Door o.m. Pegida te verbanvloeken, zoeken de sociaal-flaminganten volgens Johan Sanctorum de aloude cocon van de ‘pensée unique’ op.
Zowat een jaar geleden werd Vlinks boven de doopvont gehouden, een nogal onwelluidende samentrekking van ‘Vlaams’ en ‘Links’, in de wandelgangen herkenbaar als sociaal-flamingantisme. Nu ben ik best wel te vinden voor een tegengewicht tegenover het rabiate rechtsliberalisme van de N-VA, en profileert de Vlaamse Beweging zich naar mijn smaak te weinig als een beweging met een ambitieuze toekomstvisie die soevereiniteit koppelt aan een missie rond sociale rechtvaardigheid. Het centenflamingantisme dat alle werklozen als profiteurs ziet, kerncentrales nog altijd dé oplossing vindt, en zich voor rest beperkt tot het bashen van groenen en socialisten, tiert nog welig.
Ontkenningsdiscours
Maar met dat Vlinks is ook van alles mis. Niet alleen is ‘links’ een begrip dat uit de 19de en 20ste eeuw dateert (typerend is de voortdurende verwijzing naar het daensisme), de samenvoeging met het VL-label leidt ook tot een onaangenaam, suikerziek flou artistique.
Als ik op de webstek ga, is het allemaal openheid, sociaal voelendheid, verdraagzaamheid en vredelievendheid dat de klok slaat. Daar herkennen we ons natuurlijk allemaal in, wie niet. Te veel positivisme echter geeft een gevoel dat men associeert met een overmatige consumptie van taartjes bij de koffie : je denkt, jongens, laten we nu eens ter zake komen en echt nagels met koppen slaan. We leven in Vlaanderen anno 2016, het jaar van de vluchtelingencrisis, Zaventem/Maalbeek en Molenbeek. Hoe gaan we dit doen, wie en wat pakken we aan, waar liggen de uitdagingen, waar de valstrikken ? Maar neen, het paradijs blijft binnen handbereik. Let u even op dit CVP-achtig preekstoelgeluid :
‘Het Vlaamse verhaal dat wij willen schrijven, is een positief verhaal van opbouwen, van versterken van de samenleving en van het dagelijks samenwerken in straten en buurten, op de werkvloer, in de klas, in de woon- en gezondheidszorg. Het is een verhaal van en voor iedereen die hier woont, werkt, op rust is, of passant is. Het is een verhaal dat mensen verenigt, solidariteit vergroot en de gemeenschap versterkt.’
Welja, begin maar te schrijven. Maar elders lees ik dan weer dat een en ander moet gedragen worden door de idealen van de Verlichting, en dan is het snel uit met de harmonie in de beste-der-mogelijke-werelden, want dat snijdt natuurlijk wél als een mes doorheen die gezellige, solidaire samenleving. Wat doen we bijvoorbeeld met subculturen, de moslimpopulatie om er maar één te noemen, die de verlichtingsidealen aan hun laars lappen, en onverpoosd gaan voor een niet-seculair, theocratisch staatsmodel, met de sharia als grondwet ? Wat doen we met de Turken alhier die Erdogan op handen dragen en diens strategie om Europa via het vluchtelingenprobleem verder politiek, sociaal en economisch te ondermijnen, met raad en daad willen steunen ? Gewoon de hand reiken en uitnodigen om mee te werken aan een ‘positief verhaal’ ?
Een bangelijk gevoel bekruipt me hier : Vlinks borduurt verder op de volstrekt achterhaalde multiculturele utopie die uiteindelijk de Belgische failed state opleverde, het pappen en nathouden, het onder de tafel vegen van belangen- en waardenconflicten die er nu eenmaal zijn. Herinneringen aan – en nu krijgen sommige lezers vast kippenvel – Bert Anciaux en Spirit doemen op. Net nu de klassieke linkerzijde in Vlaanderen de oogkleppen begint af te leggen en op zijn minst ‘een probleem’ ontwaart – ik denk o.m. aan de recente columns van Luckas Vander Taelen, Joël De Ceulaer en Herman Brusselmans –, pakken Johan Velghe en vrienden uit met een wollig ontkenningsdiscours, verpakt in het aftandse containerbegrip ‘solidariteit’.
Paradoxaal is dan weer de intolerantie, jawel, die aan de dag gelegd wordt jegens de Pegida-betogingen. In een Knack-column van 30/4 mocht het Grote Gelijk van Vlinks nog eens zijn gal uitspuwen op de bruine Vlaamse onderklasse. Woorden als ‘ranzig’ en ‘ziekelijk narcisme’ mochten niet ontbreken, naast uiteraard hét stigma van ‘racisme’.
‘Besmeuren van Vlaamse symbolen’ (sic), onduldbare usurpatie van de leeuwenvlag, vindt Vlinks. Hoezo ? We waren toch voor pluralisme ? Of bereiden de sociaal-flaminganten in stilte een Vlaamse éénpartijstaat voor ? Ach, mij zal je ook nooit zien lopen in zo’n Pegida-evenement naast Filip Dewinter, maar mensen die zich zorgen maken over de toenemende invloed van de onverlichte Islam hebben misschien wel een punt en mogen dat ook demonstreren. Of niet ?
Vlinks, zelf maar een handvol lieden dat mediagewijs boven zijn gewicht bokst dankzij o.m. de welwillendheid van Knack, is helemaal niet klaar om de fameuze Vlaamse grondstroom uit de lethargie te lichten, laat staan van bedding te verleggen, richting een gedurfd republikeins project. Integendeel, depensée unique van weleer duikt terug op. Vlinks lijkt steeds meer de VL-versie van de politieke correctheid à la belge, die tot het Molenbeekse fiasco heeft geleid. Jammer, helaas, niet in mijn naam.
Johan Sanctorum is filosoof, publicist, blogger en Doorbraak-columnist.
Foto’s © Reporters.