Loont geweld in een maatschappij die van geweldloosheid haar handelsmerk heeft gemaakt ? Loont geweld op een continent dat al decennia lang officieel geen oorlog meer heeft gekend ? Hebben burgers in deze officieel pacifistische maatschappij nog een weerbaarheid om zich tegen zwaar geweld te verzetten ? Enkele gebeurtenissen in het buitenland lijken aan te geven dat zwaar geweld blijkbaar loont, nog steeds, en misschien zelfs steeds meer !
Allochtonen tegen migranten
In het Franse Garges-lès-Gonesse werd een huis dat toebehoorde aan een gepensioneerde Noord-Afrikaanse man, al een tijd belaagd door Roma. De overheid deed niets. Enkele tientallen ‘jongeren’ (van Noord-Afrikaanse afkomst dus) hebben zich ermee bemoeid, op een doortastende manier én met het gebruik van wapens. Ze hebben het huis van de man ontzet. De pesterijen van de zigeuners zijn gestopt. Ook dan reageerde de overheid niet. En in Notre-Dame-des-Landes heeft de Franse president Macron onlangs laten verstaan dat het aangekondigde vliegveld er toch niet komt. Hij heeft hiermee vooral toegegeven aan de ‘zadisten’, aanhangers van een “Zone à défendre”, “Bevrijde zone”. ‘Zadisten’ zijn gewelddadige militante anarchisten, die in het verleden verschillende vreedzame manifestaties in Nantes tegen de aanleg van het vliegveld helemaal ondersteboven hebben gekeerd met hun provocaties en geweld. “Bevrijde zones” zijn eigenlijk een ander woord voor ‘no-go-areas’.
Los van de vraag of het vliegveld op die plaats nut had, lijkt Macron met dit gebaar toe te geven dat hij niet kan optreden tegen zwaar geweld. Een signaal dat kan tellen !
De boodschap van dit geweld ?
Als een sociale of etnische groep zich organiseert en besluit een deel van de publieke ruimte van de overheid over te nemen en te bezetten, komt dit telkens ook neer op een capitulatie van de overheid. Deze feiten gaan hand in hand met een andere vaststelling : dat de overheid absoluut geen oren heeft naar (vreedzame) internetpetities, vreedzame manifestaties met ‘roze ballonnetjes’ of groots opgezette ‘colloquia’.
De perceptie bij het grote publiek is dan de volgende : de minste individuele inbreuk, de minste individuele daad van rebellie wordt onmiddellijk én zwaar gesanctioneerd. We moeten er geen tekening bij maken wat er gebeurt als u een individuele betaalstaking zou organiseren, omdat u vindt dat de overheid haar overheidstaken niet goed nakomt, of gemaakte afspraken schendt ! De Franse staat – en we kunnen de vaststelling doortrekken naar alle West-Europese overheden – komt sterk uit de hoek als het om zwakkere of geïsoleerde burgers gaat. Maar dezelfde overheden zijn bijzonder toegeeflijk tegenover sterke, georganiseerde en zelfs gewelddadige tegenstanders.
Piet Van Nieuwvliet – © ’t Pallieterke. 
Foto’s (c) Gazet van Hove.