Oproer is in wezen de taal van hen die niet gehoord worden.
Door Tom Van Grieken – www.doorbraak.be .
Afgelopen weekend kwamen een paar honderd ‘casuals’ van diverse voetbalclubs samen aan het Beursgebouw in Brussel om daar hun afkeer van IS luidkeels te laten horen. Een goede zaak, zou men denken. Alleen kwam het tot een aantal opstootjes.
Vandaag heten in de vaderlandse pers de mensen die naar Brussel kwamen ‘hooligans’, een woord met een duidelijk negatieve bijklank. En lees maar na : deze mensen zouden op geweld uit geweest zijn, en werden bijgevolg door de politie met het waterkanon uit elkaar gedreven. De waarheid is echter een stuk genuanceerder.
De ‘casuals’ wilden enkel een krachtig signaal geven tegen IS. De zaak begon pas te escaleren toen een aantal van de zogenaamd vreedzame betogers op het Beursplein naar hen begonnen te spuwen en het spandoek (‘Casuals against terrorism’) probeerden af te nemen. Dit alles terwijl men ‘fascisten !’ riep. Dan is immers alles geoorloofd, ook volgens een bepaald deel van het politieke spectrum in dit land.
Een van de ‘casuals’ vatte het in een interview mooi samen : “Wat deden wij verkeerd ? Wij wilden enkel met een aantal clubs samen betogen tegen IS. Vandaag worden wij daardoor veroordeeld. Waar waren de veroordelingen toen jongeren in Molenbeek bij de arrestatie van Abdeslam de politie aanvielen ?”
In die reactie zit een ondertoon van verontwaardiging en woede. Een terechte boosheid. Sinds de aanslagen worden mensen om de oren geslagen met flowerpower-termen : ‘meer liefde’, ‘meer begrip’ en ‘meer multicultuur’. Ook niet weg te denken sinds 9/11 en alle volgende aanslagen : ‘Moslims zijn de grootste slachtoffers, want zij worden hierdoor gestigmatiseerd’. Uit de reacties op de opstootjes blijkt dat een bepaald publiek meer begrip heeft voor terroristen en hun aanhang, dan voor woedende medeburgers die op een wat brutale manier hun afkeer ten aanzien van IS willen duidelijk maken.
Men doet op die manier datgene waarvoor men als de dood zegt te zijn : polariseren. Enerzijds zijn er de politiek correcten, voor wie ‘liefde’ en ‘meer multicultuur’ het antwoord zijn op IS, en anderzijds zijn er de burgers die er hun buik vol van hebben. Burgers die boos zijn dat een aanslag nu ook bij ons heeft plaatsgevonden. Mensen die boos zijn als ze moslimjongeren met stenen naar de politie zien gooien. Mensen die boos zijn als ze horen dat de aanslagen in bepaalde buurten werden gevierd. Mensen die boos zijn op de onbekwame of kwaadwillige politici die dit alles door hun jarenlange gedoogbeleid mogelijk hebben gemaakt.
Die boze mensen worden echter niet gehoord. Sinds jaar en dag schilderen media en politiek hen af als ‘extreemrechts’. Het was en is niet nodig naar deze mensen te luisteren, die woedend zijn geworden toen ze moesten zien hoe alles wat zij al jaren hadden weten aankomen, waarheid was geworden.
En mijn partij met hen. Ook wij werden jarenlang uitgescholden, uitgelachen en opzijgezet. Ook wij werden door het politieke establishment kaltgestellt. Jammer genoeg ook vandaag nog. Er zal helemaal geen einde komen aan het ‘cordon sanitaire’ en het ‘cordon médiatique’. Meer zelfs, om zogenaamde polarisering te voorkomen, zal men deze methoden des te strikter toepassen. En de steeds groeiende groep boze mensen zal niet gehoord worden.
“Oproer is in wezen de taal van hen die niet gehoord worden,” zei ooit Martin Luther King.
De auteur is nationaal voorzitter van Vlaams Belang.
Foto’s © Reporters.