door Peter De Roover – www.doorbraak.be .
Peter De Roover kan best leven met kritiek op de N-VA. Als hij ook kritiek mag leveren op zijn critici.
Er worden wel eens artikels gepubliceerd waarin vanuit Vlaams-nationale hoek kritiek wordt uitgebracht over de koers die de N-VA vaart. Geen probleem met kritische analyses voor zo ver die ook zelf kritisch tegen het licht mogen gehouden worden.
‘Het hardnekkige land van de kleine stapjes.’ Onder die titel schreef politiek redacteur van De Tijd Wim Van de Velden het voorbije weekend over het reilen en zeilen in en rond de Wetstraat. Hij tekende een beeld van het beleid van de regering-Michel I in tinten die toch nog een stuk donkerder oogden dan de realiteit. Maar de sfeer die de titel oproept, heerst wel degelijk in dit koninkrijk.
Tegen die achtergrond zijn de kritische stukken over de N-VA die (bijvoorbeeld op Doorbraak) wel eens verschijnen, best te begrijpen. Het middenveld heeft per definitie moeite met de ontnuchterende wetmatigheden van het politieke bedrijf. De kloof tussen wat er daadwerkelijk gebeurt en wat er zou moeten gebeuren is heel erg groot. Breek mij de bek niet open.
Toch valt ook op die kritische analyses wel wat af te dingen. Om te beginnen zijn ze weinig origineel. Ik denk sedert de verkiezingen van 25 mei weinig kritische Vlaams-nationale analysestukken gelezen te hebben waarin niet geschreven wordt wat binnen de partij al eerder werd vastgesteld. Wie dacht dat politiek bedreven wordt met de ogen dicht, vergist zich. Er zijn naast de interne discussies ook de voelsprieten van wie zich wel eens buiten de perimeter van het parlement begeeft. De N-VA telt tot nader order weinig ivorentorenbewoners, zodoende …
Spelregels
Uiteraard komen de vaststellingen doorgaans op hetzelfde neer. De zaak wat aandachtig volgen, volstaat om tot die inzichten te komen. Maar vele critici willen de basisregels van het politieke bedrijf wel eens uit het oog verliezen. Wie een spel speelt, moet de spelregels volgen. De N-VA is een politieke partij die opereert binnen de parlementaire democratie. Onze partij bezet 33 zetels in een 150 stoeltjes grote Kamer van volksvertegenwoordigers. Beslissingen kunnen daar maar worden doorgevoerd met 76 zetels, de vermaledijde Belgische grendels voor het gemak dan nog even vergetend. De N-VA komt er dus 43 te kort en je hebt minstens drie andere partijen nodig om die te leveren. Die andere partijen zouden geen andere partijen zijn als ze geen ander antwoord geven op de vraag ‘wat er zou moeten gebeuren’.
Nog zo’n venijnig spelregeltje dat best niet uit het oog verloren wordt : het parlement dat alle burgers samenstellen, vormt slechts één van de beslissingsorganen. Vanuit democratisch oogpunt kunnen en moeten daar vragen bij worden gesteld. Maar de feiten zijn intussen wel wat ze zijn.
Een derde en zwaarste tekortkoming in de meeste van die kritische beschouwingen vanuit de ongebonden Vlaams-nationale hoek is het gebrek aan geformuleerde alternatieven. In de echte wereld gaat het niet tussen de keuze voor fout of juist. Er moet afgewogen worden tussen diverse vormen van niet helemaal juist dan wel niet helemaal fout. Het ontbreekt die kritische beschouwingen dan ook te dikwijls aan praktisch nut. De verdiensten of het gebrek daar aan bij keuze A moeten worden afgewogen tegen de verdiensten of het gebrek daar aan bij de keuze voor niet-A. Een ernstige ontleding schrikt niet terug voor de wat-als-vraag. Waarnemers maken het zich dikwijls te gemakkelijk door daar met een grote boog omheen te sluipen.
Wat ik wilde zeggen: ook kritische artikels verdienen een kritische ontleding. Want dat we in een hardnekkig land wonen, dat is nu eenmaal een feit.
Foto’s (c) Gazet van Hove.