Opiniërende journalistiek ? Niet toevallig De Standaard

Blz. 1. De helft van de voorpagina wordt in beslag genomen door een artikel over een aanval van de grootste onderwijskoepel op de grootste regeringspartij. Opvallend : het artikel verwijst nergens naar de minister van Onderwijs, nochtans lid van een partij gelieerd aan de onderwijskoepel (‘Katholiek Onderwijs clasht met N-VA‘).

Blz. 2. In het editoriaal suggereert de hoofdredacteur van de krant, overigens zonder enig bewijs aan te voeren, dat de grootste regeringspartij de macht wil grijpen over het Vlaamse onderwijs. (‘Machtsstrijd over Vlaams onderwijs’).

Blz. 6. Een artikel met talrijke ruim bemeten quotes van een Groen-parlementslid luidt de doodsklokken over de klassieke levensbeschouwelijke vakken. De journalist noemt alleen het aantal leerlingen die een vrijstelling vragen (zo’n 2.300), niet het totale aantal leerlingen in het middelbaar onderwijs (zo’n 438.000) (‘Godsdienst ? Zedenleer ? Nee, bedankt’).

Blz. 7. Interview met sheikh Mansour bin Bashir al Bitke uit Dubai, die de bouwaanvraag voor een Mohammedaans gebedshuis liet uithangen bij een braakliggend perceel in Brakel. Het blijkt te gaan om een kunstwerk van dhr. Leo Copers, die er zijn maatschappijkritiek gestalte mee geeft. Hij koos de wijk in Brakel omdat er alleen “goed verzorgde Vlaamse families” wonen, “geen zwarte mensen, geen gesluierde vrouwen, geen moslims”. Dhr. Copers hamert nogal op het onstuitbare feit genaamd multiculturele samenleving (‘Ik bracht grote, boze wereld binnen in idyllisch wijkje’).

Blz. 8. Reportage uit Mohammad en Habibullah, twee Afghaanse vluchtelingen die onafhankelijk van elkaar naar België gevlucht zijn en hier herenigd werden door het Rode Kruis. Het stuk besluit met een amper verholen aanbeveling om te storten voor het Rode Kruis (‘De ene broer kwijt, de andere gevonden’).

Blz. 12. Positief portret van de Anneessens-Funck-school in Brussel, onder meer bekend als alma mater van één van de terroristen die in november 2015 een spoor van bloed trokken door Parijs. Warme ondertoon over “moeilijke scholen”, die toch de moeite waard blijken (‘Soms heel autoritair, soms met humor’).

Blz. 13. Positief portret van het Atheneum van Vilvoorde, nog zo’n “moeilijke school”. Een idealistische lerares getuigt hoe zij het verschil maakt : “Een meisje van het derde jaar kwam naar me toe (…) . Ze werd uitgehuwelijkt en had nog geen seksuele voorlichting gehad. Ik moest het haar uitleggen. Toen de les afgelopen was, zag ik dat ze haar vriendinnen aan het informeren was. Iedereen stond met open mond te luisteren. Toen besefte ik echt wel dat ik een verschil kan maken” (‘Een meisje vroeg raad : ze zou uitgehuwelijkt worden’).

Blz. 13. Forum voor de advocaat van de gedode terrorist die vorige week 3 militairen aanviel in Brussel (in het artikel wordt hij niet omschreven als “terrorist”, noch wordt verklaard waarom een dode man een advocaat nodig heeft). De advocaat verklaart dat zijn “cliënt” psychiatrische problemen had en zo vatbaar was voor manipulatie (‘Aanvaller verbleef in psychiatrisch ziekenhuis’).

Blz. 14. Artikel in de reeks ‘The Summer of Love : 50 jaar later’. Quote uit de inleiding : “Anno 2017 is de nieuwe hippie een salafist” (‘De hemel is niet goedkoop‘).

Blz. 20. Analyse legt ons uit waarom tientallen miljoenen “hopelozen” (sic) haast geen andere keuze hebben dan richting Europa trekken (“Olie is Afrika’s vloek”).

Blz. 34. Opiniestuk van een “stadsgeograaf” die ons vertelt dat staatssecretaris Theo Francken allerlei perverse machinaties aanwendt om de natuurlijke sympathie van Vlamingen voor economische migranten tegen te gaan. Het stuk is een pleidooi om een permanent en “mediageniek” tentenkamp te laten ontstaan in het Maximiliaanpark, omdat dit directe solidariteit faciliteert (‘Solidariteit minder mediageniek maken doe je zo’).

Blz. 36. Dalilla Hermans ontwaart racisme in de bokskamp tussen Mac Gregor en Mayweather, gewonnen door die laatste (‘Dance, monkey, dance’).

Blz. 36. Om de cirkel rond te maken, maakt het hoofd van de grootste onderwijskoepel het proces van de grootste regeringspartij, die de vrijheid van onderwijs zelf ten gronde zou richten (‘N-VA vernietigt DNA van katholiek onderwijs’).

Zo. Dat was dus De Standaard. En hou nu allemaal op met zeuren over opiniërende journalistiek.