Een tweede motie van wantrouwen van de Nederlandse bevolking.
Door Laurens De Vos – www.doorbraak.be .
Nederland zegt nee, nogmaals. Nadat onze noorderburen in 2005 al een middenvinger opstaken naar het idee van een Europese grondwet, daarin spoedig gevolgd door Frankrijk, was gisteren het associatieverdrag tussen de EU en Oekraïne aan de beurt om de grachten te worden ingereden. Een ezel stoot zich geen tweemaal aan dezelfde steen, maar hetzelfde geldt niet voor Europa. De EU zit met een reuzengroot legitimiteitsprobleem dat de fundamenten van onze democratie aantast. De hoogste tijd dus om het bouwwerk niet zomaar wat op te lappen, maar van nieuwe fundamenten te voorzien.
Het associatieverdrag met Oekraïne is op zich al het resultaat van een spuuglelijk rondje Europese politiek dat illustratief is voor alles waar het aan mangelt. Europa vermeit zich in hooggestemde woorden maar munt uit in gemakzuchtige passiviteit. Op het hoogtepunt van de crisis met Rusland trok da joenk Verhofstadt in een van narcisme doortrokken poging zichzelf het wereldtoneel op te hijsen naar Kiev om daar de Oekraïense gemoederen verder op te hitsen en de oorlog tussen de twee voormalige Sovjetlanden een stuk dichterbij te brengen door Oekraïne lidmaatschap van de EU voor te spiegelen. Dat Europa op dat moment al in zwaar weer verkeerde ten gevolge van de economische crisis en het dreigende faillissement van de PIIGS-landen, met Griekenland op kop, deerde op dat moment niet. Dat een kreet niet lozer kan zijn evenmin. Het associatieverdrag is dus een zoethoudertje, een aflaat om de Europese schuld tegen Oekraïne af te kopen. Bovendien getuigt dit verdrag van een wereldvreemdheid die aan het arrogante grenst. Elke Europese burger weet dat Europa op dit moment andere, interne, katten te geselen heeft dan stokebrand te spelen in de Russische regio. Veel van de problemen met betrekking tot de interne democratie – of het gebrek daaraan – van de EU spruiten voort uit de ongebreidelde uitbreiding naar Oost-Europa. De EU steekt de kop in het zand en verkiest de koers van de afgelopen decennia verder te zetten – tegen de wil van de bevolking in.
Uiteraard ging het in het Nederlandse referendum niet in de eerste plaats om dat associatieverdrag met Oekraïne. Het ging om de werking van de EU. Die is halfslachtig, inefficiënt, ondoorzichtig en ondemocratisch. Crisissen worden niet opgelost, maar vooruitgeschoven. De EU gedraagt zich als een schuldenaar die zichzelf almaar dieper in de schulden steekt door schulden met schulden af te kopen. Maar op het einde van de rit daagt onvermijdelijk de fatale muur op. Alleen de heren en dames in Europa weigeren dit te zien. Het Griekse schuldenspook steekt opnieuw de kop op. Hoe kan het ook anders, aangezien de 28 lidstaten nooit tot een structurele oplossing konden komen voor het land. Intussen probeert ‘men’ het gecontesteerde TTIP, het handelsverdrag met de VS, te beklinken. Men, dat was de toenmalige Europese commissaris van Handel Karel De Gucht, die het akkoord te allen prijze verdedigde maar zwaar door de mand viel toen hij door een kritische journalist ondervraagd werd over de impact van het verdrag. De incompetentie van De Gucht, die de inhoud van de door hem bestelde studie zelf niet eens kende, is stuitend. Liefst had Europa zonder veel vragen of inmenging van de bevolking dit ‘administratief’ afgehandeld. Bovendien was De Gucht, net zoals alle commissarissen, niet verkozen voor deze job die tot de hoogste politieke functies in Europa behoort. Vandaag is het de vluchtelingencrisis, waar de EU zelf alweer geen antwoord op heeft, maar zijn toevlucht moet nemen tot een duivelspact met de Turkse dictatuur. De geschiedenis van de EU kan geschreven worden als een aaneenrijging van mislukte besluitvormingen.
Daaraan schort het in Europa : een gebrek aan democratie en slagkracht. Een teveel aan bureaucratie die een mist opwerpt waarachter de Europese elite zich kan verrijken ten koste van de bevolking. Terwijl ik dit schrijf, hoor ik CD&V-europarlementslid Ivo Belet de vraag opperen of het wel een goed idee was van Nederland een referendum te organiseren over dit onderwerp. Dat zegt genoeg. We zullen de EU volledig moeten herdenken, én versterken. Laat de commissieleden verkiezen door de Europese bevolking. Beperk drastisch het vetorecht van individuele landen om de besluitvorming efficiënter te maken. Democratie werkt bij meerderheid der stemmen. Reduceer de salarissen en budgetten van europarlementsleden en hun talloze medewerkers. Wie kan het nog uitleggen dat het galafeest in Brussel en Straatsburg in volle zwier doorgaat terwijl de ‘onderdanen’ almaar meer gebukt gaan onder de crisis en de gevolgen ervan ? Een mens zou voor minder ‘fuck you’ zeggen. Of, in het goed Nederlands: ‘sodemieter op !’
Foto’s © Gazet van Hove.