MEDIA EN POLITIEK  ANDERS GELEZEN

In de luwte van 2015, kijken we terug op een turbulent jaar. Het jaar dat mij zal bijblijven als een periode waarin we opnieuw door de realiteit werden ingehaald. Gedwongen werden te ondergaan.

Het jaar van de grote contradicties

Voor alles was 2015 het jaar van de grote contradicties. Het jaar waarin – voor wie dat wou zien – de tegenstelling tussen geloven en de werkelijkheid, tussen diepe verontwaardiging en schuldig wegkijken, …, pijnlijk duidelijk werd.

Charlie sterft elke dag

2015 was nog maar een paar dagen oud toen islamterroristen de redactie van het satirische weekblad ‘Charlie Hebdo’ binnenvielen en ‘wraak’ namen voor de ‘islamofobe’ spotprenten en onwelgevallige teksten. Je suis Charlie, was het antwoord van de internationale gemeenschap. Niet dat iedereen zo opgezet was met de nogal platvloerse spotprenten, maar wel omwille van het zo dierbare recht op vrije meningsuiting.

Dat brengt mij bij een belangrijke contradictie waaronder de Westerse wereld, Europa en België in het bijzonder, lijdt : terwijl de media en politici van de daken schreeuwen dat de vrije meningsuiting een verworvenheid is van onze Westerse ‘Verlichte’ wereld, en een aanval op Charlie een aanval is op ieder van ons, belet het diezelfde media niet om meer dan ooit voorheen de vrije meningsuiting te weren uit hun berichtgeving. Nog nooit werd in de traditionele redacties de regel ‘schrappen wat niet past’ met zoveel ijver en overtuiging toegepast.

Het boeiende aan die contradictie is dat blijkbaar niemand daar nog aanstoot aan neemt. Hoe kan een redactie de vrije mening (van iedere Charlie) verdedigen wanneer ze – in alle onafhankelijkheid volgens de ombudsman van De Standaard – weigert om deze mening te voeden met uiteenlopende informatie ? Is er geen plaats of geld meer voor waarheid zoekende journalistiek ? Misschien, maar het lijkt er toch sterk op dat het vooral een kwestie is van niet willen.

Waarom worden bepaalde meningen niet gepubliceerd of blijven ze onderbelicht ? Het antwoord hierop ligt in een nieuwe vorm van betutteling. Ooit werden de media gedomineerd door ideologische invalshoeken. Nu ze zich bevrijd voelen van dit ‘juk’ hebben de media hun eigen ideologie ontwikkeld. Deze is al even tendentieus als de ideologie van de verguisde voorgangers. Alleen is ze veel gevaarlijker, want door te weigeren zichzelf te bekennen tot deze (politiek-correcte) ideologie kunnen ze gemakkelijker de ‘waarheid’ claimen. Bevrijd als ze zogezegd zijn van elke inmenging, kunnen ze ongestoord hun eigen ding doen en dat is voornamelijk selectieve censuur. Met hun camera, mond of pen, door de keuze van de onderwerpen arbitrair in te perken, door het selecteren van de juiste meningen tijdens straatinterviews, …, doen ze permanent aan misleiding. In naam van de vrije meningsuiting. Mocht u het mij vragen, dat is beschamend.

Wir schaffen das, aber Deutschland nicht

Mag ik heel even vermelden dat ik Angela Merkel een bijzondere madam vind en haar uitspraak bij mij althans in goede aarde viel. Laat mij dat even uitleggen.

Wanneer er ergens een oorlog uitbreekt dan is de lokale bevolking altijd de dupe. Vluchtelingen zijn beklagenswaardige mensen die alle hulp verdienen, zoals de Conventie van Geneve ook duidelijk oplegt. Dat die vluchtelingen de wanhoop nabij zijn en dus ook grote risico’s nemen om zichzelf en hun familie in veiligheid te brengen is al even vanzelfsprekend. Maar het is wel hun keuze en dus ook hun verantwoordelijkheid.

Wat de Conventie van Genève niet voorzag, was dat voor mensen die vluchten voor een burgeroorlog, waar ze in veel gevallen zelf bij betrokken waren, een snelle terugkeer heel problematisch is. Ik geloof dus dat Merkel gelijk had en het goed meende toen ze zei ‘Wir schaffen das’. Waar ik niet zeker van ben is dat wij te maken hebben met dezelfde vluchtelingen als deze waarover de Conventie van Geneve het heeft : mensen die hun thuis omwille van geweld moeten verlaten, maar met de bedoeling er zo vlug mogelijk terug te keren. Dan is de vraag niet of wij hen tijdelijk kunnen opvangen, maar of wij hen permanent willen en kunnen opnemen.

Dat de Islamcultuur afwijkt van onze op het Christendom geënte cultuur kan niet meer genegeerd worden. Het wegkijken door een politiek-correcte minderheidsgroep van de onverzoenbare basisgeschriften, Koran en Hadith en de sharia leidde tot een steeds grotere kloof tussen die zelfverklaarde elite en de gewone man. Toen die kloof niet langer kon ontkent worden viel het multiculturele geloof aan diggelen. Mag ik hierbij opmerken dat het dezelfde Angela Merkel was die enkele jaren geleden, verklaarde dat de multiculturele samenleving in haar land – en impliciet dat van de andere EU-landen – mislukte.

