DS Weekblad, een artikel over Raoul Hedebouw citeren ze zijn vader Hubert : “…als je in een maatschappij echt iets wil veranderen, je vroeg of laat op het geweld zult stoten van de mensen die het voor het zeggen hebben. Ofwel capituleer je, ofwel ga je daartegen in. Als dat tegengeweld breed gedragen wordt en gericht is tegen de mensen die van de huidige maatschappij profiteren, dan heb ik daar geen problemen mee.”
Een klassiek marxistisch-leninistische visie, met name het openlijk verdedigen van geweld als politiek wapen, de klassenstrijd als proces van letterlijke gewelddadige confrontatie tussen maatschappelijke groepen. In goede stalinistische traditie is het zelfs geen geweld tegen de structuren, maar worden die structuren herleid tot de mensen die die structuren bemannen, en tegen wie dat geweld dus gericht kan en mag zijn.
Nu kan je onmogelijk iemand veroordelen voor of beoordelen op de standpunten van zijn ouders, maar als je dan verder in het artikel leest hoe Raoul Hedebouw over de dood van een Castro of Chávez op Facebook schrijft, dan merk je toch weinig tot geen verschil met bovenstaand standpunt. Het blijft een constante: de PVDA doet zich voor alsof ze de oude gewaden van zich heeft afgeschud, maar van zodra je ook maar een beetje aan de oppervlakte krast komt het oude, afzichtelijke én vooral gevaarlijke stalinisme terug aan de oppervlakte. De afgelopen jaren is de gevel van de PVDA grondig vernist, maar meer en meer blijkt toch dat er ten opzichte van de oude PVDA inhoudelijk weinig of niets is veranderd. Ik ben niet iemand die gauw om een cordon zou pleiten, maar als er ooit een politieke formatie uit de afgelopen decennia hiervoor in aanmerking kwam, dan is het wel de PVDA.
Door Paul Cordy – 13/12/2016 .
