Een jaar om (nooit) te vergeten
De laatste week van het jaar 2020 geven wij onze lezers de kans om de Doorbraakpersoon van het jaar te verkiezen. De voorbije dagen kon u hier al de portretten lezen van de genomineerden: Samuel Paty, Ahmadreza Djalali, Conner Rousseau, Erika Vlieghe en Ivan Van de Cloot. Ondertussen kan u hier ook stemmen, nog tot de laatste dag van dit te vergeten jaar. Laat u ons weten wie volgens u mag uitgeroepen worden tot de persoonlijkheid van het jaar ?
Westerse waarden
Paty werd het slachtoffer van zijn ijver om de westerse waarden uit te dragen en uit te leggen aan zijn leerlingen. We mogen dat niet vergeten. We mogen op die waarden niet toegeven. Zelfs niet in tijden van corona. Al lijkt dat al te laat. 
Djalali staat symbool voor zoveel mensen die gegijzeld zijn. Vaak compleet onschuldige mensen die meegetrokken worden in een maalstroom. In het geval van Djalali, door een misdadig regime dat hem gebruikt in een cynisch internationaal machtsspel. Het zijn zinloos verwoeste levens.
Nieuwe politiek
Conner Rousseau staat voor een nieuwe politieke generatie. Politieke sociale marketing ten top. Maar toch slaagde de jonge voorzitter er ook in om N-VA en PS bij elkaar te krijgen. En verdiende hij het respect van vele van zijn door de wol geverfde collega-partijvoorzitters. Je mag van Rousseau zeggen wat je wil, hij trok een lijn in de Vlaamse politiek in 2020.
Erika Vlieghe is die andere experte. Experten bepaalden voor een groot deel ons leven dit jaar. De politici verstopten zich achter de experten en sommige experten waanden zich meer dan adviseur. Het was een moeilijk evenwicht. Want wie wil nu niet ‘dé wetenschap’ volgen als politicus ? Tot blijkt dat ook de experten het niet altijd eens zijn. Dat er ook in de wetenschap verschillende opinies kunnen bestaan. En ja, dat we goede experten nodig hebben om politici wegwijs te maken. Politici die moeten beslissen, moeten durven beslissen en zelf voor hun beslissingen staan.
Te weinig luizen
Eigenlijk is ook Ivan Van de Cloot zo een expert. Hij durft heilige huisjes aanpakken en houdt zijn mond niet als hij weet dat hij een ‘moeilijke’ boodschap heeft. Van de Cloot kijkt niet om. Hij is verrassend consequent. Lees wat hij in februari schreef over de coronacrisis en wat hij vandaag schrijft. Daar zit lijn in. Hij is de econoom die de overheid op haar verplichtingen wijst. En niet aarzelt ook de fouten in de verf te zetten. Een luis in de pels, zoals er te weinig zijn.
De verzorgenden
De verzorgendenDat we de verzorgenden niet hebben toegevoegd wil niet zeggen dat we hun inspanningen niet waarderen. Maar de media die hen nu zo naar voren schuiven — en wij als maatschappij — zijn eigenlijk hypocriet. We keken weg toen hun werk alsmaar moeilijker werd en alsmaar meer door de tijd gemeten. Toen ‘ons Germaine’ ‘die van kamer 113’ werd. Toen verzorgenden vrijwilligers moesten inschakelen om tijd te nemen voor mensen. Hun tijd was gemeten, 6 minuten hier, 10 minuten daar. De zorg die ze willen brengen, kon vaak niet meer door ‘het systeem’.
We wisten het allemaal dat het zo werkte in rusthuizen en ziekenhuizen. Maar we zwegen. We hadden een crisis nodig om ons wakker te schudden. We applaudisseerden onszelf een goed geweten, om 20.00 uur, tijdens de eerste lockdown. Nu zouden ze de evidente persoon van het jaar zijn en morgen alweer de besparingspost in de sociale zekerheid. Of het slachtoffer van de Belgische constructie.
Vergiftigd geschenk
De woonzorgcentra zijn sinds de zesde staathervorming overgeheveld van het federale naar het Vlaamse niveau. Nu zeggen dat de situatie daar bewijst dat Vlaanderen niet werkt, is veel te kort door de bocht. Vlaanderen heeft nog niet genoeg tijd gehad om de rampzalige situatie recht te trekken. Elk Vlaams Parlementslid met een beetje eergevoel zou zich verplicht moeten voelen dat verder op te volgen. Alleen dan doe je de ouderen, de verzorgenden en de coronaslachtoffers recht.
Een jaar om (nooit) te vergeten
2020 wordt een jaar om nooit te vergeten. Dat dragen we ook verder uit in onze reeks eindejaarsinterviews, van kerstdag tot na 1 januari, met een al even eigenzinnige keuze van geïnterviewden.
En mag ik het ten slotte ook eens over onszelf hebben ? Want dit eigenzinnige jaar was ook bijzonder voor Doorbraak. Het jaar waarin we onze abonnementsformule lanceerden, een manier om duurzaam Doorbraak te verankeren. Gedragen door abonnees. 2020 was ook het jaar dat we van louter opinie de bocht namen naar opinie en duiding, analyse en interviews. Dat laatste deden we natuurlijk al langer. Maar ook het jaar dat de podcasts een vaste waarde werden. Onze online boekhandel groeide explosief. Doorbraak Wijn kwam er bij. We gingen een samenwerking aan met De Witte Duivel en Willems Uitgevers. Ook dat was 2020.
Zalig
Eerlijk ? Die abonnementsformule was een (berekende) gok. Maar het resultaat overtreft ruim onze verwachtingen. Dat geeft aan dat er een draagvlak is voor Doorbraak. Dat daagt ons uit om Doorbraak nog verder uit te bouwen. We zijn vastbesloten om dat te doen.
Graag eindig ik met wensen. Staar u niet blind op wat niet kan, geniet van wat wel kan. Er komen andere tijden.
Zalig kerstfeest, prettig eindejaar en hopelijk tot ziens op een Doorbraakactiviteit in 2021. En vergeet vooral niet te stemmen voor ‘uw’ persoonlijkheid van het jaar.
Dit artikel wordt u aangeboden door de Vrienden van Doorbraak
Door een jaarlijkse of maandelijkse bijdragen financieren de Vrienden van Doorbraak de publicatie van de gratis toegankelijke artikels op doorbraak.be. Onze vrienden krijgen ook korting in de Doorbraak winkel en exclusieve uitnodigingen.
Hartelijk dank voor uw steun als Vriend van Doorbraak.