door Jules Gheude – www.doorbraak.be .

Terwijl de Franse wetgevende verkiezingen de PS aldaar op een zware aderlating kwamen te staan, komt hier Elio Di Rupo in een hevig onweer terecht. Misselijk geworden van de reeks schandalen die de PS treffen, heeft CDH inderdaad net besloten om zich terug te trekken uit de bestuursmeerderheden van Wallonië, Brussel en de «Fédération Wallonie-Bruxelles».

Dat is zonder de minste twijfel een uiterst belangrijke beslissing, zelfs al zullen sommigen er een politiek berekende zet in zien : vandaag worden hen in Wallonië 11,9% van de stemintenties toegerekend, en 6,5% in Brussel, zodat de humanisten er geen belang bij hebben om verder nog op weg te gaan met een socialistische partner die meer en meer een lastpost wordt.

Wij hebben al vaker gelegenheid gehad om te wijzen op de enorme verantwoordelijkheid die de socialistische partij draagt, wat betreft de precaire economische toestand waarin Wallonië zich bevindt.

Als sinds de officiële inwerkingtreding van de regionalisering in 1980 – zoetjesaan 37 jaar geleden ! – heeft de PS zo goed als ononderbroken het minister-presidentschap van de regio in handen gehad. Vandaag zien we het resultaat : een werkloosheidsgraad van bijna 14%, en een voortdurend vooruitschuiven van het begrotingsevenwicht.

Er gaapt een kloof tussen een dynamisch Vlaanderen, ondernemend en welvarend, en een Wallonië dat getekend is door politiek-administratieve hypertrofie, product van een ongebreideld cliëntelisme.

De statistieken van de Nationale Bank betreffende de export in 2016 komen deze vaststelling bevestigen : voor het derde opeenvolgende jaar kent Wallonië een neergang (0,5%) met een exportcijfer van 42,6 miljard euro, tegenover een Vlaanderen dat 10,6% vooruitgang boekt, voor een bedrag van 205,7 miljard euro. Zelfs in aanmerking genomen dat 42% van de export hier edelstenen betreft, diamant voornamelijk, komt men niet onder de vaststelling uit dat er tussen beide regio’s geen vergelijking mogelijk is.

Toen hij als piepjonge Waalse minister van Binnenlandse Zaken in 2004 een knuppel in het hoenderhok wilde gooien, haalde Charles Michel zich onvermijdelijk de ergernis van de PS op de nek. Sinds die tijd werd de MR systematisch weggehouden van de macht, zelfs na hun overwinning in 2014.

Vlaanderen verzet zich niet tegen solidariteit, maar als het vaststelt dat Wallonië door inefficiënt en onaangepast bestuur maar niet van de grond komt, is het geneigd zijn knikkers uit het spel te halen. We hoeven hier niet te herinneren aan de analyse van Bart De Wever wat betreft de PS.

De commentaren die je op de sociale media leest, wijzen erop dat de burger baalt van praktijken die erop neerkomen dat om zichzelf te verrijken, men misbruik maakt van de goedgelovigheid van de zwaksten (wat Paul Magnette “les petites gens” noemt). Die ontsporingen spreiden het bedje voor de extremen, zoals bewezen wordt door de spectaculaire opgang van de PTB, vandaag op 20% geschat.

Sinds zijn J’en ai marre des parvenus ! van 2004, heeft Elio Di Rupo aangetoond dat hij onbekwaam is een beter bestuur op gang te brengen. Onbekwaam ook om de PS diepgaand te hervormen, zodat die in staat zou zijn om nieuwe uitdagingen in een veranderende wereld pragmatisch te beantwoorden. We staan veraf van een Gerhard Schröder die op de tijd van vier jaar erin slaagde Duitsland weer op de rails te zetten.

Ook de Franse PS zieltoogt vandaag omdat ze onbekwaam was zich aan te passen. De «réformisten» hebben zich bij het kamp van Emmanuel Macron gevoegd.

En zelfs al zou de beslissing van Benoît Lutgen niet vrij zijn van bijgedachten (beter het schip verlaten dan mee te vergaan), ze biedt toch een gelegenheid om een belangrijke bladzijde om te slaan, zodat Wallonië eindelijk de zuurstof krijgt die het zo nodig heeft.

Het is niet dat Wallonië door een noodlot getroffen is : de regio heeft volop troeven die er enkel op wachten om uitgespeeld te worden. Op vele terreinen zijn er grote besparingen mogelijk, te beginnen bij de intercommunales. Die gelden kunnen dan aangewend worden ter ondersteuning van KMO’s, die immers voor werk zorgen.

Ook moet er werk gemaakt worden van de vernieuwing van het politiek personeel, dat ertoe gebracht moet worden zijn verantwoordelijkheden te nemen, met een scherpe zin voor ethische standaarden zowel als voor bezuinigingen.

 

De MR zou ongelijk hebben als ze niet de hand grijpt die haar vandaag gereikt wordt. De Waalse bevolking verdient beter dan wat men haar tot nog toe voorschotelde.

Generaal de Gaulle zei aan professor Robert Liénard van de Leuvense Universiteit, die hem had opgezocht eind jaren zestig : Welk volk ook kan zich enkel op eigen kracht weer oprichten. Probeer jonge leiders te vinden die het volk de waarheid vertellen, en weten te mobiliseren wat er nog van rest.*

vertaling Marc Vanfraechem