door Pieter Bauwens – www.doorbraak.be .

Als Vlaamse beweger kritiek geven op de N-VA, maakt je verzuurd, een Vlaams Belanger, toont hoe dom je bent en bovenal, je verbreekt de eenheid ! We mogen ons niet als tegenstanders laten uitspelen. Maar als N-VA’er op de kap van de Vlaamse Beweging zitten is doodnormaal. Ik ben dat neerbuigende toontje van N-VA’ers over de Vlaamse beweging eerlijk gezegd stilletjes aan beu. Als de N-VA een sterke Vlaamse Beweging wil, waarom doet ze daar dan niets aan ?

Deze keer was het de beurt aan Marius Meremans op Doorbraak.be. De Vlaamse Beweging is nog maar eens op sterven na dood, stelt niets voor, is te versnipperd én, bovenal, geeft kritiek op de N-VA. Hoe durven ze ! Ik denk dat sommige N-VA’ers liefst een partijgetrouw middenveld zien. De Vlaamse Beweging onder de warme vleugels van de partij. Zo werkt het niet. Het middenveld heeft zijn eigen dynamiek, net als partijpolitiek.

Ik raad N-VA’ers die nog eens schrijven ‘Maar als we niet ingrijpen, weten we ook dat er een aantal onder hen – van verschillende ideologische inslag – sowieso zullen verdwijnen tijdens het volgende decennium, omdat ze gewoonweg te weinig mensen bereiken.’ : vergelijk dat eens met wat de pers schreef in de begindagen van de N-VA. Nooit zou zo’n partij volgens het commentariaat levensvatbaar zijn. Nooit. De Vlaamse Beweging heeft een dynamiek, ook van onderuit. Doorbraak is het beste bewijs dat de Vlaamse Beweging zichzelf kan heruitvinden.

 

Braindrain

Is de kritiek van de N-VA zonder voorwerp ? Neen, dat zeker niet. Er is wel degelijk een probleem in de Vlaamse Beweging. De grote cultuurfondsen haakten af, ze zijn geen Vlaamse cultuurfondsen meer, en ze zijn zelfs niet meer groot, als we naar de ledenaantallen kijken. De pers ontzuilde en het AVV-VVK-embleem verdween, net als de overtuiging. De IJzerbedevaarten maakten zich los van de Vlaamse Beweging. En vergeet ook de partijpolitieke polariteit niet die voor discussie zorgt in menige afdeling van pakweg de Vlaamse Volksbeweging (VVB).

Daarnaast ben ik zelf lang genoeg actief in de Vlaamse Beweging om twee keer een braindrain te hebben gezien. In de jaren 1990 maakte ik me vrolijk om die studenten die hun politieke ambities kracht bijzetten door hun studentenplunje in het laatste jaar om te ruilen voor pak en das. Het Vlaams Belang was in volle opgang en had volk nodig. De drempel was klein, de uittocht groot. Maar er bleef genoeg kritische massa over om de Vlaamse Beweging uit te bouwen.

Ondertussen zijn we een tweede uittocht later. In verschillende bewegingen verhuisden velen naar de N-VA, eerst door de opgang van de partij, een tweede bij regeringsdeelname. N-VA had zoveel volk nodig dat de Vlaamse Beweging die niet allemaal kon leveren. In die periode zag ik de VVB van bevoorrechte gesprekspartner van een kleine partij verworden tot een te verwaarlozen gesprekspartner van een grote partij, waar allerlei drukkingsgroepen op de stoep staan te dringen. Historische verwantschappen kunnen de relatie een beetje redden maar niet te veel. Ik noem dat groeipijnen. Het verklaart ook een beetje de gebetenheid en frustratie van de VVB.

Ondertussen komen er van de eerste drain, naar Vlaams Belang, terug naar de niet-partijpolitieke Vlaamse Beweging. Reden voor N-VA om die Vlaamse Beweging met nog meer argwaan te bekijken. ‘Ze halen de vijand in huis’ (in de partijpolitiek zijn er blijkbaar enkel partijleden en -tegenstanders). Je kan in de ogen van een politieke partij als middenveldorganisatie niets goed doen, je bent een tegenstander voor je het goed en wel beseft.