Das hat Deutschland nicht geschaft.

Maak van vluchtelingen geen migranten

Een uiterst zorgwekkende contradictie stellen we vast bij de omgang met de vluchtelingen. Laat mij dat verduidelijken door een voorbeeld.

Volgens de Conventie van Genève hebben vluchtelingen recht op onderwijs (lager onderwijs). Welnu, wanneer wij de vluchtelingen als echte vluchtelingen willen behandelen dan moeten wij hen onderwijs geven dat hen helpt om na het beëindigen van het geweld, opnieuw te kunnen functioneren in hún land. Wat wij echter doen is hen behandelen als immigranten en hen onderwijs geven om hier te kunnen blijven. Onderwijs in onze taal, volgens een onderwijssysteem dat bruikbaar is in ons land en berust op onze denkwereld en onze methodes. Zodoende verplichten wij analfabeten om nu eerst Duits, Nederlands of welke vreemde taal dan ook te leren, in plaats van hun eigen moedertaal. Onderwijs dat niet aansluit met de reeds geleerde leerstof en geen rekening houdt met wat ze later zullen leren en nodig hebben in hún land.

Het kan anders. Toen België in opdracht van het Hoog Commissariaat voor de Vluchtelingen, UNHCR, een opvangkamp bouwde voor Bosnische vluchtelingen in Kroatië, werden modules ingericht als klaslokalen. Onder de vluchtelingen was een Bosnische onderwijzer en zijn vrouw die les gaven in de taal van de vluchtelingen volgens hun schoolsysteem. Meer zelfs, na enige tijd werd zijn ‘school’ erkend zodat de kinderen geen schooljaar verloren.

Wat belet er de beleidsverantwoordelijken om ook nu en hier een gelijkaardig systeem op te zetten ? Het zou alvast een zeer positieve opdracht zijn voor de talrijke leraars onder de vluchtelingen. Meer nog, het zou voor alle Belgische landgenoten met eenzelfde culturele (moslim) achtergrond een erezaak moeten zijn om aan dit project vrijwillig mee te werken. Dat doet de Belgisch/Vlaamse christelijke gemeenschap toch ook voor de gevluchte christenen uit Syrië ? Waar zijn de imams die het voortouw nemen en in hun moskee onderwijs organiseren voor deze vluchtelingen ?

Helaas, op basis van een compleet mis begrepen invulling van het begrip vluchteling, willen wij liever ons eigen schoolsysteem onder druk zetten en zo van deze vluchtelingen immigranten maken. Migranten waarvan we ondertussen zouden mogen weten dat ze niet bereid zijn (en daartoe gedwongen worden door interne sociale druk) om hun eigen cultuur en religie ondergeschikt te maken aan onze levenswijze.

Duitsland kon het niet en wij evenmin. Europa kan het nog minder. Wij zijn de Verenigde Staten van Amerika niet, waar iedereen eerst Amerikaan is en pas in lager orde moslim, … Niet zo in de Europese Unie die bij gebrek aan een etniciteit niet eens een natie kan zijn. Maar ondertussen wel de lidstaten verplicht tot een onmogelijk integratiebeleid, waardoor het maatschappelijk weefsel overbelast wordt en onze cultuur op termijn dreigt te verdwijnen. EU-technocraten die ons een nieuwe natie willen opdringen, en er daarom alles aan doen om de lidstaten hun etniciteit (wegens kortzichtig) af te nemen.

Democratie zonder verantwoordelijkheid

Laat mij nog één tegenstelling aanhalen. Eentje die wel catastrofaal is voor een paar miljoen mensen : het Griekse drama.

Terwijl Europa in de touwen lag door de aanslagen in Parijs, voltrok zich heel stilletjes een ander drama. Griekenland werd door de EU bonzen gedwongen tot harde besparingsmaatregelen waardoor het in de komende decennia een paria zal blijven.

Hoe pijnlijk ook en hoe dramatisch de gevolgen ook zijn voor de gewone mensen, dan nog kunnen de Grieken hun verantwoordelijkheid niet zomaar afschuiven op de EU. Eigen schuld dikke bult ? Wie oprecht gelooft in de democratie moet erkennen dat democratie geen spelletje is zonder verantwoordelijkheid. Wie een regering kiest en dus zijn fiat geeft aan een nefast beleid waarbij de schulden verschoven worden naar de volgende generaties kan niet onschuldig pleiten. Dus ja, de Griekse bevolking is medeplichtig aan het debacle want ze stemden zelf voor het gevoerde beleid. Democratie zonder verantwoordelijkheid is een contradictie.

Wie de hele zuidoost flank van de EU bekijkt ziet overigens dat niet enkel Griekeland maar ook Bulgarije en Roemenië bijzonder zwakke schakels zijn. Net zoals ook Italië en Spanje voor grote uitdagingen staan. Dat het net die zwakkere landen zijn waarlangs vluchtelingen ‘veiliger oorden’ opzoeken, is al evenmin een geruststelling.

 

Pjotr

Foto’s (c) Reporters.