Bekerfinales : een feest
Men verwachtte veel van de confrontatie tussen Racing Genk en Standard. Ondanks de bittere koude was het Koning Boudewijnstadion goed gevuld voor de bekerfinale. Helaas, de finalisten maakten er een wansmakelijke vertoning van. Dat men mensen voor zo’n schouwspel laat betalen, is pure diefstal.
Genk en Standard spelen ook in play-off 1. Als de wedstrijd van zaterdag een voorproefje was van wat ons op het einde van de maand maart te wachten staat, dan houd ik mijn hart vast. Er werd ons niets bespaard. Dat onding duurde zelfs 120 minuten. Uiteindelijk won Standard met 1-0. Maar laat ons daarover zwijgen, ik heb geen goesting om daar woorden aan vuil te maken.
Geblutste beker
Normaal is het spelen van een bekerfinale een unieke belevenis voor een voetballer. Ik speelde er vijf. Vier keer wonnen we, één keer verloren we. In 1975 schoven we met Anderlecht Antwerp opzij met 1-0. Speciaal voor die match werd Arie Haan weggehaald bij Ajax, waar hij op een zijspoor was geraakt. Toen hij voor de laatste training de kleedkamer binnenkwam, zag ik veel gefronste wenkbrauwen bij mijn collega’s. De Nederlander kampte met overgewicht. Zeker 15 kg te dik. Hij kwam de ganse match niet uit de middencirkel. Feitelijk wonnen we met tien man tegen de Great Old. Na de wedstrijd voerde Arie natuurlijk het grote woord tegen de pers. Hij gedroeg zich als de matchwinnaar, en dat was de volgende vijf jaar niet anders !
In 1976 ging Lierse voor de bijl, met 4-0. Voor de bekeruitreiking hadden we onze shirts gewisseld met de Lierenaars. ‘s Anderendaags stonden de kranten vol foto’s van Anderlechtspelers die pronkten met de trui van Lierse, met duidelijk in beeld de naam van hun sponsor, C&A. Leuke publiciteit ! Constant vanden Stock was razend. Hij riep : “Vraag maar aan C&A of zij jullie gaan betalen.”
Na de wedstrijd was er een etentje in het Atomium. De sfeer was bedrukt, nog zacht uitgedrukt. De finale tegen Lierse was de laatste match van onze trainer, Hans Croon. Hij werd vervangen door Raymond Goethals. Onverwacht, want de Nederlander had dat seizoen al de Europacup der bekerwinnaars gewonnen. De spelers hadden er alles aan gedaan om Croon in het zadel te houden, maar tevergeefs. Het antwoord van Vanden Stock was duidelijk: “Ik ben hier de baas, en ik bepaal wie de trainer wordt en niet de spelers !”
Een ploegmaat, van wie ik de naam liever niet noem, liet de beker uit zijn handen vallen, later op de avond. Opzettelijk of niet ? Dat was niet duidelijk. Een serieuze ‘bluts’ was in elk geval het resultaat. Onze geliefde voorzitter was daar niet mee opgezet en hij riep : “Dat gaat die komiek geld kosten !” Hij heeft nooit geweten wie de dader was…
Gille van Binst
in
© ‘t Pallieterke
