette maatschappelijke thema’s te verzwijgen of minstens te minimaliseren. Elke discussie over de problemen veroorzaakt door de multiculturele samenleving ontaardt binnen de twee minuten in verdachtmakingen. De weldenkende elite heeft bij decreet bepaald dat de multi-cultuur een verrijking is. Wie aan die visie twijfelt, riskeert politieke en vooral mediatieke verbanning. Het ‘cordon’ treft niet alleen een politieke partij, maar tegelijk – en dat is veel erger – gijzelt het de gehele informatieverstrekking.
Zelfs de dood van cartoonisten of andere onschuldige burgers die het slachtoffer worden van de ‘zegeningen’ van de multi-cultuur is niet bij machte de politiek-correcte waan te doorbreken. Het dogmatisch vasthouden van de ‘mainstream’-media aan de eigen droombeelden van een ideale samenleving is er ongetwijfeld mee de oorzaak van dat steeds meer Vlamingen zich nog amper herkennen in de krantenartikels die ze lezen of de duidingsprogramma’s die ze bekijken. Geen wonder, aangezien in de bewuste artikels en uitzendingen het onderscheid tussen objectieve verslaggeving en subjectieve opiniëring steeds meer verdwijnt.
Democratie en vrije meningsuiting : het is alleszins een nooit voleindigd project, maar in Vlaanderen is er nog heel veel werk aan de winkel. ‘Charlie’ is na zijn korte doortocht door Vlaanderen in arren moede weer naar Parijs gevlucht. Al gloort er misschien hoop aan de einder : Doorbraak doorbreekt tenminste het mediacordon. Wie volgt ?
Foto (c) Reporters
De auteur is fractieleider van de Vlaams Belang-fractie in het Vlaams parlement.