Het racismedebat is geen debat. Het is een valstrik en een vogelschrik. Een valstrik omdat de uitkomst bekend is. Wie het progressieve standpunt weerspreekt, is een racist. Een vogelschrik omdat het de debaters wegjaagt van het terrein waar het echte debat, over de reële problemen van deze tijd, hoort gevoerd te worden. Dat zijn de problemen van de afbraak van de democratie, de machtsgreep van de financiële elite, en de wijze waarop onbegrensde immigratie deze oogmerken dient.

Het racismedebat is achterhaald. Het werd in 2006 beslecht door het Blokarrest. Deze abominabele proeve van politieke rechtspraak trok een zwarte streep onder elke kritiek op de islam. Wie problemen heeft met de religie van de vrede moet zijn mond houden, was de teneur.

Let wel, de antiracist kent maar één soort racisme. Het is gericht tegen de islam. Hij stikt van verontwaardiging wanneer de Profeet en zijn aanhangers verbaal op de korrel worden genomen. De vervolgingen van, en moorden op christenen in islamitische landen interesseren hem niet. Merkwaardig ook hoe de term racisme als een vergaarbak dient voor alle kritieken en onvertogen uitspraken over een religie – die uiteraard geen ras is. En een beetje antiracist aarzelt nooit de kwalijke link te leggen naar Hitler en zijn gruwelen.

Niet voeren, dat debat. Zich geen schuld laten aanpraten. Zich niet begeven op het door de opponent met zijn stereotypen en holle slogans afgebakende slagveld. Die opponent is de klassieke politieke kaste met haar herauten van de mainstream media, die de ondergang van de Europese cultuur gezworen hebben.

Kan dit debacle afgewend worden ? Waarschijnlijk niet. Maar het is zinvoller zich te blijven verzetten tegen de culturele, politieke en financiële onteigening, dan de windmolens van het antiracisme te bestormen.

foto’s  © Gazet van Hove.