Op dit moment oogt de partijpolitieke Vlaamse Beweging een stuk aantrekkelijker dan de niet-partijpolitieke. De niet-partijpolitieke heeft weinig te bieden, de partijpolitieke heeft dat wel. Het is een succesvol verhaal en ‘als je wint, heb je vrienden. Rijen dik, echte vrienden’. Je moet een behoorlijke idealist zijn om nog in de Vlaamse Beweging actief te zijn en tegen de stroom in te roeien. En dan komt een of andere – excusez-moi le mot – arrogante N-VA’er je even de les lezen.

Wat doen voor wie ?

Misschien moet de vraag niet zijn wat de Vlaamse Beweging voor de N-VA moet doen, maar wel wat de N-VA voor de Vlaamse Beweging kan doen. Wat heeft de N-VA in al die tijd al voor het Vlaamsgezinde middenveld gedaan ? Wat heeft de N-VA voor initiatieven genomen om die Vlaamse Beweging te versterken ? Niets. Buiten de onvoorstelbare herhaalde oproep dat het ondanks de sclerose, toch de taak is van de Vlaamse Beweging om het draagvlak voor onafhankelijkheid te creëren. Eens het draagvlak er is, zal de N-VA dan wel het confederalisme realiseren. Terwijl de N-VA met bijna 100 parlementsleden en een veelvoud van personeel daar vijf jaar belooft over te zwijgen.

Hoe komt het denkt u dat die zuilen zo sterk zijn ? Omdat wetten decreten en subsidieregelementen op kabinetten van de zuilenpartijen op maat werden geschreven. N-VA kiest er niet voor diezelfde weg te gaan. Ik bewonder die rechtlijnigheid, een zeldzaamheid in de Belgische politiek. Hoewel, Econopolis, kan als huisvriend en verdediger van minister Van Overtveldt ruim delen in studies voor het kabinet. Dan had minister-president Bourgeois voor hetzelfde geld zijn onderzoek naar de transfers kunnen uitbesteden aan bijvoorbeeld het AK-VSZ. Waarom niet eigenlijk ? Ze hadden er wezenlijk de Vlaamse Beweging mee versterkt. Hoe doen andere partijen dat ? Ik hoop dat de N-VA zich geen illusies maakt dat ’traditionele zuilpartijen’ hun praktijk zullen stoppen. Op zijn minst kan de N-VA vijlen aan de privileges van de drie grote zuilen en hun organisaties. Ik vrees dat we achteraf zullen moeten zeggen dat we in deze periode een grote kans gemist hebben.

Catalonië

En die vergelijking met Catalonië, daarover moet me ook iets van het hart. De vooruitgang in Catalonië en in Schotland is er gekomen door samenwerking tussen het middenveld en de politieke partijen. Wij hebben geen Guardiola in Vlaanderen. Als Bart De Wever zich morgen openlijk uitspreekt voor Vlaamse onafhankelijkheid stijgt het draagvlak makkelijk met 5 tot 10%. Het is me een raadsel waarom dat niet gebeurt. Als de N-VA morgen kan begeesteren met het positieve project dat de Vlaamse onafhankelijkheid is, dan kan ze daarmee een groot deel van haar electoraat overtuigen. Als dat kan gebeuren in gecoördineerde actie met partners in de Vlaamse Beweging, kan de invloed verder reiken dan enkel het electoraat van de N-VA. Dat hoop ik van het nieuwe Objectief V. Ik hoop dat het een platform wordt waar de Vlaamse Beweging en de N-VA elkaar kunnen ontmoeten en synergiën zoeken.

Beste vrienden N-VA’ers. Als uw bezorgdheid over de Vlaamse Beweging oprecht is, dan wacht ik met ingehouden adem op initiatieven van uw kant. En mag ik zo vriendelijk zijn om de goed werkende communicatiedienst van de partij te verzoeken om iets kritischer of creatiever te zijn bij arrogante beschouwingen over de Vlaamse Beweging ? Schoppen naar onder is beneden de waardigheid van een grote volkspartij.

Foto’s (c) Reporters.