In 1993 bedroeg het gemiddelde inkomen van de bewoners van Sint-Jans-Molenbeek 80 procent van het Belgisch gemiddelde. Ondertussen is dat gedaald tot 60 procent. PS-kopstuk Philippe Moureaux zag zijn gemeente als pleisterplek voor het nieuwe proletariaat van de 21ste eeuw : allochtonen. Een pamperbeleid, massale subsidies en een parallelle zwarte economie zorgen voor de rest. Dat verklaart waarom Molenbeek een voorpost van het salafisme in België en Europa is geworden.
Dat een aantal verantwoordelijken van de aanslagen in Parijs afkomstig zijn uit Sint-Jans-Molenbeek verwondert niemand. Zeker niet de mensen die de gemeente goed kennen. De sterke aanwezigheid radicale islamisten in die Brusselse gemeente verklaart veel. In Molenbeek is een parallelle samenleving ontstaan die we gerust monocultureel radicaalislamitisch kunnen noemen.
Zelfverklaarde experts als Rik Coolsaet, David van Reybrouck en De Morgen-commentator Bart Eeckhout trekken in verband met Molenbeek vaak de klassieke conclusie : de gemeente is zeer arm en dat duwt de zogenaamde ‘jongeren’ in de armen van het moslimfundamentalisme. De cijfers geven hen op het eerste gezicht gelijk. We herhalen, in 1993 bedroeg het gemiddelde inkomen van de inwoner van Molenbeek 80 procent van het Belgisch gemiddelde, maar ondertussen is dat gedaald tot minder dan 60 procent. Van de 19 Brusselse gemeenten ligt enkel het gemiddelde inkomen van Sint-Joost-ten-Node (onder de 50 procent van het gemiddelde) lager. Is het dan niet normaal dat ‘jongeren’ die ‘zich uitgesloten voelen’ de stap zetten naar de radicale islam ? Een simplistische marxistische analyse.
De huidige situatie is het gevolg van een socialistisch experiment dat Philippe Moureaux, burgemeester tussen 1993 en 2012, in gang heeft gezet. Een socialistisch experiment dat – zoals alle andere – grandioos mislukt en ontspoord is. Moureaux zag in de allochtone gemeenschap van Molenbeek een nieuw proletariaat dat tegelijk ook het nieuwe kiesvee van de PS zou vormen. Want de blanke arbeid werd steeds welvarender en keerde zich – in de ogen van de socialisten – in ondankbaarheid af van zijn vroegere rode weldoeners door voor bijvoorbeeld de liberalen te stemmen.
Het is een vergissing te denken dat de PS dit nieuwe proletariaat aan zich ging binden door het arm te houden. Neen, de nieuwe rode kiezers moesten ervan overtuigd worden dat ze een degelijke levensstandaard konden verwerven dankzij de PS. Dat gebeurde in eerste instantie door een stroom van uitkeringen : werkloosheid, kinderbijslag, inschakelingsuitkering (het vroegere wachtgeld). Daarnaast wist Moureaux ook buitenproportioneel veel subsidies naar Molenbeek te lokken. Er zijn de zogenaamde subsidies voor de ‘kwetsbare wijken’. Van de 19 Brusselse gemeenten genieten er slechts 10 van de 408 miljoen euro die sinds 1994 worden vrijgemaakt. 84 miljoen gaat naar Brussel-stad. Op twee komt Molenbeek, met 72 miljoen. 18 procent van het budget ging naar Molenbeek, terwijl de gemeente met haar 95.000 inwoners slechts 8 procent van de Brusselse bevolking uitmaakt. Geld dat uiteraard gebruikt werd voor een intensief pamperbeleid – onder meer goedkope maaltijden -, maar die extra middelen ziet men niet terug in de officiële statistieken van de inkomens. Ook de middelen voor sociale woningen vloeiden buitenproportioneel naar de gemeente van ex-burgemeester Moureaux.
Dit socialistisch beleid werd geflankeerd door een laissez-passer op het vlak van veiligheid en een grote tolerantie ten opzichte van de radicale islam. Op die manier is er in Molenbeek een parallelle samenleving ontstaan, met een parallelle zwarte en criminele economie. In verhouding tot de inkomens zijn er in de gemeente buitenproportioneel veel luxewagens van het type BMW en Audi. Onder andere drugshandel voedde de parallelle economie. En ook wapenhandel. Moureaux heeft zich lange tijd verzet tegen een harde aanpak van de criminaliteit in zijn gemeente.
Die laksheid en het perfide sociaaleconomische beleid in Molenbeek maakt dat de gemeente een ‘hub’ is voor de radicale islam, vooral dan de salafistische die gefinancierd wordt door Saudi-Arabische zeloten. Niet enkel via de moskeeën. Ook kleine boekhandels met opruiende lectuur worden gefinancierd.
De economische ‘sector’ van de wapenhandel mag niet onderschat worden; Molenbeek is een draaischijf voor die lucratieve handel. De Franstalige socialisten hebben daar – gezien de belangen van het Waalse staatsbedrijf FN Herstal – altijd zeer hypocriet over gedaan. Officieel is de PS tegen de verkoop en de verspreiding van oorlogswapens, maar in de praktijk wordt dit gedoogd. Zowel voor de levering aan het buitenland (onder meer Libië) als wat de binnenlandse handel betreft. FN Herstal boekte vorig jaar een winst van 49 miljoen euro en de Waalse regering kreeg miljoenen aan dividenden binnen. Dan knijp je als PS’er wel eens een oogje dicht.
Angélique Vanderstraeten
in
Foto’s (c) Reporters.