www.doorbraak.be – door Pinar Akbas .
Ik heb lang getwijfeld over dit stuk. Ik wist niet of ik er iets over moest schrijven aangezien half Vlaanderen al zijn mening heeft gespuid over dit onderwerp. Wilde ik mij wel mengen in de hysterie en de provocatie ? Of ging ik de actualiteit dood relativeren ? Hoe je het ook draait of keert, je zal een label krijgen voor de woorden die je gaat tikken omdat het nu éénmaal over de islam gaat. De godsdienst die emoties opwekt bij links en rechts en die Vlaanderen verstikt en afschrikt met zijn dominante aanwezigheid.
Elke zot kan in dit land een politieke partij oprichten
Een paar religiegekken hebben het idee gekregen om een politieke partij op te richten die Islam heet. Ze komen al met een paar partijstandpunten naar buiten. Rolpatronen en het patriarchaat zijn de meest voorspelbare gegevens in een religie, maar je zou denken dat een partij die in een democratisch land opkomt zijn archaïsche standpunten nog even zou bedekken met termen als de gematigde islam of iets dergelijks. Een beetje zoals Erdogan in 2002 Europa en de Turkse elite heeft misleid. Maar hulde voor hun transparantie dus. Het openbaar vervoer moet voor mannen en vrouwen gescheiden zijn en ze willen een islamitische staat oprichten binnen de Belgische grondwet. De Nederlandse Machteld Zee had het enkele jaren geleden al over de islamisering van Europa en de usefull idiots die deze religiegekken steunden in hun ambities. Wij, Vlamingen, zijn gesteld op vrijheden. Elke zot kan in dit land een politieke partij oprichten. Het gaat erom hoe we deze mensen telkens de kans geven om in de schijnwerpers te staan. We kunnen ze negeren, censureren, ontwijken en gewoon doodzwijgen. Of je kan telkens de dialoog aangaan met deze mensen maar dat lijkt me energieverspilling gezien de vele uren zendtijd die ze hebben gekregen van de publieke omroep in programma’s als Terzake en De Afspraak.
Ik was laatst op Instagram aan het scrollen waar ik botste op een filmpje van een lerares islam die een ramadanfestival promootte dat op het Kolonel Dusartplein in Hasselt zal doorgaan dit jaar. Ik weet niet wat dit inhoudt. Ik vind er verder ook geen informatie over. Het is de uitgaansbuurt van Hasselt. Op het plein zijn er cafés waar alcohol wordt geserveerd. Waarom wordt uitgerekend op deze plek een religieuze evenement georganiseerd ? Ik dacht dat de moskeeën daarvoor dienden ?
Religie wordt ons opgedrongen, of we er nu akkoord mee gaan of niet
Dit is godsdienstvrijheid in een notendop. De moslims hadden noden en behoeftes om hun religie te beleven in België. De overheid en vooral de politieke partijen vonden in de jaren 80 dat deze mensen ook moesten geïnformeerd worden over hun rechten en vrijheden. Dat was niet genoeg, de moslims klaagden dat ze geen gebedshuis hadden. Toen zei de overheid : hier zijn een paar honderdduizend Belgische Franken, jullie jaarlijkse subsidie in het kader van godsdienstvrijheid. Dat bleek ook niet voldoende te zijn : godsdienstlessen op school, hoofddoeken, halalmaaltijden, ramadan … letterlijk alle onderwerpen kwamen in de actualiteit sinds de jaren 80. Religie wordt ons opgedrongen, of we er nu akkoord mee gaan of niet. Als ze dan toch zo van hun religie houden, waarom verhuizen ze niet naar hun land van herkomst ? Deze vraag hoor ik constant in discussies. Ik houd niet van zulke vragen en argumenten in discussies. Ik ben eerder voorstander van het analyseren van gedrag. Hoe komt het dat moslims het gevoel hebben dat ze voortdurend worden achtergesteld en dat hun vrijheid op godsdienstbeleving wordt beperkt in het meest vrije land in West-Europa ? Waarom schrijven hoogopgeleide moslima’s enkel over hun hoofddoek en waarom wil een lerares islam een religieuze festival organiseren in hartje Hasselt ? Waarom heeft men nood aan islamitisch recht binnen de Belgische wetgeving ? Kan iemand mij antwoorden geven op deze vragen zonder dat ik voor islamofoob word uitgescholden ? En kunnen mensen die Schild en Vrienden als tegenargument counteren even zwijgen alsjeblieft ?
Alles draait om respect en dialoog
Ik sta pal met mijn beide voeten in de huidige maatschappij. Ik kom dagelijks mensen tegen die nood hebben aan spiritualiteit en religie tijdens hun ziekte. Wie ben ik als atheïst om hierover te oordelen ? We hebben in de instelling waar ik werk een kapel waar elke zondag een mis wordt gehouden. Soms zeg ik voor de grap aan mijn patiënten die naar de mis willen gaan dat ze een goed woordje voor me moeten doen bij de Heer. Ik heb een goed contact met de pastorale dienst met wie ik een project ben gestart rond diversiteit. Alles draait om respect en dialoog. De gesprekken zijn soms diepgaand en spiritueel, alle onderwerpen komen aan bod : abortus, transgenders, holebi’s maar ook religie en tradities. Het interessante aan deze dialogen is dat we echt naar mekaar luisteren en van mekaar leren zonder dat we mekaar provoceren of onze eigen visie of ideologie opdringen.
Als de moslimgemeenschap echt een plaats in de huidige samenleving wil krijgen moet ze meer doen dan over de islam te praten. De moslims moeten hun blinde vlekken erkennen en verder kijken dan hun religie. Hun religieus fundamentalisme hindert de samenleving te groeien en de echte diversiteit te omarmen. Diversiteit is zo’n ruim begrip dat we zelfs verschoten zijn van de grootte van ons project in het ziekenhuis. Ik ben elke dag met diversiteit bezig zonder dat ik daar religie voor nodig heb. Het is zo jammer dat de moslimgemeenschap dit gegeven heeft gereduceerd tot enkel godsdienst. Geloof mij op mijn woord dat de echte diversiteit mooi, warm en ontroerend is. Ik zie het elke dag in het ziekenhuis.
Foto’s (c) Gazet van Hove.