Door Ebru Umar in ’t Pallieterke .
De Nederlandse premier Mark Rutte sprak zich afgelopen week uit over de ‘ongeregeldheden’ in de Schilderswijk. De Schilderswijk is een prachtige authentiek gebouwde wijk in Den Haag, waar zich in de jaren zeventig en tachtig vooral migrantenfamilies gevestigd hebben. Vandaag de dag is het een probleemwijk waar Turkse en Marokkaanse jongeren ‘rellen’.
Het is in Nederland niet zo erg als in Molenbeek en met het parlement op een steenworp afstand van de Schilderswijk, zal het ook nooit zo erg worden. Maar zeg nooit nooit. De beelden die afgelopen week de tv haalden, waren bruut. Politie, Mobiele Eenheid, in brand gestoken auto’s, gevechten… totale anarchie op Nederlandse bodem. Waarbij anarchie een eufemisme is voor ‘clash of cultures’.
“Grote groepen jongeren gaan ’s avonds de straat op en maken ruzie met de politie,” klonk het op de Nederlandse staatstelevisie. Nou ja, het was de uitleg van het jeugdjournaal, dat ook nog een poging deed om te verklaren waarom het gebeurde. Best inhoudsloos. Er is geen enkele uitleg mogelijk waarom grote groepen jongeren ’s avonds de straat opgaan om ruzie met de politie te maken. Wat de lol van rellen is, kan niemand verklaren. Wat de lol van vernielen is ook niet. Het enige wat kan, is wijzen op de dadergroep : tuig. Racistisch, onopgevoed tuig met een etnische achtergrond en vaker moslim dan niet.
Gelukkig sprak onze premier zich erover uit : hij noemde ze losgeslagen tuig waarvan de ouders niet ingrijpen. Idioot gedrag waar hij geen verklaring voor ging zoeken, het hoort gewoon te stoppen. Zinloos, onaanvaardbaar gedrag: “Wat doen de ouders dat ze dit toelaten ?”, vroeg hij zich af. Nietszeggender kan het niet worden. Daar is de man politicus voor.
De waarheid is dat dit zinloze, onaanvaardbare gedrag – van een door premier Rutte niet nader gedefinieerde groep – al jaren plaatsvindt. Ikzelf schrijf er sinds 2003 over. En op de sociale media ging een krantenartikel rond uit 1998, waarin de toenmalige Amsterdamse burgemeester Patijn zich beklaagde : “Amsterdam is de rellen zat. Niemand weet raad met Marokkaanse jongeren.”
Toen niet. Nu niet.
Zalig is het leven van een politieke bestuurder. Je benoemt een probleem, in 1998 nog specifiek “Marokkaanse jongeren”, toont een streng gezicht tijdens de veroordeling van het probleem en doet verder exact helemaal niets. Er is geen verklaring voor waarom 22 jaar nadat al in de krant gedrukt stond dat Marokkaanse jongeren op straat rellen, dit nog steeds gebeurt. En het alleen maar erger is geworden. Het zal de tijd van de politieke bestuurder wel duren, pas op voor discriminatie en opgelet, zitten we in een verkiezingsjaar of niet ?
Columnisten voor mij schreven krantenkolommen vol, en ook na mij zal dit blijven gebeuren. Alleen al omdat onze 
premier het tegenwoordig over tuig heeft, zonder ze Marokkaan te noemen of als moslim te definiëren. Voegt het wat toe dan, die omschrijving ? Dat zouden keurige blanke mensen kunnen zeggen die de mond vol hebben van gerechtigheid en barmhartigheid richting de migrantenpopulatie, maar die zelf keurig achter hekken in de blankst mogelijke wijken wonen. Maar het antwoord is : “JA ! Het voegt wat toe !” Vijftig jaar migratie heeft niet geleid tot integratie, heeft niet geleid tot acceptatie, heeft niet geleid tot assimilatie. Integendeel. Vijftig jaar migratie heeft geleid tot een tweedeling in de samenleving. In een deel wordt multiculturaliteit omarmd omdat het doet denken aan exotische reizen. Verrijking van de geest. Het is ook makkelijk omarmen als je de werkelijkheid niet dagelijks meemaakt in je straat, op de school van je kinderen, bij het boodschappen doen. Althans, voor de bühne wordt gesproken over verrijking, achter de schermen geldt “not in my backyard”.
Want in die andere ‘backyard’ is het leven anders. Daar heeft zich een samenleving ontwikkeld waar de islam de baas is, vrouwen binnengehouden worden, afgegeven wordt op Nederland en Europa en enkel het recht van de sterkste telt. Rellen om het rellen – waar zijn de ouders ? Een vraag die ook al jaren en jaren en jaren gesteld wordt en waarbij het antwoord simpel is : thuis. Afwezig. Ze fokken kinderen, maar opvoeden behoort niet tot het zorgpakket.
Moet je dit benoemen ? Ja. Zolang migratie niet ophoudt, zal de tweedeling in de samenleving alleen maar groter worden. De import van andersdenkenden, andersgelovigen heeft in 50 jaar tijd het geweld op straat alleen maar vergroot. Ieder weldenkend mens weet wat er gebeurt als er nog meer van dit soort mensen zich hier vestigen. Behalve blijkbaar politici en beleidsvoerders.
Foto’s (c) Gazet van Hove.