De eigenlijke viering van de Vlaamse feestdag heeft plaats op 11 juli, maar wegens vakantieperikelen, organiseren veel gemeentebesturen deze viering een aantal dagen vroeger. Zo ook in Hove.
Op zondag 3 juli jl. was er eerst een herdenking in de plaatselijke Sint-Laurentiuskerk. Nadien boden zich een goede 120 mensen aan in het JOC (Jeugd Ontmoetingscentrum) om naar de Leedse groep “Stampen en Dagen” te komen luisteren. Ze brachten hun liedjes in een Oost-Vlaams dialect en konden op de nodige sympathie van het publiek rekenen.
Nadien was er nog de klassieke BBQ op de terrassen van het sportcentrum en ondanks de regenbuien vonden nog meer mensen de weg naar dit evenement.
Op vrijdag 8 juli e.k. is er om 20.00u. nog een academische zitting in O.C. “De Markgraaf”. Gastspreekster in volksvertegenwoordiger Veerle Wouters uit Riemst.
Toespraak burgemeester Koen Volckaerts :
“Beste feestvierders,
Het zomerse weer laat ons in de steek maar daar laten we ons niet door wegblijven. Hartelijk dank voor jullie aanwezigheid op deze 11-juli-viering.
11-juli, feest van de Vlaamse gemeenschap. Steeds brengt dat mij naar volgende vraag. Waarom vieren wij deze dag ? Is dat niet een bevestiging van onze eigenheid ? Onze Vlaamse identiteit ?
Maar wat is dat eigenlijk ? Vlaamse identiteit ? Alleen de taal kan het niet zijn. In een zelfde land/ gebied wonen ook niet. Deelnemen aan de Vlaamse leefwereld ook niet.
Professor Vermeersch tipt eerder op het heimatgevoel. De streek waar je bent geboren en opgetogen. Dat is een gevoel dat nooit verdwijnt. Nieuwe Vlamingen zullen dat steeds koesteren. En waarom niet ?
Anderzijds hoor ik ook stemmen die identiteit verbinden met de groep waartoe men behoort. Vroeger werd dat eerst door bloed bepaalt, dan neigde men naar de plaats waar men geboren wordt. De Franse Revolutie voerde het idee in van “de natie is het volk” zoals prof. Vermeersch nu verdedigt. Anderzijds is dat niet genoeg om zich dan Vlaming te noemen. Het element burgerschap, behoren tot ene groep met rechten en plichten. Dat bepaalt mee onze Vlaamse identiteit. Samenleven in de omgeving, de gemeenschap waar men woont.
Dat samenleven kan alleen lukken dat men zowel de taal hanteert en respecteert, als men de regels, wetten respecteert. Dan pas behoort men tot een gemeenschap. In ons geval de Vlaamse gemeenschap. Niet voor niets heeft de Keulse burgemeester, ongeveer een jaar na de aanslag, duidelijk in een recent interview volgende verwoord. “De nieuwe burgers moeten onze levenswijze respecteren. Indien niet. Terug.” Deze identiteit is geen monoliet. Ze is steeds in verandering. Nieuwe ideeën, wetten, regels, invloeden zullen constant de kop opsteken.
Kleur, ras, afkomst of religie maken niet uit om Vlaming te kunnen zijn. Juist dat pluralisme is een rijkdom. Individuele mensen zijn in een goed functionerende gemeenschap elkaars complementen. Het maakt hen lid van een gemeenschap. Ik ken Vlaamse Indiërs en Afrikanen. En dat is goed zo. Deze nieuwe Vlamingen zullen nooit hun origine moeten verloochenen en steeds zal het “Heimatgevoel”, zoals prof Vermeersch het benoemt, blijven. Maar allen maken we samen een gedeeld verhaal. We moeten allen het gevoel krijgen om tot een groep te behoren. Niet om ons absoluut tegen andere groepen af te zetten. Maar om elkaars eigenheid te erkennen. Zoals de socialist August Vermeylen mooi verwoordde : “Vlamingen zijn om Europeeërs te worden”. In de huidige context met de Brexit en de oorzaken daarvan vraag ik onze Europese leiders deze woorden in gedachten te houden. Vergeet de eigenheid van de Europese volkeren niet. Respecteer hoe ze zijn en heb een luisterend oor voor hun verzuchtingen. Onze Vlaamse politici, wars van politieke kleur, vraag ik klaar en duidelijk : wees steeds op elk moment eerst Vlaming. Die les hebben de Franstalige politici al lang geleerd.
Ik heb extra mijn speech kort gehouden zodat we nu met plezier naar “Stampen en Dagen” kunnen luisteren. “
Foto’s © Gazet van Hove.