Een samenleving die in de greep blijft van een diepgeworteld blank racisme : dat is het beeld van Amerika dat de meeste Vlamingen overhouden wanneer ze regelmatig naar het VRT-journaal kijken of betrouwen op de berichtgeving in onze kranten. Niets bevestigt dit verhaal meer dan nog maar eens een filmpje van een ongewapende zwarte jongen die ongenadig door een blanke agent wordt neergekogeld. Sensatie, vooroordelen en ideologisch gemotiveerde selectiviteit zijn echter geen geldig alternatief voor cijfers en feiten. En die vertellen een heel ander verhaal.
De cijfers versus de mythes
- In 2015 werden 920 mensen neergeschoten door de politie. Slechts in 258 van de gevallen was het slachtoffer zwart. De grote meerderheid was blank of latino. Uiteraard is de laatste groep groter dan de zwarten in de VS, maar bij politieconfrontaties zijn het de misdaadcijfers die van belang zijn. Hoewel zwarten minder dan 15 procent van de bevolking uitmaken, zijn ze verantwoordelijk voor 62 procent van de overvallen, 57 procent van de moorden en 45 procent van de andere geweldplegingen. Het is in confrontaties met (vermoedelijke) misdadigers dat de slachtoffers van politieacties vallen. Simpel gesteld: uit de cijfers blijkt op geen enkele wijze dat het aantal slachtoffers van politieacties bij zwarten hoger ligt dan bij andere bevolkingsgroepen.
- In 2015 kwamen 6.095 zwarten door geweld om het leven. Dat is meer dan het aantal slachtoffers bij latino’s en blanken samen. In 93 procent van de gevallen waren de daders andere zwarten. Het klopt zeker dat de levens van jonge zwarten meer gevaar lopen dan die van om het even welke andere groep in de Amerikaanse samenleving. Maar het gevaar komt niet van de blanken. Men schat dat er sinds 1980 bijna een kwart miljoen zwarten door geweld zijn omgekomen (een veelvoud van de Amerikaanse slachtoffers in de Vietnam-oorlog), in overgrote meerderheid door toedoen van andere zwarten.
- Een ander lastig gegeven voor de journalisten die graag met het verhaal van “blank racisme van politie doodt zwarten” leuren, is de vaststelling dat, in heel wat van de gevallen waarbij zwarten worden neergeschoten door de politie, de schutter zelf zwart is. Studies wijzen uit dat zwarte agenten zelfs vaker betrokken geraken bij vuurgevechten met zwarten dan blanke politiemannen.
- Volgens het Bureau of Justice Statistics zijn er in de de VS jaarlijks vijf keer meer geweldplegingen van zwarten op blanken dan omgekeerd. Indien geweld indicatief is voor het racisme in een samenleving, dan werkt dat racisme blijkbaar meer in een andere richting dan ons wordt voorgehouden in de simplistische verhalen van onze pers.
Black lives matter
Drie jaar geleden richtten een aantal ideologische extremisten de beweging “Black Lives Matter” (BLM) op. Naar buiten uit beweerden ze te willen opkomen tegen het dodelijke geweld van de politie tegen onschuldige zwarten. In werkelijkheid is het een openlijk racistische organisatie met een radicale agenda die herinnert aan de Black Panthers van de jaren zestig. “What do we want ? Dead Cops! When do we want them ? Now !” Dat is een vaak gehoorde slogan op hun betogingen.
Vorige week werd hun wens vervuld: een zwarte extremist schoot tijdens een betoging van BLM in Dallas vijf politieagenten dood en verwondde er verschillende anderen. Hij verklaarde zoveel mogelijk blanke agenten te willen doden.
Ondanks het extreme verbale geweld tegen politiediensten en het uitgesproken racisme van BLM, blijft het bestel de groepering als legitieme protestbeweging en geldige gesprekspartner beschouwen. President Obama ontving zelfs een delegatie op het Witte Huis. Na de moord op de agenten te Dallas sprak hij de vrees uit dat aanvallen op agenten de zaak van BLM kunnen schaden.
Een zwarte zit in het Witte Huis, ook verkozen met blanke stemmen. Oprah Winfrey was een generatie lang de meest bekeken vrouw op tv. Een meerderheid van de best verdienende muzikanten in de VS zijn zwarte artiesten. De topuniversiteiten bedrijven openlijk positieve discriminatie ten aanzien van zwarten bij hun toelatingsbeleid. Verschillende andere sectoren doen hetzelfde, zij het vaak minder openlijk. Andere minderheden (Aziaten en latino’s) kunnen hetzelfde niet zeggen maar zaniken veel minder. Wat is er nodig is om de klaagzang over zwarte benadeling te doen verstommen?
De val van het slachtofferdenken
Op het VRT-journaal stelde zelfverklaard Amerika-specialist Björn Soenens dat de zwarten nog steeds achtergesteld worden, want “er zitten meer zwarten in de gevangenis dan aan de universiteit”. Dat is een onjuiste en domme uitspraak, die meer zegt over Soenens dan over de rassensituatie in de VS. Maar het klopt wel dat zwarten nog steeds achterblijven op heel wat terreinen. Hun levensstandaard is gemiddeld lager, hun studies minder succesvol, de kans op betrokkenheid bij misdrijven hoger. In dat verband verdient de disfunctionele gettocultuur in de binnensteden een artikel op zich. Laat ons hier volstaan met de vaststelling dat de vraag “wat doen anderen ons aan ?” altijd gemakkelijker ligt dan de vraag “wat doen we zelf verkeerd ?”. Zolang dat niet verandert, zullen vele zwarten het slachtoffer worden van de vicieuze cirkel waarbij een cultuur van benadelingsdenken en beschuldigingen leidt tot een onbereidheid om de problemen in eigen gemeenschap te erkennen en aan te pakken.
Gelukkig zijn er moedige zwarten die het spel weigeren mee te spelen. Een mooi voorbeeld is de politiechef van Milwaukee, die niet aarzelt om publiek stelling te nemen tegen BLM : “De linkse media moeten ophouden met het verlenen van legitimiteit aan de nonsens van BLM. We moeten deze groep marginaliseren.” Hij is ook hard voor Obama : “Zonder enige grond praat hij over racisme en discriminerende behandeling van zwarten. Allemaal flauwekul. … Hij geeft brandstof aan de haatgevoelens tegen politieagenten.”
Eén van mijn favoriete schrijvers is de zwarte conservatieve denker Thomas Sowell. Ik verleen hem hier graag het laatste woord: “Die hele campagne van grieven opstapeling vergiftigt de verhoudingen tussen de rassen. Deze campagne wordt niet enkel gevoerd door de racisme-industrie, maar ook door velen in de media en het onderwijsapparaat. Jonge zwarten zijn zeer vatbaar voor de boodschap dat al hun problemen worden veroorzaakt door de blanken – en dat de blanke maatschappij hen nooit een kans zal geven. Samengevat : ze worden geconditioneerd om mensen te haten die ze nooit eerder hebben gezien en die hen nooit iets hebben misdaan.” Amerika kan maar beter luisteren naar de waarschuwing van Sowell.
Jurgen Ceder
in
Foto’s (c) ’t Pallieterke