De aanhoudende aandacht voor de klimaatbetogingen en het gebrek aan een onderbouwd debat is geen toeval. De media en de linkerzijde hebben besloten dat alles in het werk moet worden gesteld om Groen de verkiezingen van 26 mei te doen winnen. Ondertussen tast iedereen in het duister over de kostprijs van de zogenaamde ‘klimaatomslag’. De factuur is blijkbaar voor later.
Minimaal vijftien minuten, dat is de tijd die VRT en VTM tijdens hun journaal vrijmaken om verslag uit te brengen van de opeenvolgende klimaatmarsen. De reporters ter plaatse konden hun opwinding amper de baas. Het was meer dan eens een tenen-krullende vertoning. Tal van journalisten maakten zich in de media vrolijk over de spijbelende scholieren. Privé is privé, maar plots kwamen we via Facebook en Twitter te weten dat de kinderen van redacteurs met graagte mee optrokken in de betogingen. Meestal scholieren humane wetenschappen, zo bleek, want wie wiskunde of Latijn studeert, bleef braaf op school. Ook de leerlingen uit het technisch en beroepsonderwijs. En de allochtonen zowaar, wat voor de politiek correcte goegemeente een domper op de vreugde was.
Wie familie en kennissen heeft in de onderwijswereld hoorde de voorbije weken regelmatig het verhaal dat een aantal scholieren door leerkrachten maatschappelijke vorming, godsdienst en zedenleer verplicht werden om aan de betogingen deel te nemen. Een bewijs dat hier een agenda achter schuilt. Critici zeggen dat dat complottheorieën zijn van “mannen van middelbare leeftijd”. En dat we daar maar beter over zwijgen. Tine Hens, een schrijvelaarster van MO* Magazine, stelde in De Afspraak zelfs dat klimaatcritici best niet meer aan het woord worden gelaten. Het journalistieke heir – dat nochtans snel op de barricaden klimt om de persvrijheid te verdedigen – bleef stil.
Groen helpen richting een groen-blauwe as
Zo denkt zelfverklaard democratisch links dus. Niet verwonderlijk, want het doel heiligt de middelen. En het doel is Groen naar een verkiezingsoverwinning loodsen. Voor één keer heeft één partij de volledige pers mee. In het verleden was de pers wel overwegend links, maar de stemmen van de journalisten werden verdeeld onder socialisten, groenen, extreemlinks en een verdwaalde links-liberaal die dan toch voor de Open Vld koos. Vandaag is het motto “alles voor Groen”. Het is een gratis verkiezingscampagne geworden. Het aantal keren dat Meyrem Almaci intussen op radio en tv is verschenen, is amper bij te houden. Maar de topvrouw van Groen krijgt haar opwinding moeilijk onder controle. Ze pleit, vier maanden voor de verkiezingen, zowaar voor een ‘klimaatcoalitie’. Kritische vragen zoals ‘zouden we het resultaat van de stembusslag niet beter afwachten ?’ kwamen er niet.
Blijkbaar ligt de samenstelling van de volgende regeringen al vast. En de voorkeur van de pers gaat duidelijk uit naar de groen-blauwe as. De Vlaming wordt om de oren geslagen met analyses die moeten aantonen dat er een gat in de markt is voor een blauw-groene coalitie. Open Vld heeft inmiddels een groen jasje aangetrokken. Plots ligt een volledige analyse klaar om het bedrijfswagenpark over vijf jaar volledig te vergroenen.
In de politieke hoofdkwartieren van de andere partijen – uitgezonderd Vlaams Belang en N-VA – neemt de nervositeit toe. De Vlaams-nationalistische partijen zullen zich de komende maanden profileren als ecorealisten. Weg van de hysterie. Zij kunnen garen spinnen bij de polarisatie en zich afzetten tegen Groen. Open Vld probeert zich aan het groene karretje vast te haken, maar de socialisten en de christendemocraten dreigen tussen twee stoelen te vallen. De vliegtuigtaks van Joke Schauvliege is te gek voor woorden als men weet dat de ecologische voetafdruk van de luchtvaartsector maar een paar procent is van de totale industrie.
Sp.a en PVDA proberen in te spelen op de mogelijke kostprijs van de klimaatomslag, maar zeker de partij van John Crombez wordt hier amper gehoord. Peter Mertens (PVDA) blaast warm en koud. De neocommunisten doen mee aan de klimaatbetoging, maar waarschuwen tegelijk (en terecht) “dat we ons met de blauw-groene as blauw gaan betalen aan groene taksen”.
Waar is het inhoudelijke debat ?
De slogans bewijzen dat het debat over klimaat van een nooit geziene schraalheid is. Iedere discussie over de opwarming van de aarde en de menselijke rol daarin is taboe. Ja, zelfs praten over de manier waarop men de CO₂-uitstoot kan doen dalen, is moeilijk. Want de eco-activisten worden niet graag met cijfers geconfronteerd. Dat de uitstoot van de wagens aanzienlijk verlaagd is, bijvoorbeeld, van factor 100 in 1990 naar factor 78 vandaag.
En om het in perspectief te plaatsen : de Belgische CO₂-uitstoot bedraagt 100 miljoen ton. In China is dat 9.800 miljoen ton, maar dat zal een volgende regering wellicht niet beletten om de groene taksen aanzienlijk te verhogen, waarbij de gewone burger de factuur zal moeten betalen. En nieuwe milieutaksen zullen vooral tot doel hebben de spilzieke overheid bij te springen en putten in de staatskas te vullen. Dat vertellen de klimaatactivisten u niet.
© ’t Pallieterke – redactie Politiek.
Foto’s © Gazet van Hove.