Volgens de onafhankelijk zetelende volksvertegenwoordiger Hendrik Vuye, heeft de beslissing zopas van de cdH om de PS opzij te schuiven in de deelregeringen (in Wallonië, Brussel en de Franstalige Gemeenschap “la Fédération Wallonië-Bruxelles”) de strategie van Bart De Wever pijn gedaan.

De N-VA-leider rekende inderdaad op de overwegende machtspositie van Vlaanderen op het federale niveau om een rechtse sociaaleconomische politiek vorm te geven, die links Wallonië ertoe zou brengen om een nieuwe staatshervorming te vragen. Doel daarbij was om de vereiste speciale meerderheid te bereiken om een confederaal systeem op poten te zetten.

Koers

Duidelijk is dat de MR enkel kan aanvaarden om de PS te vervangen, als ze de garantie krijgt op een sociaaleconomische politiek die compleet breekt met wat er tot nog toe was. Een politiek die zou aansluiten bij de Vlaamse, maar dan op federaal niveau. Maar de volgende regionale verkiezingen hebben plaats in juni 2019, binnen twee jaar dus. Zeker, in die tussenperiode kunnen er belangrijke maatregelen genomen worden, al is die wellicht te kort om significante resultaten op te kunnen leveren.

Anders gezegd : MR en CDH kunnen de steven van het Waalse schip wel radicaal naar rechts wenden, maar dat zal onvoldoende zijn om binnen twee jaar veilig aan te meren. Kan deze gang van zaken het confederale plan van de N-VA doorkruisen ? Alles zal afhangen van de politieke krachtsverhoudingen na de wetgevende en regionale verkiezingen van 2019.

Wordt zij naar de oppositie verwezen, dan zal de PS niet anders kunnen dan grote schoonmaak houden in de partij, om te laten zien dat ze definitief willen breken met de praktijken van het verleden. Bepaalde mandatarissen van de liberalen en de humanisten zijn op ethisch vlak evengoed tekortgeschoten. CDH en MR hebben er dus alle belang bij om onmiddellijk radicale maatregelen te nemen.

PTB

Zal dit alles de gedegouteerde burgers kunnen geruststellen, die meer en meer verleid raken door de sirenenzang van de populisten ? Niets is minder zeker : de PTB wordt nu op 20% geschat. Bij de politieke crisis in Bergen heeft Elio Di Rupo niet getwijfeld om de PTB de hand te reiken, ter vervanging van de MR in de meerderheid. De zaak is voor hem niet doorgegaan, maar we herinneren ons zijn woorden : ‘Ik ben een man die verzameling nastreeft, ter linkerzijde. Wat we nodig hebben is een sterke linkerzijde, die regeringsverantwoordelijkheid neemt.’

Niets met andere woorden zegt dus dat daags na de verkiezingen van 2019 Elio Di Rupo niet zal proberen in het Waalse Gewest een meerderheid te vormen met de partij van Raoul Hedebouw. Temeer daar deze vandaag niet langer zegt dat zijn partij niet eerder dan binnen vijftien jaar daarvoor klaar zal staan.

Na 2019 in de Waalse regering ?

BDW

In dat geval krijgt de strategie van Bart De Wever weer haar volle betekenis. Hij zou dan inderdaad geconfronteerd worden met wat hij noemt een socialistisch-communistisch Wallonië. Anderzijds, als de kiezer tevreden zou zijn met de nieuwe politieke wind in Wallonië, en hij de MR en het CDH zou aanmoedigen om door te gaan op die weg, dan zal het de N-VA minder makkelijk vallen om haar confederale model door te drukken.

De peilingen laten evenwel zien dat zij incontournable zal zijn bij de vorming van een nieuwe Belgische regering. Bij een totale blokkering kan België, zoals François Perin in 1981 schreef, verdwijnen door implosie. En steunend op zijn democratische legitimiteit, kan het Vlaamse Parlement dan eenzijdig de Vlaamse onafhankelijkheid uitroepen. Herinneren we even aan de woorden van Peter De Roover, fractieleider van de N-VA, op 15 oktober 2016 : Als we met het Vlaams Belang een meerderheid vormen, eisen we de onafhankelijkheid.

Om in de gaten te houden, zoals men zegt.

 

vertaling Marc Vanfraechem

Coverfoto : Jules Gheude