‘FLANDERS AIRPORT’ : WHAT’S IN A NAME ?

 door Bart De Valck – www.doorbraak.be .

Mensen uit de Vlaamse Beweging vielen zowat van hun stoel, toen ze vernamen hoe VVB en TAK afgelopen zondag ‘Brussels Airport’ hadden veranderd in ‘Flanders Airport’. Dat waren ze van ons niet gewoon : dat wij Engels vervangen door ander Engels en niet door Nederlands. Dat gebeurde naar aanleiding van onze solidariteitswandeling te Zaventem. Een mooi, zonnig succes met vlagvertoon, tromgeroffel en flinke toespraken. Heel Vlaams allemaal. De boodschap was dat wij de onzekerheid van werknemers op de luchthaven en van buurtbewoners heel goed begrijpen en wij niet willen dat zij de speelbal zijn van een communautair spelletje. Ja : het communautaire perspectief om naar de patstelling van het vliegtuiglawaai te kijken is te eng. Zaventem is een sociale kwestie, maar ook een geostrategisch dossier.

Net omdat we het communautaire in het dossier van de Brusselse geluidsnormen voorbij zijn, heb ik er geen moeite mee om te zeggen dat dit ‘maar een communautair spelletje’ is. Dit conflict draait niet om transfers in de sociale zekerheid, waarop niet altijd even gemakkelijk de vinger te leggen is. Het gaat ook niet over taalperikelen. Over de transfers en over taalpolitiek in Brussel en de Vlaamse Rand zijn de dikwijls heroïsche discussies nog lang niet beslecht. Ze blijven met de regelmaat van de klok hoog oplopen. Maar ze zijn hier niet of nauwelijks van toepassing.

Om duidelijk te maken dat in het dossier-Zaventem heel andere belangen in de waagschaal liggen, werd ‘Brussels Airport’ dus ‘Flanders Airport’ en niet ‘Vlaanderen Airport’. Vloeken in de Vlaamse kerk ? Wellicht. Maar als je een punt wil maken, moet je boodschap trefzeker zijn. Je kan geen omelet bakken zonder … Juist ! En de kern van de boodschap is de onzekerheid waarmee Brussel een hele regio wil opzadelen. Angst voor de teloorgang van jobs, angst van hele wijken voor de uitbreiding van de luchthaven als gemakkelijkheidsoplossing. De 40.000 jobs behouden is een sociaaleconomische uitdaging van formaat. Het vrijwaren van een groen en cultureel verweven stukje Vlaams-Brabant is evengoed prioritair.

Psychologische oorlogvoering, daar draait het allemaal om. Intimidatie is iets waar Franstalig België een patent op heeft en doet Vlaamse politici te gemakkelijk in hun schulp kruipen. In goed gezelschap van enkele buurtcomités voeren VVB en TAK inmiddels al bijna twee jaar campagne tegen de komst van Eurostadion op Parking C van de Heizel. Daar komt nu onze ijver bij om de luchthaven te redden van leegloop en marginalisering. Wij maken de scherpe analyse dat de “Fédération Wallonie-Bruxelles” op haar manier de zesde staatshervorming uitvoert. Dat doet ze door de federale loyaliteit op te schorten, wat veilig kan omdat er is afgesproken over het institutionele niet te reppen tijdens deze legislatuur.

PS, MR en cdH rollen ‘Plan B’ uit : ze treffen alle voorbereidingen om vroeg of laat zelf als eerste uit België te stappen en Vlaanderen het nakijken te geven. Of, minstens, om ons financieel te chanteren omdat alle voorbereidingen in stelling zijn gebracht. Het hebben van een dreiging is soms namelijk (financieel) interessanter dan het uitvoeren ervan. Om onze weerbaarheid te testen en ons gezag over Vlaams-Brabant uit te dagen, dreigen ze ons te beboeten wanneer vliegtuigen te veel lawaai maken. Om identiek dezelfde reden wil Brussel met Euro-stadion een vinger in de pap in Grimbergen. Dat het ene wordt verstopt achter ecologische drogredenen en het andere achter economische argumenten, is een paradox waaruit voorlopig alleen Vlaamse politici niet wijs geraken.

Geconfronteerd met verschillende Trojaanse paarden tegelijkertijd, mag Vlaanderen niet de fout maken het ene Randdossier op te lossen door een toegeving te doen in het andere. Grimbergen en Zaventem mogen niet elkaars pasmunt zijn. Geconfronteerd met de geopolitieke strategie van de Franstalige politieke partijen, zijn oudbakken communautaire compromissen nefast. Wat de Vlaamse Regering moet doen, is Brussel duidelijk het signaal geven dat zijn toekomst in Vlaanderen ligt. Dat is territoriaal en sociaaleconomisch het geval. Vlaanderen heeft indien nodig de vinger aan de knip van de geldbeurs, en kan die bijgevolg gesloten te houden. Zonder een nieuw belangenconflict tegen de Brusselse geluidsnormen is een financiële drooglegging van Brussel nochtans een weinig geloofwaardig dreigement. En hopelijk hoeft het ook niet zover te komen.

Foto’s (c) Gazet van Hove.